Το 1981 ο ελληνικός λαός κλήθηκε από το ΠΑΣΟΚ να πληρώσει «το λογαριασμό της ΝΔ». Το 1990 κλήθηκε από τη ΝΔ να πληρώσει «το λογαριασμό του ΠΑΣΟΚ». Το 1993 κλήθηκε ξανά από το ΠΑΣΟΚ να πληρώσει ξανά «το λογαριασμό της ΝΔ». Και τώρα καλείται πάλι από τη ΝΔ να πληρώσει πάλι «το λογαριασμό του ΠΑΣΟΚ»...

*

Αυτή είναι η ιστορία του δικομματισμού μέσα σε πενήντα λέξεις. Είναι η ιστορία που θέλει το λαό να γίνεται «μπαλάκι» σ' ένα μεταπολιτευτικό πινγκ - πονγκ μεταξύ της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Επί 30 χρόνια κατηγορούν ο ένας τον άλλον για το «χάος», για την «καμένη γη», για τα «άδεια ταμεία» που αφήνουν πίσω τους. Και μετεκλογικά, έπειτα από την εκάστοτε τελετή της παράδοσης του χάους στον έναν και της παραλαβής της «καμένης γης» από τον άλλον, πότε ο ένας και πότε ο άλλος - ανάλογα με το ποιος κέρδισε τις εκλογές - μας στέλνουν το λογαριασμό.

*

Στην απίθανη «δημοκρατία» τους, φαίνεται ότι τελικά μόνο μια σημασία έχει για το λαό η εκλογική διαδικασία: Να αλλάζει ο «ταχυδρόμος» του λογαριασμού. Ο αποδέκτης του λογαριασμού, πάντως, είναι πάντα ο ίδιος: Ο λαός. Σε αυτή τη «δημοκρατία» το θρίλερ δε σταματά όταν «ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές». Εδώ ο «ταχυδρόμος» χτυπάει συνέχεια. Μόνο το χρώμα του αλλάζει. Είτε με τους μεν είτε με τους δε, ένα είναι σίγουρο: Ο λογαριασμός. Πάλι καλά, δηλαδή, που έχουμε και εκλογές. Γιατί φαντάζεστε να μην είχαμε «δημοκρατία»; Θα μας τον έστελναν το λογαριασμό, αλλά χωρίς εκλογές...