Με την εκδήλωση που έγινε προχτές στο Εθνικό Θέατρο της Κούβας στην Αβάνα, με την παρουσία των υπουργών Παιδείας της Κούβας και της Ουκρανίας, τιμήθηκε πρώτα από όλα η αξία της ζωής, η διεθνιστική αλληλεγγύη. Οι Ουκρανοί, ανεξάρτητα από το ποιος τους εκπροσωπεί σήμερα με τις «πορτοκαλί επαναστάσεις», σαν λαός θέλησαν να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους στην Κούβα. Και δεν είναι λίγο πράγμα, για 15 χρόνια η Κούβα να δίνει ανθρωπιστική βοήθεια και να έχει φιλοξενήσει και συμβάλλει στην αποθεραπεία εντελώς δωρεάν μέχρι τώρα 18.153 παιδιών, που πληγήκανε από την τραγική πυρηνική καταστροφή του Τσέρνομπιλ, στις 26 Απρίλη του 1986. Και αυτή η ανεκτίμητη προσφορά έγινε και γίνεται σε μια περίοδο που η Κούβα και ο λαός της αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν τη μεγαλύτερη επιθετικότητα από τις ΗΠΑ. Είναι από τα παραδείγματα που μένουν ανεξίτηλα στην ιστορία, και που είναι «καρπός» ενός συστήματος που έχει στο επίκεντρό του τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.

Ιδιαίτερη σημασία αποκτά το γεγονός αυτό, αν σκεφτεί κανείς ποια ήταν και ποια είναι σήμερα η κατάσταση του πιο ευαίσθητου κομματιού του πληθυσμού, των παιδιών στην πρώην Σοβιετική Ενωση. Ενδεικτική είναι η κατάσταση στη γειτονική της Ουκρανίας Ρωσία. Τα τελευταία 10 χρόνια έχουν δοθεί για υιοθεσία, μόνο στις ΗΠΑ, 40.000 παιδιά μέσω ιδιωτικών γραφείων. Φυσικά οι λόγοι του ξενιτεμού των παιδιών ποικίλουν. Στην ουσία τους όμως δεν είναι τίποτε άλλο, παρά έκφραση της βάρβαρης καπιταλιστικής παλινόρθωσης, που ισοπέδωσε τα πάντα. Και σίγουρα τα άλλοτε προνομιούχα παιδιά σήμερα αντιμετωπίζουν μια σειρά από δυσάρεστες καταστάσεις.

Τα δύο αυτά παράδειγμα, αντιπροσωπεύουν στην πραγματικότητα δύο διαφορετικούς «κόσμους». Από τη μια την αξία της ανθρώπινης ζωής και από την άλλη τον αγοραίο ξεπεσμό της.