Θέσεις που αντικειμενικά κινούνται στη γραμμή διαχείρισης της στρατηγικής του κεφαλαίου, διευκολύνουν την αντεργατική του επίθεση, καλλιεργούν αυταπάτες και συγχύσεις στους εργαζόμενους και λειτουργούν στην κατεύθυνση αφοπλισμού της εργατικής τάξης και στον εγκλωβισμό της στην κυρίαρχη πολιτική. Αυτός είναι ο ιδεολογικός εξοπλισμός της «Αυτόνομης Παρέμβασης» (ΑΠ), όπως αναδεικνύεται μέσα από το βασικό κείμενο για την πανελλαδική της συνδιάσκεψη που άρχισε χτες στην Αθήνα.

Δίπλα σε αυτά, η οξεία επίθεση στο Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο αναδεικνύει τον πραγματικό ρόλο της παράταξης αυτής. Που αν και μικρή στο μέγεθος των δυνάμεών της, καθόλου δεν πρέπει να υποτιμάται η τεράστια ζημιά που προκαλεί στην εργατική τάξη, στους αγώνες της και τα ταξικά της συμφέροντα.

Καταρχήν - για την «Αυτόνομη Παρέμβαση» - η αχαλίνωτη επίθεση του καπιταλισμού, η όξυνση των προβλημάτων των εργαζομένων, σε πλανητική κλίμακα, ερμηνεύεται μόνο ως αποτέλεσμα της «νεοφιλελεύθερης διαχείρισης σε παγκόσμιο επίπεδο». Ως εκ τούτου, το φάρμακο για την παράταξη, μπορεί να βρεθεί «σε στόχους διεκδίκησης» όπως: «Ο φόρος Τόμπιν στη βραχυπρόθεσμη κίνηση κεφαλαίων, η αύξηση της βοήθειας στις φτωχές χώρες από τις αναπτυγμένες, η επιβολή κοινωνικής ρήτρας στο παγκόσμιο εμπόριο», ακόμα και η αξιοποίηση του «θεσμού του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας», γιατί όπως λένε «είναι ο μόνος θεσμός τριμερούς συμμετοχής» όπου συμμετέχουν τα συνδικάτα.

Δε θα σταθούμε εδώ, στο κατά πόσον αυτοί «οι στόχοι διεκδίκησης» έχουν κάποιο έστω λογικό έρμα. Το σίγουρο είναι ότι ένα τέτοιο πλαίσιο δικαιώνει το καθεστώς των μονοπωλίων. Διαιωνίζει στον αιώνα τον άπαντα την εκμετάλλευση των εργαζομένων όλου του κόσμου, αφού μέσα σε αυτή τη βαρβαρότητα, στην ουσία υποστηρίζει ότι τελικά το μέγα ζητούμενο για τους εργαζόμενους και τους λαούς του κόσμου, πρέπει να είναι μια άλλη διαχείριση. Πράγματι για την ΑΠ «Ενας άλλος κόσμος είναι εφικτός», αρκεί αυτός ο κόσμος να μη θίγει «τα ιερά και όσια» του ιμπεριαλισμού.

Υπό το ίδιο πρίσμα, εξετάζονται από την παράταξη και οι εξελίξεις στην Ευρωπαϊκή Ενωση. «Το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο - γράφουν - απορυθμίζεται και συρρικνώνεται ως αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών». Και ακόμα ότι «Η στρατηγική της Λισαβόνας απέτυχε στους στόχους της, όσον αφορά το δυναμισμό της ευρωπαϊκής οικονομίας, όμως έχει θέσει μια αρνητική διαδικασία απορύθμισης της εργασίας και του κοινωνικού κράτους». Εδώ οι ιδεολογικές ακροβασίες βγάζουν μάτι. Γιατί, άραγε, απέτυχε η Στρατηγική της Λισαβόνας; Μήπως τα κέρδη του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και του ελληνικού δεν αυγαταίνουν; Μήπως δεν ενισχύεται η οικονομική τους ισχύ και εξουσία; Και αυτός, άλλωστε, δεν ήταν ο στόχος της Λισαβόνας; Τι σημασία έχει για τους εργαζόμενους, αν το ποσοστό αύξησης του ΑΕΠ, ή της ανταγωνιστικότητας είναι μία ή δυο μονάδες πάνω ή κάτω; Αλλωστε, όλη η παραγωγή και ο πλούτος, το κεφάλαιο, από τη δική τους δουλιά δε βγαίνουν;

Σε τέτοιες ιδεολογικές αλχημείες καταφεύγουν, όμως, αυτοί που επιδιώκουν να εξαπατήσουν τους εργαζόμενους και να τους πείσουν ότι μπορεί και «ο σκύλος της Λισαβόνας να είναι χορτάτος» και «η πίτα του "κοινωνικού μοντέλου" να μένει αφάγωτη»! Αυτοί που δε θέλουν να ομολογήσουν ότι η Στρατηγική της Λισαβόνας, οι στόχοι και τα μέτρα αποτελούν εσωτερική ανάγκη του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος. Οτι ακριβώς αυτή η Στρατηγική, για να προχωρήσει, πρέπει να ισοπεδώσει τα ασφαλιστικά, εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα των Ευρωπαίων εργαζομένων.

Αυτά τα τεχνάσματα είναι αναγκασμένοι να χρησιμοποιούν αυτοί που νοιάζονται για την «ευρωπαϊκή οικονομία», γενικώς. Που αρνούνται επιμόνως, να πουν ότι μέσα σ' αυτή την οικονομία δρουν δυο αντίρροπες και εκ των πραγμάτων ασυμβίβαστες δυνάμεις. Το κεφάλαιο και η εργατική τάξη. Και πως ό,τι συμφέρει το πρώτο, αναγκαστικά θίγει τα συμφέροντα της δεύτερης. Οτι, τελικά, η «ανάπτυξη» δεν είναι ουδέτερη. Αλλά το ζήτημα που μπαίνει πάντα, είναι ανάπτυξη για ποιον. Ποιος ωφελείται και ποιος χάνει.

Γι' αυτό - και παρά τις καταγγελτικές κορόνες της - η ΑΠ εξωραΐζει την ΟΝΕ και εντοπίζει το πρόβλημα στο ότι « Η Ελλάδα εισήλθε στο ισχυρό club της ΟΝΕ αποδυναμωμένη... Επρόκειτο στην ουσία για μια ένταξη υπό επιτήρηση...». Το πρόβλημα - πάλι - δεν είναι η ίδια η ένταξη στην ΟΝΕ, δεν είναι η βαθύτερη ενσωμάτωση στην καπιταλιστική ολοκλήρωση, αλλά ότι μπήκαμε υπό επιτήρηση. Αλλά και αυτό περί του «ισχυρού club», τι σας θυμίζει; Μήπως το μύθο της ένταξης στην ΕΟΚ, για την τεράστια ευρωπαϊκή αγορά, που δήθεν θα εύρισκαν τα ελληνικά προϊόντα; Μόνο που αυτό το «ισχυρό club» είναι ισχυρό για τα μονοπώλια και όχι για τους εργαζόμενους. Είναι ισχυρό και δείχνει την ισχύ του, πριν απ' όλα απέναντι στους Ευρωπαίους και τους Ελληνες εργαζόμενους.

Το ίδιο, ως «κοινό καλό» φιγουράρει και το λεγόμενο «εναλλακτικό πρότυπο ανάπτυξης». «Στη χώρα μας, πρέπει επιτέλους να γίνει μια σοβαρή αναπτυξιακή προσπάθεια. Χάθηκαν μεγάλες ευκαιρίες, αφού το μεγαλύτερο μέρος των κονδυλίων πήγαν στην κατανάλωση...», «η ελληνική οικονομία έχει ανάγκη από διαρθρωτικές αλλαγές», «η σωστή αξιοποίηση των κοινοτικών πόρων περιφερειακά και κλαδικά...». Μια ακατάσχετη προτασιολογία, πολλές φορές αντιγραφή από ανάλογες «αναπτυξιακές προτάσεις» της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ. Ενα «πρότυπο», όμως, βαθιά ταξικό, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Μια άθλια προπαγάνδα ότι υπό το καθεστώς των μονοπωλίων, μπορούν να ευημερούν και τα κέρδη των επιχειρήσεων και να «λύνονται» τα προβλήματα των εργαζομένων.

Μέσα, λοιπόν, σ' αυτό το τούνελ της διαχείρισης, είναι φυσιολογικό και οι όποιες διεκδικήσεις που προβάλλει η ΑΠ να υποτάσσονται στην αναπαραγωγή αυτής της άθλιας κατάστασης, που κατά τ' άλλα εμφανίζεται να καταγγέλλει. Ετσι κεντρικός στόχος για τα μισθολογικά πρέπει να είναι η «σύγκλιση με τους ευρωπαϊκούς μισθούς σε μία τριετία», ο κατώτερος μισθός 1.100 ευρώ, αλλά από το 2007!

Καμιά αναφορά για τις σημερινές ανάγκες των εργαζομένων, στη βάση των οποίων πρέπει τα συνδικάτα να διαμορφώνουν τα αιτήματά τους. Το «εφικτό», ένας κακώς εννοούμενος ρεαλισμός, που υποκλίνεται στην «πραγματικότητα», αντί να την αντιπαλεύει, σαν κόκκινη γραμμή διαπερνά και τα αιτήματά τους.

Μετά απ' όλα αυτά, το αμόκ και το δηλητήριο που ξερνά η ΑΠ εναντίον του ΠΑΜΕ είναι το αναμενόμενο και φυσιολογικό επιστέγασμα:

«Θα πρέπει να ηττηθεί η αντιενωτική γραμμή του ΠΑΜΕ, μέσα στις ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις και να βελτιωθεί ο συσχετισμός δυνάμεων υπέρ της αυτόνομης - ενωτικής αγωνιστικής γραμμής». «Η ίδρυση του ΠΑΜΕ ήταν μεγάλο λάθος, γιατί από τη φύση του εμπεριείχε το σπέρμα της διασπαστικής δράσης...», «Η ηγεσία του ΠΑΜΕ αγνοεί ότι σε περίοδο νεοφιλελεύθερης διαχείρισης δεν μπορείς να πετυχαίνεις συσπειρώσεις σε προωθημένους στόχους, αλλά σε ζητήματα πιο καθημερινά και άμεσα..!».

Να, λοιπόν, ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλος για την ΑΠ μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Οι άνθρωποι το ομολογούν ανοιχτά και δίνουν τα διαπιστευτήριά τους εκεί που πρέπει. Την ώρα που συμπορεύονται με όλες τις επισημότητες με την ΠΑΣΚΕ και τη ΔΑΚΕ, που από κοινού μοιράζονται όλα τα αξιώματα στο Προεδρείο της ΓΣΕΕ, που καθημερινά στηρίζουν τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό. Αυτοί που δίνουν μάχη για να μη χάσουν ούτε μια καρέκλα από τα επιτροπάτα και τις μαζώξεις του «κοινωνικού διαλόγου», που επί χρόνια καλλιεργούν τη λογική της κοινωνικής συναίνεσης και του «κοινωνικού εταιρισμού», αυτοί κλαίνε για την «ενότητα» και την κοινή δράση.

Ομως, οι συκοφαντικές αυτές επιθέσεις σε βάρος του ΠΑΜΕ, η διαστρέβλωση της πολιτικής του, δεν είναι τυχαίες. Εκφράζουν την αντιπαλότητα της ΑΠ με το ταξικό κίνημα, με τη γραμμή της αμφισβήτησης και της σύγκρουσης ενάντια στο κεφάλαιο, που με συνέπεια υπηρετεί το ΠΑΜΕ. Στην επίθεση αυτή, που καταλαμβάνει, μάλιστα, ένα σημαντικό κομμάτι των θέσεών τους, αποτυπώνεται η εχθρότητα της ΑΠ απέναντι στην προσπάθεια οργάνωσης της εργατικής τάξης και οικοδόμησης της ενότητάς της σε ταξική βάση, ενάντια στην πλουτοκρατία και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Γι' αυτό που ανησυχεί πραγματικά η ΑΠ δεν είναι η ενότητα των εργαζομένων, αλλά ο ταξικός προσανατολισμός, η διεκδίκηση στόχων πάλης που ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, για τα οποία το ΠΑΜΕ παλεύει και θα συνεχίζει να παλεύει.