1. Την άνοιξη επιστρέφει πάντα ο Μπαλζάκ. Τώρα πια μπορεί να κυκλοφορεί ανάμεσά μας ελεύθερος. Δε χρωστάει χρήματα σε κανέναν κλητήρα και κάθεται με την άνεσή του στο αγαπημένο του καφενείο απαριθμώντας μεγαλοφώνως τους λόγους για τους οποίους παντρεύεται ένας άντρας: «από φιλοδοξία [...] όπως είναι κοινό τοις πάσι^. από καλοσύνη, για να απαλλάξει ένα κορίτσι από την τυραννία της μάνας του^. από θυμό, για να αποκληρώσει τους εκ πλαγίου κληρονόμους^. από περιφρόνηση μιας άπιστης ερωμένης^. από ανία της γλυκιάς εφηβικής ζωής^. από τρέλα, που πάντα είναι μία^. από στοίχημα, όπως στην περίπτωση του Λόρδου Βύρωνα^. από τιμή, όπως ο Ζορζ Νταντέν^. από συμφέρον, όπως συμβαίνει πάντα^. από νιότη, με το έβγα από το Γυμνάσιο, σαν βλαμμένος^. από ασχήμια, επειδή φοβάται μην ξεμείνει από γυναίκα κάποια μέρα^. από μακιαβελισμό, για να κληρονομήσει τάχιστα μια γριά^. από ανάγκη, για να προσφέρει άνεση στον... «γιο μας»^. από υποχρέωση, μια και η δεσποινίδα ήταν αδύναμη^. από πάθος, για να γιατρευτεί πιο σίγουρα^. από διένεξη, για να δώσει τέλος σε κάποια δίκη^. από ευγνωμοσύνη, δίνοντας περισσότερα από όσα πήρε^. από φρόνηση, πράγμα που συμβαίνει ακόμα στους σχολαστικούς^. από διαθήκη, όταν ένας μακαρίτης θείος σας επιβαρύνει να παντρευτείτε για να τον κληρονομήσετε^. από έθιμο, μιμούμενος τους προγόνους [...] Στραγγίχτε το γάμο, το μόνο που βγαίνει είναι χαρά για τα παιδιά και ανία για τους συζύγους».

2. Σ' ένα διπλανό τραπέζι, κι αφού άκουσε όλα όσα είπε ο Γάλλος συγγραφέας, ο Φρειδερίκος Νίτσε εγκρίνει κι επαυξάνει: «Αλίμονο! Αυτή η αθλιότητα της ψυχής εις διπλούν! Αλίμονο! Αυτό το απόρριμμα ψυχής εις διπλούν! Αλίμονο! Αυτή η αξιοθρήνητη ευημερία εις διπλούν! [...] Κάποιος βγαίνει ηρωικά στο κυνήγι της αλήθειας^. και το μόνο που καταφέρνει να πιάσει είναι ένα μικρό τακτοποιημένο ψέμα. Αυτό το αποκαλεί γάμο [...] Πολλές σύντομες τρέλες - αυτό που αποκαλείτε έρωτα. Και σ' αυτές τις σύντομες τρέλες ο γάμος βάζει τέλος - με μια μακράς διάρκειας ανοησία».

3. Αφήνοντας πίσω τους γαμπρούς και τους γάμους, περνάμε σε μια αποκάλυψη που θα μας ταρακουνήσει! Χάρη στον λαογράφο Στέλιο Μουζάκη (στο βιβλίο «Οι βρικόλακες», εκδ. «Βιβλιοπωλείο των Βιβλιόφιλων», 1989) για πρώτη φορά είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε σε ποια μέρη συχνάζουν... οι βρικόλακες! Αυτή η αδικημένη και παραμελημένη τάξη, που διεκδικεί εσαεί το δικαίωμα... για μια θέση στον ήλιο! «Οι βρικόλακες ζωντανεύουν κάθε νύχτα, κυρίως το μεσονύκτιο, εκτός Σαββάτου, και προτιμούν κατά κανόνα τις πολύ σκοτεινές νύχτες. Το Σάββατο οι βρικόλακες δε βγαίνουν από τα μνήματα. Στην Τήνο δε βγαίνουν τη νύχτα της Παρασκευής και προτιμούν τις χειμωνιάτικες νύχτες που φυσά ο βοριάς. Στα Μεσόγεια της Αττικής βγαίνουν κάθε βράδυ. Αντίθετα, στον Αχλαδόκαμπο εμφανίζονται κάθε Τετάρτη και Παρασκευή. Στη Μάνη γίνεται διαχωρισμός των βρικολάκων στους "ριχτούς", που δεν ησυχάζουν ποτέ, και στους "Σαββαϊτανούς" που βγαίνουν από τον τάφο μόνο το Σάββατο και πεινασμένοι. Καμιά φορά βγαίνουν και την ημέρα, εκτός Σαββάτου. Η επιστροφή των βρικολάκων γίνεται το ξημέρωμα, πριν βγει ο ήλιος, όταν λαλήσει ο μαύρος κόκορας. Τη στιγμή που φεύγουν ακούγεται ένα μπουμ και αφήνουν πίσω τους καπνό».

Υστερόγραφο

Οταν το γέλιο ανθίζει εκεί που δεν το περιμένεις, είναι πάντα πιο δυνατό...