Η ταυτόχρονη επαναφορά στο προσκήνιο όλων των «ανοιχτών» θεμάτων εξωτερικής πολιτικής («Μακεδονικό», Αιγαίο, Κυπριακό) έρχεται να υπογραμμίσει τα επικίνδυνα αδιέξοδα της πολιτικής που ακολουθούν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Αυτό που καθιστά επικίνδυνη την πολιτική των κυβερνήσεων του δικομματισμού είναι ότι, όπως εύστοχα σημείωσε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα, «προτάσσουν το αμερικανικό και ΝΑΤΟικό συμφέρον στην περιοχή έναντι του ελληνικού».

Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι η επίσημη Ελλάδα έχει αποδεχτεί ως «βάση επίλυσης» των παραπάνω προβλημάτων εξωτερικής πολιτικής «σχέδια» και «προτάσεις», που έχουν υπαγορευτεί κατ' ευθείαν από την Ουάσιγκτον (το εκτρωματικό «σχέδιο Ανάν» για το Κυπριακό, την πρόταση Νίμιτς για το Μακεδονικό, ενώ για το Αιγαίο βαδίζουν πάνω στις ΝΑΤΟικές «διευθετήσεις» συνδιαχείρισής του).

Αυτό που έχει αποδειχθεί είναι ότι οι αμερικανόπνευστες «λύσεις», δεν είναι λύσεις και διαιωνίζουν τα προβλήματα, ώστε να δικαιολογείται διαρκώς ο επιδιαιτητικός ρόλος των Αμερικανών.

Η κυβέρνηση Καραμανλή, μετά από μια πρόσκαιρη «ψύχρανση» των σχέσεων με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, λόγω «χαλαρού όχι» στο δημοψήφισμα για το «σχέδιο Ανάν» στην Κύπρο και της αναγνώρισης της ΠΓΔΜ ως «Μακεδονίας» από τις ΗΠΑ, έχει επανέλθει στους «φυσιολογικούς ρυθμούς».

Το πρόσφατο ταξίδι του υπουργού Εξωτερικών, Π. Μολυβιάτη, στις ΗΠΑ και η συνάντησή του με την Αμερικανίδα ομόλογό του, Κ. Ράις, έθεσαν τις βάσεις για μια «στρατηγική συνεργασία». Πρόκειται για συνεργασία, που δεσμεύει τη χώρα για πιο ενεργό συμμετοχή στη σταυροφορία των ΗΠΑ «για την προώθηση της δημοκρατίας», δηλαδή συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στη Μέση Ανατολή, στην Ανατολική Ευρώπη και την Κεντρική Ασία, συμμετοχή για την ανατροπή μη αρεστών κυβερνήσεων και χτύπημα λαϊκών κινημάτων.

«Η Ελλάδα είναι πεπεισμένη ότι η στρατηγική της θέση ανάμεσα στα Βαλκάνια και τον αραβικό κόσμο και οι στενές της επαφές με όλες τις εθνότητες στην περιοχή την καθιστούν σύμμαχο των ΗΠΑ», δήλωσε χαρακτηριστικά στην «Ουάσιγκτον Ποστ» ο Ελληνας ΥΠΕΞ, προσδιορίζοντας τη γεωστρατηγική σημασία της χώρας στη «σταυροφορία των ΗΠΑ». Μάλιστα, πολλές φορές χαιρέτισε την «αμερικανική πρωτοβουλία, που έχει στόχο την ενίσχυση και ενθάρρυνση της επέκτασης της δημοκρατίας και της ελευθερίας στον κόσμο» και έκανε λόγο για «στρατηγική συνεργασία με τις ΗΠΑ προς περαιτέρω προώθηση της δημοκρατίας».

Προφανώς, η «προθυμία» αυτή της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία έχει εκφραστεί στην πράξη τόσο στα Βαλκάνια, όσο και στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, είναι που έκανε την Κ. Ράις να δηλώσει ενθουσιωδώς ότι «η Ελλάδα είναι ο καλύτερος φίλος των ΗΠΑ στα Βαλκάνια» και τον Μπους να πει ότι ο Κ. Καραμανλής είναι «σθεναρός ηγέτης». Ασφαλώς, μέτρησε και η δέσμευση της κυβέρνησης να αναλάβει «εν ευθέτω χρόνω» διάσκεψη για τη Μέση Ανατολή.

Στη λογική του «ρεαλισμού» κινείται και η πολιτική της στα Ελληνοτουρκικά, όπου η κυβέρνηση πασχίζει με κάθε μέσο να διατηρεί «μονομερώς» το καλό κλίμα, αποφεύγοντας την αποσαφήνιση των γκρίζων ζωνών στο Αιγαίο. Προτιμά να «σπρώχνει» στο απώτερο μέλλον, γιατί φοβάται ότι τυχόν διευθέτηση, με τους σημερινούς συσχετισμούς δύναμης, θα νομιμοποιήσει τις αμερικανοΝΑΤΟικές αξιώσεις για «μοιρασιά» του Αιγαίου.

Εχει ξεκινήσει ένας νέος γύρος στην αλλαγή των συνόρων στα Βαλκάνια και όχι μόνο, γεγονός που εγκυμονεί νέους κινδύνους ανάφλεξης στην περιοχή, με την Ελλάδα να δίνει προσάναμμα σε μια φωτιά, που μπορεί να κάψει την ίδια, δηλαδή το λαό της. Αλλωστε, η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, σε συνδυασμό με την ενεργητική εμπλοκή στην ιμπεριαλιστική δράση, αποτελεί ένα εκρηκτικό μείγμα εξωτερικής πολιτικής, που εφάρμοζε και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, στην οποία οφείλονται όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η κυβέρνηση. Ο λαός επαγρυπνώντας πρέπει να αντιδράσει. Πολιτικά, με την καταδίκη και των δυο κομμάτων της πλουτοκρατίας, οργανώνοντας, ταυτόχρονα, τη δική του συμμαχία, στηριγμένη σε αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή στρατηγική.