Οι ηγέτες των κρατών - μελών του ΝΑΤΟ όλο και περισσότερο κάνουν λόγο περί «δημοκρατίας». Χαρακτηριστική είναι η δήλωση, τις προηγούμενες μέρες, της υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, Κ. Ράις, από τη Μόσχα, όπου αναφέρθηκε στην ανάγκη «περαιτέρω δημοκρατικής μεταρρύθμισης στη Ρωσία». Επίσης μόλις προχτές σε μια ανοιχτή κυνική επέμβαση στα εσωτερικά άλλης χώρας η υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ αποκάλεσε τη Λευκορωσία σαν «την τελευταία δικτατορία της Ευρώπης». Ενδεικτική είναι ακόμα και η διακήρυξη του Τζ. Μπους, με αφορμή την εθνική μας επέτειο της 25ης Μάρτη, όπου ανέφερε ότι «Ελλάδα και ΗΠΑ αποτελούν εταίρους στην προώθηση της ελευθερίας και της δημοκρατίας».

Οπως προκύπτει από τις διήμερες εργασίες της Συνόδου των υπουργών Εξωτερικών του ΝΑΤΟ, που έγιναν τη βδομάδα που πέρασε, στο Βίλνιους της Λιθουανίας, το ΝΑΤΟ είναι «ανοιχτό» σε μια πιθανή ανάληψη ρόλου στη Μέση Ανατολή. Μάλιστα, σύμφωνα με δηλώσεις ανώτατου ΝΑΤΟικού αξιωματούχου «όλες οι χώρες - μέλη είναι ανοιχτές στην ιδέα αυτή, και σε ενδεχόμενη περίπτωση, μετά από σχετικό αίτημα, η Συμμαχία θα εξετάσει το θέμα». Υπενθύμισε, δε, ότι το ΝΑΤΟ έχει ήδη ρόλο στη Μέση Ανατολή, στο πλαίσιο του «Μεσογειακού διαλόγου» με επτά χώρες (Ισραήλ, Αίγυπτος, Ιορδανία, Μαρόκο, Αλγερία, Τυνησία και Μαυριτανία), αλλά και στο πλαίσιο της «Πρωτοβουλίας της Κωνσταντινούπολης», που υιοθετήθηκε τον Ιούνη του 2004 από τους ηγέτες των χωρών - μελών. Η πρωτοβουλία αυτή προβλέπει την ανάπτυξη των σχέσεων συνεργασίας ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και τις χώρες του Κόλπου.

Στα πλαίσια αυτά η Ελλάδα όλο και πιο ενεργά, όλο και πιο βαθιά, μπαίνει στο φαύλο κύκλο των νεοταξικών σχεδιασμών και των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Η πρόσφατη επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών, Π. Μολυβιάτη, στις ΗΠΑ, σύμφωνα με την κυβέρνηση, συνέβαλε στη διαμόρφωση «των όρων στρατηγικής συνεργασίας Ελλάδας και ΗΠΑ». Δεν είναι τυχαία η εγκατάλειψη, στα πλαίσια της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, της αρχής του απαραβίαστου και της μη αλλαγής των συνόρων.

Σταθμό σ' αυτή την πορεία αποτέλεσε η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Κωνσταντινούπολη, τον Ιούνη του 2004. Η Σύνοδος αυτή σηματοδότησε το αποφασιστικό βήμα του ΝΑΤΟ, στην κατεύθυνση της εδραίωσης του ρόλου του ως παγκόσμια κατασταλτική δύναμη, ως ο στρατιωτικός βραχίονας του ιμπεριαλισμού. Οι αποφάσεις που ελήφθησαν συνιστούν κλιμάκωση της επίθεσης κατά των λαών σε όλα τα μέτωπα, ενισχύοντας παραπέρα το ρόλο του ΝΑΤΟ ως παγκόσμιου χωροφύλακα.

Στη σύνοδο του ΝΑΤΟ εγκρίθηκε το αμερικανικό σχέδιο για την «ευρύτερη Μέση Ανατολή» με στόχο τη «δορυφοροποίηση» και καθυπόταξη στη νέα τάξη των λαών της περιοχής. Επίσης, αποφασίστηκε «η εμβάθυνση του μεσογειακού διαλόγου με επτά κράτη - δηλαδή την Ιορδανία, τη Μαυριτανία, την Αλγερία, το Μαρόκο, την Τυνησία, την Αίγυπτο και το Ισραήλ», όπως και η συνέχιση των ναυτικών περιπολιών στην Ανατολική Μεσόγειο.

Στόχος, η μεταφορά του κέντρου βάρους του NATO στη Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, στην Κεντρική Ασία, στον Καύκασο και στη Βόρεια Αφρική. Για το λόγο αυτό, η νοτιοανατολική πτέρυγα του NATO σχεδιάζεται να γίνει κέντρο επιχειρήσεων της Συμμαχίας για τα επόμενα χρόνια, ώστε να προετοιμαστούν νέοι πόλεμοι στην ευρύτερη περιοχή.

Η Κωνσταντινούπολη αποτέλεσε το επόμενο μεγάλο βήμα στην πορεία μετεξέλιξης του ΝΑΤΟ, μετά την Ουάσιγκτον το 1999, με το «νέο δόγμα», και την Πράγα το 2002, με τη διεύρυνση των ορίων του και το δόγμα περί προληπτικού πολέμου. Στην Κωνσταντινούπολη δρομολογήθηκαν λύσεις στα πρακτικά ζητήματα, που αφορούν στην επιχειρησιακή ετοιμότητα της λυκοσυμμαχίας και στη λήψη συγκεκριμένων αποφάσεων για την άμεση στρατιωτική εμπλοκή του ΝΑΤΟ σε εμπόλεμες περιοχές.

Στο πνεύμα αυτό, της ενίσχυσης του παγκόσμιου ρόλου των διεθνών κατασταλτικών μηχανισμών, κινήθηκαν και οι μετέπειτα αποφάσεις τόσο της Συνόδου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης στις Βρυξέλλες το Δεκέμβρη του 2004, όσο και της κοινής Συνόδου των ηγετών ΝΑΤΟ - ΕΕ - ΗΠΑ το Φλεβάρη του 2005, επίσης στις Βρυξέλλες.

Με τις αποφάσεις της Κωνσταντινούπολης, το ΝΑΤΟ γίνεται πιο ευέλικτο και ετοιμοπόλεμο και εξορμά για την επιβολή της «νέας τάξης» του ιμπεριαλισμού. Συγκεκριμένα, αποφάσισε να συμμετάσχει το ΝΑΤΟ άμεσα στην κατοχή του Ιράκ, να διευρύνει την παρουσία του στο Αφγανιστάν και πέραν της πρωτεύουσας Καμπούλ και να προετοιμάσει το έδαφος για νέες επεμβάσεις, είτε προληπτικού είτε κατασταλτικού χαρακτήρα, σε νέες ζώνες αστάθειας και πολέμου στη Μέση Ανατολή, στις αραβικές χώρες, στον Καύκασο, στη Β. Αφρική.

Οι ηγέτες των 26 παλαιών και νέων κρατών - μελών του ΝΑΤΟ, αποφάσισαν ομόφωνα και συλλογικά να «νομιμοποιήσουν» πολιτικά την κατοχή του Ιράκ, κάνοντας το πρώτο βήμα στρατιωτικής εμπλοκής της «συμμαχίας» με την ανάληψη της «εκπαίδευσης» των «δυνάμεων ασφαλείας». Παράλληλα, αποφάσισαν να καταστήσουν περισσότερο ετοιμοπόλεμη τη μηχανή του ΝΑΤΟ.

Στο πλαίσιο των αποφάσεων αυτών καλούνται τα κράτη - μέλη «να αποδεσμεύσουν» δυνάμεις μέσα από τους εθνικούς στρατούς, προκειμένου να στηριχτούν οι ιμπεριαλιστικές «επιχειρήσεις» του ΝΑΤΟ ανά τον κόσμο. Για το θέμα αυτό υπήρξε σχετική δήλωση του εκπροσώπου Τύπου του ΓΓ του ΝΑΤΟ, ο οποίος σε συνέντευξή του έκανε λόγο για το 40% των δυνάμεων κάθε «εθνικού στρατού», που πρέπει να τεθεί στην υπηρεσία του ΝΑΤΟ, ενώ - όπως έγινε γνωστό - το 8% των δυνάμεων κάθε χώρας θα μπορεί να βρίσκεται σε αποστολές εκτός συνόρων.

Το ΝΑΤΟ περισσότερο από άλλοτε συνιστά άμεση απειλή για την ειρήνη στην ανθρωπότητα και για το μέλλον των λαών. Οι αποφάσεις της Κωνσταντινούπολης αποτελούν το αποφασιστικό βήμα στην κατεύθυνση της εφαρμογής του δόγματος περί προληπτικού πολέμου και δράσης του ΝΑΤΟ ως παγκόσμιας κατασταλτικής δύναμης, στα πλαίσια των διευρυμένων, των παγκόσμιας εμβέλειας ορίων δράσης του.

Η στρατιωτική διάσταση της καπιταλιστικής διεθνοποίησης μπαίνει επί τάπητος από τα ΝΑΤΟικά επιτελεία. Το ίδιο διάστημα, εξάλλου, υπήρξε και η απόφαση του παγκόσμιου καπιταλιστικού διευθυντηρίου, της ομάδας χωρών «G8», που συνεδρίασε στις ΗΠΑ βάζοντας τις βασικές κατευθύνσεις.

Το «μεταμορφωμένο ΝΑΤΟ», όπως χαρακτηριστικά ονομάστηκε, θα το βρίσκουμε μπροστά μας ακόμα πιο επιθετικό, ακόμα πιο προκλητικό. Στο στόχαστρό του βρίσκονται όλοι οι λαοί και τα κυριαρχικά δικαιώματα των χωρών. Οτιδήποτε μπορεί να σταθεί εμπόδιο στον οδοστρωτήρα της νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων.

Αυτό το «νέο» ΝΑΤΟ, με δεδομένη την ηγεμονία των ΗΠΑ, έρχεται να υπηρετήσει την πλήρη επιβολή του αμερικανικού επιθετικού δόγματος, στο οποίο ομονοούν όλα τα κράτη - μέλη του, με τη δημιουργία μιας ακόμα πιο συγκεντρωτικής δομής, για να υπηρετηθεί πιο αποτελεσματικά η ιμπεριαλιστική πολιτική. Οι δε εθνικές - αμυντικές ιδιαιτερότητες των κρατών - μελών του προσαρμόζονται στις ανάγκες του «αντιτρομοκρατικού πολέμου», του οποίου ηγούνται κατευθείαν οι ίδιοι οι Αμερικανοί, αλλά τον οποίο έχουν υιοθετήσει και τα κράτη - μέλη.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η «νέα δομή διοίκησης», που αποφασίστηκε το 2003, έχει περισσότερο χαρακτήρα ενός επιχειρησιακού επιτελείου, όπου ο αρχιστράτηγος είναι Αμερικανός. Με τον τρόπο δε, που είναι διαρθρωμένα τα στρατηγεία, θεσμοθετείται και σε επίπεδο μηχανισμών του ΝΑΤΟ η αμερικανική ηγεμονία.

Στα χέρια των λαών είναι η υπόθεση της απόκρουσης της νέας ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας. Είναι η δύναμη που μπορεί να προκαλέσει ρήγματα στο «σιδηρούν παραπέτασμα» της «νέας τάξης» του ιμπεριαλισμού, της σύγχρονης «ιεράς συμμαχίας».

Οι μαζικοί λαϊκοί αγώνες αντίστασης, ανυπακοής και απειθαρχίας στα ιμπεριαλιστικά κελεύσματα μπορούν να κηρύξουν το δικό τους προληπτικό πόλεμο απέναντι στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους που σπέρνει το ΝΑΤΟ. Αλλά αυτοί οι αγώνες πρέπει να κατευθύνονται στην ανατροπή της εξουσίας κάθε κράτους - μέλους αυτής της ιμπεριαλιστικής πολεμικής μηχανής.