Για έξι δεκαετίες κρατούσε τα ερμηνευτικά «σκήπτρα» με ερμηνείες μεγάλων ρόλων, ανάμεσά τους και τους σημαντικότερους σαιξπηρικούς, ενώ, μαζί με τους άλλους μεγάλους Βρετανούς ηθοποιούς, Λόρενς Ολίβιε και Ραλφ Ρίτσαρντσον, θα αποτελέσουν μια - αξεπέραστη μέχρι σήμερα - «τριάδα», που σφράγισε με την παρουσία της τη θεατρική ιστορία του τόπου της.

Ο Γκίλγκουντ είχε πει ότι ήθελε να πεθάνει πάνω στη σκηνή, στη μέση μιας καλής παράστασης. Η κακή υγεία όμως τον ανάγκασε να σταματήσει να εργάζεται. Το «ιερό τέρας» του θεάτρου εμφανίστηκε πέρυσι τον Απρίλη σε μια παραγωγή του έργου «Μέρλιν» για το Τέταρτο Κανάλι της βρετανικής τηλεόρασης.

Ο Βρετανός δραματουργός Νεντ Σέριν χαρακτήρισε τον Γκίλγκουντ «μία από τις μεγάλες κλασικές δόξες της αγγλικής θεατρικής σκηνής». Ο ηθοποιός, με τη «βελούδινη» φωνή, γεννήθηκε στις 14/4/1904 στο Λονδίνο και ήταν το τρίτο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας. Το οικογενειακό περιβάλλον είχε άμεση σχέση με το θέατρο - θεία του ήταν η μεγάλη ηθοποιός Ελεν Τέρι - η οικογένεια τον «έσπρωξε» στην ηθοποιία, ενώ ο ίδιος ήθελε να γίνει σκηνογράφος.

Εμφανίστηκε το 1921 παίζοντας στο σαιξπηρικό «Ερρίκος ο 5ος». Ο πρώτος μεγάλος ρόλος του, στο «Βυσσινόκηπο» του Τσέχοφ, ήρθε το 1925. Το 1930 ερμήνευσε τον «Αμλετ» - η παράσταση αυτή επαναλήφθηκε 500 φορές. Εκτοτε έπαιξε όλους τους μεγάλους σαιξπηρικούς ρόλους, αλλά με δηλωμένη την αγάπη του και στον Τσέχοφ. Ο Γκίλγκουντ διακρίθηκε και στη θεατρική σκηνοθεσία. Η τελευταία του θεατρική εμφάνιση έγινε στο έργο του Χίου Γουίτμορ «Ο καλύτερος των φίλων» το 1989.

Ανάλογη επιτυχία είχε και στον κινηματογράφο, αλλά και στην τηλεόραση. Το 1981 τιμήθηκε με Οσκαρ δεύτερου ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του στην κωμωδία «Αρθουρ». Επαιξε επίσης στην ταινία του Λόρενς Ολίβιε «Ριχάρδος ο Γ΄» (1955), στο «Εγκλημα στο Οριαντ Εξπρές» (1974), στο «Βιβλίο του Πρόσπερο» του Πίτερ Γκριναγουέι το 1991, στην «Ελίζαμπεθ» (1998) κ.ά.