«Το χριστιανικό Πάσχα, τιμώντας και εορτάζοντας την Ανάσταση του Χριστού, είναι σαφές ότι δεν έχει καμία σχέση με το εβραϊκό Πεσάχ (Πάσχα). Παρ' όλα αυτά διατήρησε την ίδια ονομασία, επειδή οι πρώτοι χριστιανοί, προερχόμενοι από τους Εβραίους και έτσι στενά συνδεδεμένοι με την εβραϊκή παράδοση, ταύτισαν την εβραϊκή έξοδο από τη δουλεία της Αιγύπτου με την Ανάσταση του Χριστού και την έξοδο της ψυχής από τον κόσμο του θανάτου στα πεδία της ζωής.

»Ουσιαστικά, το χριστιανικό Πάσχα δεν είναι τίποτε άλλο από μια μετεξέλιξη του εβραϊκού Πεσάχ, το οποίο με τη σειρά του είναι μετεξέλιξη του αιγυπτιακού Πισάχ.

Ωστόσο η λέξη Πάσχα είναι καθαρά ελληνική και πρέπει να προέρχεται από το ρήμα "πάσχω", που σημαίνει υφίσταμαι, υποφέρω, δοκιμάζω κάτι (κακό ή δυσάρεστο) ή υφίσταμαι το μέγιστο κακό βασανισθείς, έννοιες οι οποίες αμέσως ανάγουν τη σκέψη μας στον μαρτυρικό θάνατο του Ιησού.

Συνεπώς το εβραϊκό Πάσχα, που γιορτάζεται ανήμερα της πανσελήνου της εαρινής ισημερίας κατά τον εβραϊκό μήνα Νισάν, συσχετίζεται με την πανάρχαιη γιορτή της εαρινής ισημερίας. Αντιστοίχως οι χριστιανοί, σύμφωνα με την απόφαση της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου, καθορίζουν τον εορτασμό του Πάσχα την πρώτη Κυριακή μετά την πανσέληνο της εαρινής ισημερίας».

»Αντίθετα με τα παραπάνω, η θλίψη της Αφροδίτης για τον χαμό του αγαπημένου της Αδωνη, όπως και τα κλάματα της Δήμητρας για την αρπαγή της Περσεφόνης, δείχνουν το πένθος για τη νέκρωση της φύσης. Τα δάκρυά τους, σύμφωνα με τους πιστούς, αντιστοιχούσαν στη βροχή που ποτίζει τη γη για να δώσει τη νέα βλάστηση. Στον Κάτω Κόσμο, κατά την ελληνική μυθολογία, πέρασαν η Περσεφόνη, ο Διόνυσος, ο Ορφέας και ο Αδωνις, και όλοι αυτοί συνέδεσαν το όνομά τους με απόκρυφες εσχατολογικές λατρείες.

»Σε όλους αυτούς τους μύθους που αναφέραμε παραπάνω, το αρσενικό, αφού γονιμοποιήσει το θηλυκό - που προσωποποιείται σε θεά υποκαθιστώντας τη Μητέρα-Γη - προσφέρεται θυσία στο πνεύμα της γονιμότητας. Τελικά, όλο το τελετουργικό της λατρείας των θεών ανήκει στον κύκλο των μαγικών πράξεων και επικλήσεων για την πρόκληση βροχής, με άμεση συνέπεια τη γονιμοποίηση της γης.

Αν παρατηρήσουμε προσεκτικά όλους αυτούς τους μύθους των αρχαίων λαών της Ανατολικής λεκάνης της Μεσογείου, βλέπουμε ότι στο μυστήριο της ταφής και της ανάστασης, το κοινό σημείο είναι ότι εκείνο που πεθαίνει και ανασταίνεται είναι το αρσενικό. Βεβαίως ο αρχέγονος σουμεριακός μύθος ομιλεί για τη θεά Ιναννά, που πρώτη κατέβηκε στον Κάτω Κόσμο, αλλά και σ' αυτό τον μύθο πάλι ο σπόρος που γονιμοποιεί τη γη είναι αρσενικός, αφού τελικά τη θέση της πήρε ο θεός Ντουμουζί».

»Ειδικώς στα Ελευσίνια Μυστήρια, η Περσεφόνη είναι εκείνη που κατέρχεται στον Κάτω Κόσμο, δηλαδή το θηλυκό. Ο μύθος αυτός συμβολίζει τη μοναδική περίπτωση κατά την οποία ο σπόρος συμβολίζεται με τη θηλυκή θεά. Ωστόσο ο ελληνικός κόσμος πίστευε στην ταφή και την ανάσταση του Ζαγρέα-Διονύσου, που ο μύθος του αποτελούσε κεντρική μυστηριακή λατρεία των Ορφικών. Ο Ζαγρεύς-Διόνυσος, τέκνο του Δία και της Περσεφόνης, έλαβε από τον πατέρα του - ήδη από την παιδική του ηλικία - την εντολή να κυριαρχήσει στον κόσμο. Γι' αυτό τον λόγο μισήθηκε από την Ηρα, η οποία με κάθε τρόπο αποζητούσε τον αφανισμό του. Τελικά έβαλε τους Τιτάνες - αντιπάλους του Δία - να τον κυνηγούν. Το θεϊκό παιδί μεταμορφωνόταν σε διάφορα ζώα και κατόρθωνε να διαφεύγει. Κάποτε όμως, τη στιγμή που είχε μεταμορφωθεί σε ταύρο, οι Τιτάνες τον συνέλαβαν, και αφού τον τεμάχισαν, άρχισαν να βράζουν και να τρώνε τα μέλη του. Ο Δίας, παίρνοντας την καρδιά του γιου του, που του την έφερε η θεά Αθηνά, την κονιορτοποίησε και ράντισε με αυτή τη Σεμέλη, που έμεινε έγκυος και γέννησε τον νέο Διόνυσο, σ' αυτόν τον ατέλειωτο κύκλο θανάτου, ανάστασης, γέννησης και ζωής. Ο Δίας, στη συνέχεια, από την τέφρα των κατακεραυνωμένων Τιτάνων δημιούργησε το ανθρώπινο γένος, στο οποίο είναι αναμεμειγμένο το μοχθηρό τιτανικό στοιχείο με το θείο αίμα του Ζαγρέα. Με αυτόν τον τρόπο ερμηνεύεται η διάσταση της ανθρώπινης φύσης και η διαρκής αντιπαράθεση του ανθρώπου προς το καλό και το κακό».