Και εδώ ο σουρεαλισμός, σαν μέσον έκφρασης. Αρκετά πιο σοφιστικέ, όμως, και, μοιραία, πιο ασαφής. Ο Τόμας Βέντερμπεργκ κινείται και αυτός στην περιοχή του «παράλογου». Και το κάνει, υποθέτω, σκόπιμα αφού το θέμα του θέλει ιδιαίτερη κινηματογραφική μεταχείριση. Γιατί είναι ακραίο. Ο ρεαλισμός, το πιο πιθανό, θα τον οδηγούσε στη δημιουργία μιας ακόμα ταινίας βίας. Οχι, ότι και εδώ δεν υπάρχει βία, υπάρχει. Ομως, εδώ, την ίδια στιγμή που γίνεται χαλασμός από το πιστολίδι και πέφτουν τα πτώματα το ένα μετά το άλλο, ακριβώς γιατί ο τρόπος που συμβαίνουν τα γεγονότα είναι σουρεαλιστικός, έχεις την αίσθηση, πως πρόκειται για ένα «παιχνίδι». Ο θεατής δεν ασχολείται με αυτό που κάνουν οι ήρωες, δεν είναι αυτός ο στόχος του σκηνοθέτη, αλλά με το ερώτημα, γιατί το κάνουν! Και αυτός, ακριβώς, είναι και ο στόχος του δημιουργού.

Ο Δανός σκηνοθέτης, και ο συμπατριώτης του -και φίλος του- σεναριογράφος, Λαρς Φον Τρίερ, σκηνοθέτης, πρωτίστως, και εκείνος, είναι πολύπλοκοι καλλιτέχνες. Αρέσκονται να βάζουν στο θεατή ερωτήματα και προβληματισμούς και να τον αφήνουν να βρίσκει εκείνος μόνος του τις απαντήσεις και τις ερμηνείες. Δεν μπαίνουν, από θέση, στον κόπο, να γίνουν επεξηγηματικοί. Ο,τι κατάλαβες - κατάλαβες. Ετούτο, βέβαια, έχει τις αρετές του, έχει, όμως, και τους κινδύνους του. Ιδιαίτερα όταν οι ίδιοι οι δημιουργοί δεν έχουν καθαρούς στόχους, όπως στη συγκεκριμένη ταινία.

Η Γουέντι του τίτλου, δεν είναι γυναίκα, όπως, ίσως, θα περιμένατε. Είναι όπλο! Και μάλιστα ένα εξαιρετικό όπλο. Ο Νικ, είναι ένας συνεσταλμένος και λίγο φοβισμένος, νεαρός ειρηνιστής. Ποτέ δε θα σκότωνε. Ομως, από τη στιγμή που «γνωρίστηκε» με τη Γουέντι, απόκτησε «βάρος». Το όπλο, παρότι δεν προτίθεται να το χρησιμοποιήσει, του δίνει αυτοπεποίθηση! Την «εμπειρία» του αυτή, τη μεταφέρει στους φίλους του. Φτιάχνουν μια ομάδα οπλοφόρων ειρηνιστών. Πώς γίνεται με τους εξοπλισμούς, που όλο και τους φουσκώνουμε, και όλο υπογράφουμε συμφωνίες «μη επίθεσης»; Ετσι, ακριβώς, και ετούτοι. Ορκίζονται, ποτέ να μην χρησιμοποιήσουν τα όπλα τους. Τα οποία, όμως, ποτέ δε σταματάνε να τα βελτιώνουν, να τα τελειοποιούν! Και κάποια μέρα, όταν «προκύπτει» η αφορμή, γίνεται πόλεμος!

Η ταινία, λοιπόν, του Τόμας Βέντερμπεργκ, είναι μια σπουδή για τα όπλα και τους ανθρώπους που έρχονται σε επαφή μαζί τους. Στην αρχή είναι η «περιέργεια», μετά η «αυτοπεποίθηση» και, στη συνέχεια, η χρήση τους. Μια χρήση, που μόλις αρχίσει, είναι σχεδόν αδύνατο να σταματήσει, αν πρώτα δε γεμίσει ο κόσμος πτώματα. Αυτοί που πυροβολούν, τελικά, το κάνουν γιατί ηδονίζονται! Είναι ευχαρίστηση, γι' αυτούς, να πυροβολούν. Και, βέβαια, να σκοτώνουν!

Η ταινία, σε κάθε περίπτωση, είναι ενάντια στα όπλα. Θεωρεί πως όταν υπάρχουν, οπωσδήποτε θα χρησιμοποιηθούν. Ομως, πέρα από αυτή τη γενική διατύπωση, η ταινία βάζει και προβληματισμούς, για τον ψυχισμό των ανθρώπων, ο οποίοι καταφεύγουν στην κατοχή και πολύ περισσότερο, βέβαια, στη χρήση των όπλων. Ο θεατής, ανάλογα με τις γνώσεις του, μπορεί να δει την ταινία σαν μια περιπέτεια, που συμβαίνει σε μια μικρή αμερικάνικη πόλη ή να τη δει, και έτσι πρέπει να τη δει, σαν μια ταινία η οποία μελετάει τη βία.

Παίζουν: Τζέιμι Μπελ, Μπιλ Πούλμαν, Μάικλ Ανγκαράντο, Ντάνσο Γκόρντον, Νοβέλα Νέλσον, Κρις Οουεν.