Και μετά τα ωραία και σουρεαλιστικά, κατευθείαν στη μικροαστική αντίληψη, για τη ζωή και την τέχνη. Η προσγείωση είναι ανώμαλη. Σαν σκοτσέζικο ντους! Μια ομάδα ψιλοδιανοουμένων μικροαστών, φλυαρεί απελπιστικά και απελπισμένα. Ανάμεσά τους περιφέρεται η μελλοντική γενιά των μικροαστών. Η νεαρή κοπέλα της οικογένειας, που όλα της φταίνε. Οταν λέμε όλα, μη νομίσετε τίποτα σοβαρά, όχι! Ο εγωιστής μπαμπάς, η θεότρελη μάνα, η νεαρή και όμορφη μητριά - ο περίγυρος, δηλαδή. Αυτό το στενό αδιέξοδο, που εμποδίζει όσους εγκλωβίζονται μέσα του, να δουν τον κόσμο, και να ...γκρινιάξουν, για σοβαρότερα πράγματα. Ας είναι! Οι μικροαστοί θα αλλάξουν τον κόσμο; Οχι, βέβαια!

Η σκηνοθέτις, η οποία συμπρωταγωνιστεί στην ταινία της (σαν ηθοποιός είναι πολύ καλή - παίζει την καθηγήτρια μουσικής), δε σηκώνει το γείσο, με αποτέλεσμα να βλέπει όσο της επιτρέπει το χαμηλωμένο καπέλο της. Δηλαδή, μόλις τις μύτες των ποδιών της. Ετσι, η απόπειρα για «μελέτη» των αδιεξόδων της μικροαστικής οικογένειας, που φαίνεται να ήταν στις προθέσεις της, έμεινε απλώς απόπειρα. Και, μάλιστα, γλυκανάλατη απόπειρα. Καθώς όλα κυλούν τόσο χαλαρά. Δεν υπάρχουν αξιοσημείωτες συγκρούσεις. Δε διακυβεύεται τίποτα! Και στο τέλος, όπως γίνεται σε όλες τις ανάλογες περιπτώσεις, έρχεται και το «αίσιο τέλος».

Το «Σαν Μια Εικόνα»είναι μια εικόνα θολή. Μια εικόνα (φωτογραφία) χωρίς περιεχόμενο. Σαν αυτές που βάζουμε στις πίσω πλευρές του άλμπουμ. Τις οποίες, και να μην τις δουν οι καλεσμένοι, δε θα πάθουν και τίποτα. Αλλά και να τις δουν πάλι δε θα πάθουν. Αν κάτι αξίζει στην ταινία είναι κάποια κομμάτια μουσικής που ακούγονται. Και μια - δυο ερμηνείες...

Παίζουν: Μαριλού Μπέρι, Ανιές Ζαούι, Λοράν Γκρεβίλ, Ζαν-Πιερ Μπακρί.