«Ο Ιησούς (...) κατάλαβε,

Τώρα καταλαβαίνω γιατί βρίσκεται εδώ ο Διάβολος, αν η δική σου εξουσία εξαπλωθεί και σ' άλλους λαούς, κι άλλες χώρες, θα εξαπλωθεί κι η δική του δύναμη πάνω στους ανθρώπους, αφού τα όρια τα δικά σου είναι και δικά του, ούτε ένα βήμα πιο πολύ ή πιο λίγο,

Εχεις απόλυτο δίκιο, γιε μου, με χαροποιεί η οξύνοιά σου (...)

*

Και πώς θα είναι ο θάνατός μου,

Σ' ένα μάρτυρα ταιριάζει θάνατος επώδυνος, κι αν είναι δυνατόν ατιμωτικός, ώστε να καταστήσει τη στάση των πιστών πιο ευσυγκίνητη, παθιασμένη, συναισθηματική (...). Ναι, γιε μου, ο άνθρωπος είναι το παιδί για τα θελήματα, απ' όταν γεννιέται, μέχρι να πεθάνει είναι πάντα πρόθυμος να υπακούει, τον στέλνουν από δω κι εκείνος πάει, του λένε να σταματήσει κι εκείνος σταματάει, τον προστάζουν να γυρίσει πίσω κι εκείνος οπισθοχωρεί, ο άνθρωπος και στην ειρήνη και στον πόλεμο, με τη γενικότερη σημασία τους, είναι ό,τι καλύτερο συνέβη ποτέ στους θεούς,

Κι εμένα σε τι θέλημα θα με στείλεις, μιας κι είμαι γιος σου,

Εσύ θα είσαι η κουτάλα μου που θα τη βυθίσω στην ανθρωπότητα για να τη βγάλω γεμάτη ανθρώπους που θα πιστέψουν στον καινούριο θεό στον οποίο πρόκειται να εξελιχθώ,

Γεμάτη ανθρώπους για να τους κατασπαράξεις,

Δε χρειάζεται, να τους καταβροχθίσω εγώ, θα φαγωθούν μεταξύ τους (...).

Θα πεθάνω στο σταυρό, είπες,

Αυτό είναι το θέλημά μου (...)

*

Πες μου τότε, στο όνομα όλων αυτών που λες ότι είσαι, πώς θα είναι το μέλλον μετά το θάνατό μου, τι θα συμβεί που δε θα συνέβαινε αν εγώ δεν είχα δεχτεί να θυσιαστώ για τη δική σου ικανοποίηση, γι' αυτή σου την επιθυμία να βασιλέψεις σε περισσότερους ανθρώπους και χώρες (...).

Είπε ο Θεός, Θα υπάρξει μια Εκκλησία, (...) που εσύ θα ιδρύσεις, ή θα ιδρυθεί στο όνομά σου, (...) κι αυτή η εκκλησία θα εξαπλωθεί σ' όλο τον κόσμο μέχρι τα πέρατα που δεν έχουν ανακαλυφθεί ακόμα, (...)

*

Μίλα καθαρά, τον διέκοψε ο Ιησούς,

Δε γίνεται, είπε ο Θεός, (...)

Σε ρώτησα για το μέλλον,

Για το μέλλον σου μιλάω κι εγώ,

θέλω να μου πεις πώς θα ζουν οι άνθρωποι που θα έρθουν μετά από μένα,

Αναφέρεσαι σ' αυτούς που θα σε ακολουθήσουν,

Ναι, αν θα είναι πιο ευτυχείς.

Πιο ευτυχείς ακριβώς, δε θα το έλεγα, θα έχουν όμως την ελπίδα της ευτυχίας ψηλά στον ουρανό όπου εγώ ζω αιώνια, επομένως την ελπίδα να ζήσουν αιώνια μαζί μου,

Τίποτε άλλο (...).

*

Για να μιλήσουμε ξεκάθαρα, κι ας είναι οι λέξεις σκοτεινές, θα πεθάνουν άνθρωποι για σένα και για μένα,

Οι άνθρωποι πάντα πέθαιναν για τους θεούς, ακόμη και για κάλπικους και ψεύτες θεούς,

Λένε ψέματα κι οι θεοί,

Λένε (...)

Περιμένω,

Τι, ρώτησε ο Θεός, σαν να τον έπιασαν αφηρημένο,

Να μου πεις πόσο θάνατο και πόνο θα στοιχίσει η νίκη σου πάνω στους άλλους θεούς, με πόσο θάνατο και πόνο θα ξεπληρωθούν οι μάχες που, στο όνομα το δικό σου και το δικό μου, θα πολεμήσουν οι άνθρωποι που θα πιστέψουν σε μας, ενάντια σε άλλους ανθρώπους,

Επιμένεις ότι θέλεις να το μάθεις.

Επιμένω,

Καλά λοιπόν, θα θεμελιωθεί η Εκκλησία που σου ανέφερα, αλλά τα προπήγματά της, για να στερεωθούν καλά, θα πρέπει να σκαφτούν σε σάρκα, και τα θεμέλια να φτιαχτούν από τσιμέντο απάρνησης, δακρύων, πόνου και μαρτυρίων, από όλους τους θανάτους που μπορούμε να φανταστούμε σήμερα κι άλλους που θα ανακαλυφθούν στο μέλλον (...).

*

Κι όλοι αυτοί θα πεθάνουν εξαιτίας σου, ρώτησε ο Ιησούς,

Αφού θέτεις έτσι το ζήτημα, ναι, θα πεθάνουν όλοι εξαιτίας μου,

Κι ύστερα,

Υστερα, γιε μου, σ' το είπα, θα είναι μια ατέλειωτη ιστορία σίδερου και αίματος, φωτιάς και στάχτης, μια απέραντη θάλασσα από βάσανα και δάκρυα (...).

***

Ο Ιησούς πεθαίνει λίγο λίγο, η ζωή τον εγκαταλείπει, όταν ξαφνικά ανοίγει ο ουρανός πάνω από το κεφάλι του, απ' άκρη σ' άκρη, κι εμφανίζεται ο Θεός, με το ντύσιμο που είχε στο καΐκι, και η φωνή του αντηχεί σ' όλη τη γη καθώς λέει, Εσύ είσαι ο Υιός μου ο αγαπητός, σε σένα έδωσα όλη μου την εύνοια.

*

Τότε ο Ιησούς κατάλαβε πως σύρθηκε στην πλάνη όπως σέρνεται ο αμνός στη σφαγή, ότι η ζωή του χαράχτηκε για να πεθάνει έτσι από την αρχή της αρχής, και, όπως θυμήθηκε τον ποταμό αίματος και τον πόνο που θα γεννηθεί απ' αυτόν και θα πλημμυρίσει τη γη, κραύγασε προς τον ανοιχτό ουρανό, όπου ο Θεός χαμογελούσε,

*

Ανθρωποι, συγχωρήστε τον, γιατί δεν ξέρει τι κάνει (...)».

*

(Ζοζέ Σαραμάγκου, «Το κατά Ιησούν Ευαγγέλιον», εκδόσεις Καστανιώτη)