H κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπέγραψε τις παραπάνω πολιτικές αποφάσεις της ΕΕ (στρατηγική της Λισαβόνας, όπου οι αλλαγές στην εκπαίδευση τέθηκαν ως προϋπόθεση για «ανταγωνιστική ευρωπαϊκή οικονομία», Διακήρυξη της Μπολόνια και της Κοπεγχάγης) και η ΝΔ τις υλοποιεί. Πολύτιμα στηρίγματα αποδείχτηκαν όμως ο ΣΥΝ και οι ηγεσίες Ομοσπονδιών των εκπαιδευτικών, όπως η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ, που με διαχειριστικές θέσεις και συναινετική τακτική προετοίμασαν τα αντιεκπαιδευτικά κυβερνητικά μέτρα.

Ετσι, πριν την ψήφιση του Ν. 2525 μια πλειοψηφία διαμορφωμένη από ΠΑΣΚ και ΣΥΝ ψήφιζε στο 8ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ πρόταση για «Ενιαίο Λύκειο σε σύνδεση με το σύστημα εισαγωγής στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση», που όπως όπως συμμαζεύτηκε με διορθωτικές προτάσεις (κατάργηση των Πανελλαδικών εξετάσεων στην αρχή μόνο της Β΄, ύστερα και της Γ΄ τάξης Λυκείου) κάτω από την πίεση του μαθητικού κινήματος. Στη συνέχεια μια νέα πλειοψηφία του ΔΣ της ΟΛΜΕ (ΔΑΚΕ, ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ, ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, μαζί και ΠΑΣΚ) και το κόμμα του ΣΥΝ ανέλαβαν να στρώσουν το δρόμο, αυτή τη φορά, στη ΝΔ. Υιοθέτησαν εκπαιδευτική πρόταση που βασίζεται στο τρίπτυχο: «12χρονη υποχρεωτική εκπαίδευση» - «αναβάθμιση της ΤΕΕ και ένταξή της στη Λυκειακή βαθμίδα» - «μορφωτική αυτονομία Λυκείου». Αιτήματα διαχείρισης της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής, γι' αυτό και υιοθετήθηκαν αυτούσια στο κυβερνητικό πρόγραμμα της ΝΔ. Ας δούμε γιατί:

Μ' αυτό το νεφελώδες αίτημα καλύπτεται η εντεινόμενη διαφοροποίηση, καθώς η «12χρονη υποχρεωτική» χωρά όλες τις εκδοχές του διπλού σχολικού δικτύου («Ενιαίο Λύκειο» - «ΤΕΕ» του ΠΑΣΟΚ, «Γενικό» - «Επαγγελματικό Λύκειο» της ΝΔ, «Ενιαίο» - «Επαγγελματικό Λύκειο» της πλειοψηφίας της ΟΛΜΕ), ίσως ακόμη και την «κατάρτιση». Αφού δεν προσδιορίζεται ως βασική - γενική εκπαίδευση και σε ενιαίο σχολείο, αφήνει άθικτο τον ταξικό - επιλεκτικό χαρακτήρα του εκπαιδευτικού συστήματος.

Η θέση αυτή ξεκίνησε να προβάλλεται όταν ξέσπασαν μαθητικές κινητοποιήσεις, ακριβώς για να δημιουργήσει συγχύσεις γύρω από το μαθητικό αίτημα για «Ενιαίο 12χρονο βασικό υποχρεωτικό σχολείο για όλους». Σχολείο που ανταποκρίνεται στις αντικειμενικές ανάγκες της εποχής μας για καθολική ανύψωση του μορφωτικού επιπέδου του λαού μας, κοινωνική διαπαιδαγώγηση της νέας γενιάς, σφαιρική κι αρμονική ανάπτυξη της προσωπικότητας του καθένα, πριν από οποιαδήποτε επαγγελματική ειδίκευση ή επαγγελματική επιλογή.

Αρνούμενη η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ την καθιέρωση ενιαίου 12χρονου σχολείου για όλα τα παιδιά, υπερασπίστηκε, όπως θα δούμε, την ταξική δομή και λειτουργία της εκπαίδευσης, όταν αυτή αμφισβητήθηκε, το διπλό σχολικό δίκτυο και το επιλεκτικό σχολείο.

Η ίδια πλειοψηφία του ΔΣ της ΟΛΜΕ, καθώς αποδέχεται το διπλό σχολικό δίκτυο, αναγκάζεται απλώς να ζητάει αναβάθμιση της Τεχνικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης. Αίτημα που υιοθέτησε η ΝΔ: «Τα ΤΕΕ καταργούνται και αντικαθίστανται από τα Επαγγελματικά Λύκεια. Ετσι, η επαγγελματική εκπαίδευση αναβαθμίζεται σε Λυκειακό επίπεδο».

Η τωρινή «κεντροαριστερή» πλειοψηφία ΠΑΣΚ - ΣΥΝ, αναλύοντας παραπέρα το αίτημα, περιορίζεται να προτείνει δύο μέτρα προκειμένου η δημιουργία του ΕΠΑ.Λ. να «αναβαθμίσει» την ΤΕΕ: α) «Ενίσχυση της γενικής παιδείας», β) «πρόσβαση των αποφοίτων της ΤΕΕ σε ΑΕΙ-ΤΕΙ χωρίς φραγμούς και ποσοστά και αναλογικά με το μαθητικό δυναμικό της». Ετσι, όμως, οδηγεί σε νέα αδιέξοδα, αφού από τη μια αποκαλεί «αναβάθμιση της ΤΕΕ» ένα σχολείο που δεν είναι ούτε γενικό ούτε επαγγελματικό, καθώς αποτελεί μια δεύτερη εκδοχή του προθαλάμου των ΑΕΙ-ΤΕΙ, ενώ από την άλλη δε δίνει ούτε ειδικότητα ούτε επαγγελματικά δικαιώματα, που περνάνε υποχρεωτικά στην «κατάρτιση»!

Η ουσιαστική επαγγελματική μόρφωση είναι σκοπός της επαγγελματικής εκπαίδευσης, που οφείλει να παρέχει πλήρη ειδικότητα και να εξασφαλίζει το δικαίωμα για εργασία όλων των αποφοίτων. Το κρίσιμο είναι να οικοδομείται σε υψηλό επίπεδο βασικής εκπαίδευσης μέσα από δημόσιες επαγγελματικές σχολές ενταγμένες στο εκπαιδευτικό σύστημα, αφού θα έχει ολοκληρωθεί η γενική κοινωνική διαπαιδαγώγηση κάθε νέου σε κοινό δωδεκάχρονο σχολείο. Ταυτόχρονα, το συνονθύλευμα των ΙΕΚ-ΚΕΚ-ΕΕΣ πρέπει να καταργηθεί, γιατί υπονομεύει τη δημόσια επαγγελματική εκπαίδευση.

Σε πρώτη φάση το αίτημα αυτό προσπάθησε να εγκλωβίσει την καθολική απαίτηση για κατάργηση των πανελλαδικών εξετάσεων Β΄ και Γ΄ Λυκείου κι αποδέσμευση του σχολείου από τη διαδικασία εισαγωγής στα ΑΕΙ-ΤΕΙ. Η «αυτονομία», δηλαδή, συνδέθηκε με τη μεταφορά του συστήματος εισαγωγής «έξω» απ' το Λύκειο. Τώρα κυβέρνηση, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ, ΟΛΜΕ, αστικός Τύπος, τάσσονται υπέρ της «μορφωτικής αυτονομίας του Λυκείου». Ο πρωθυπουργός κηρύσσοντας την έναρξη του «Εθνικού διαλόγου» αναφέρθηκε στην ανάγκη προβληματισμού για το σύστημα πρόσβασης σε ΑΕΙ-ΤΕΙ «...έτσι ώστε το Λύκειο να αποκτήσει την παιδευτική του αυτονομία και να μη λειτουργεί σαν εξεταστικό φροντιστήριο». Ποιος άλλος όμως είναι ο σκοπός του Λυκείου;

Η υπουργός Παιδείας σε συνέντευξή της (19/11/04) στο περιοδικό «ΓΥΝΑΙΚΑ» αναφερόμενη στο Λύκειο τόνισε: «Σ' αυτή την ηλικία το παιδί ολοκληρώνει την προσωπικότητά του και γι' αυτό πρέπει μέσα από τον Εθνικό διάλογο να συζητήσουμε τα πάντα...».

Αν στη διάρκεια του Λυκείου (πρέπει να) συνεχίζεται η γενική μόρφωση, η διαπαιδαγώγηση του νέου και η ανάπτυξη της προσωπικότητάς του, τότε γιατί να υπάρχει ξεχωριστά το Λύκειο και να μην ενσωματωθεί στη βασική υποχρεωτική εκπαίδευση, ώστε η γενική μόρφωση, η διαπαιδαγώγηση, η ολοκλήρωση της προσωπικότητας να γίνουν επιτέλους σκοπός του σχολείου, μέλημα της κοινωνίας για όλους;

Η περίφημη «αυτονομία του Λυκείου» δε σημαίνει άλλο από διατήρηση του σχολείου-προθαλάμου και, στο πλαίσιο του διπλού σχολικού δικτύου, της πρόωρης επαγγελματικής επιλογής, εμμονή στην επιλεκτική λειτουργία της εκπαίδευσης. Το νέο ποιοτικά σχολείο οφείλει να μην αναπαράγει τους διαχωρισμούς σε Δημοτικό - Γυμνάσιο - Λύκειο, που αντιπροσωπεύουν ξεπερασμένα ιστορικά στάδια ανάπτυξης της εκπαίδευσης, ούτε τη διχοτόμηση σε Γενικό - Επαγγελματικό σχολείο, που αναπαράγει κοινωνικές ανισότητες, όπως την αντιπαιδαγωγική διάκριση διανοητικής - χειρωνακτικής εργασίας. Γίνεται έτσι φανερό το συντηρητικό περιεχόμενο των «αιτημάτων» της πλειοψηφίας της ΟΛΜΕ και του ΣΥΝ, με τα οποία το σύστημα προσπαθεί να διαχειριστεί την κρίση του ενσωματώνοντας στην πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων τις όποιες αντιδράσεις.

Η διαχειριστική λογική της πλειοψηφίας της ΟΛΜΕ αφορά στο σύνολο της πολιτικής ΝΔ- ΠΑΣΟΚ-ΕΕ.

Παράδειγμα είναι η στάση τους απέναντι στο κρίσιμο ζήτημα της αξιολόγησης. Περιορίζουν το ζήτημα στη «μη σύνδεση του μισθού και βαθμού με την απόδοση-αξιολόγηση», καλλιεργώντας αυταπάτες για μια καλή αξιολόγηση, αρκεί να μην επηρεάζει το μισθό. Δεν απορρίπτουν την αξιολόγηση με βάση «το εκπαιδευτικό έργο», παρότι είναι γνωστοί οι αντιεκπαιδευτικοί στόχοι της: Η ταξική κατηγοριοποίηση των σχολικών μονάδων, η καθιέρωση του ανταγωνισμού ανάμεσά τους και η εισβολή των επιχειρηματιών-χορηγών στα σχολεία.

Αλλο παράδειγμα οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις. Αφού συναίνεσαν να καταργηθεί το σύστημα διορισμού με επετηρίδα προβάλλουν το αίτημα «διορισμός με βάση την προϋπηρεσία». Αρα ο εκπαιδευτικός πρέπει πρώτα να εργαστεί ωρομίσθιος ή αναπληρωτής, προκειμένου να διοριστεί ίσως κάποτε μόνιμος. Η διαφορά τους είναι ο χρόνος προϋπηρεσίας (η κυβέρνηση έθεσε το 30μηνο ως προϋπόθεση διορισμού, ενώ η ΟΛΜΕ ζητά 18μηνο). Η αποκλειστικά μόνιμη εργασία για όλους τους εκπαιδευτικούς κι η επανασύνδεση του πτυχίου με το επάγγελμα ούτε τους απασχολεί.

Αποκαλυπτική είναι η στάση τους και στις οικονομικές διεκδικήσεις. Βασική τους γραμμή, στο όνομα της «ιδιαιτερότητας» των εκπαιδευτικών, η αντιπαράθεση με άλλες κατηγορίες εργαζομένων: «Γιατί δίνετε επίδομα σ' αυτούς κι όχι σε μας που...» (έτσι έκαναν σημαία το επίδομα των 176 ευρώ). Ταυτόχρονα, ζητούν «ευρωπαϊκή σύγκλιση» των μισθών προπαγανδίζοντας την ΕΕ σαν εργασιακό παράδεισο. Με τέτοιο πλαίσιο αιτημάτων η «αγωνιστική» τους τακτική δεν μπορούσε να είναι παρά ευκαιριακές κι αποσπασματικές «στάσεις εργασίας» κι «ενότητα» με τους Πολυζωγόπουλους.

Η πλειοψηφία της ΟΛΜΕ δεν αντιμετωπίζει τη μόρφωση ως ένα πεδίο ταξικής πάλης, γι' αυτό περιορίζεται σε μερεμέτια, σε στενό συντεχνιασμό, απομονώνοντας τους εκπαιδευτικούς από τους υπόλοιπους εργαζόμενους κι υποστηρίζοντας τη γενική γραμμή των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων.

Δε θα μπορούσε να λειτουργήσει έτσι η ΟΛΜΕ χωρίς τ' «αριστερά» άλλοθι του κυβερνητικού συνδικαλισμού, την παράταξη του ΣΥΝ και την ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ (ΝΑΡ - Μ-Λ ΚΚΕ, κ.ά.), που στο όνομα του «αντικυβερνητισμού» τροφοδοτούν πότε τον ένα πότε τον άλλο πόλο του δικομματισμού. Για 7 χρόνια, μέχρι τις περσινές βουλευτικές εκλογές, η πλειοψηφία που καθόριζε τη γραμμή στο ΔΣ της ΟΛΜΕ αποτελούνταν από ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ-ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ, με την ΠΑΣΚ να συμφωνεί μεν αλλά να απέχει, καθώς κυβέρνηση ήταν το ΠΑΣΟΚ. Μετά την άνοδο της ΝΔ στην κυβέρνηση επανασυγκροτήθηκε πάνω στην ίδια γραμμή η «κεντροαριστερή» πλειοψηφία ΠΑΣΚ-ΣΥΝ, η οποία ψήφισε όλες τις θέσεις - εισήγηση προς το επικείμενο 12ο Συνέδριο.

Ετσι που έχουν γίνει ουρά του κυβερνητικού συνδικαλισμού και συμβαδίζουν με τη συμβιβασμένη ΓΣΕΕ και τον πρόεδρό της ακόμα και την Πρωτομαγιά, κορυφαία εκδήλωση της εργατικής τάξης, επόμενο είναι οι παρατάξεις του ΣΥΝ και της ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ ν' αναδεικνύονται φανατικοί πολέμιοι του ταξικού πόλου, του ΠΑΜΕ. Η δράση και το διεκδικητικό του πλαίσιο τους αφήνουν έκθετους, καταρρίπτουν κάθε πρόσχημα για τις συμμαχίες τους που στηρίζουν την πολιτική του δικομματισμού.

Το εργατικό κίνημα χρειάζεται ταξική συσπείρωση κι ενότητα, μέτωπο και αγώνες στο πλαίσιο του ΠΑΜΕ για την ανατροπή της πολιτικής του μεγάλου κεφαλαίου. Στις εκλογές αντιπροσώπων για το 12ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ οι εκπαιδευτικοί πρέπει να καταδικάσουν τον κυβερνητικό συνδικαλισμό και τα δεκανίκια του, να ενισχύσουν τα ψηφοδέλτια που στηρίζει ή συμμετέχει η ΕΣΑΚ-ΔΕΕ για παραπέρα ισχυροποίηση του ΠΑΜΕ και για την αλλαγή του ταξικού συσχετισμού δυνάμεων.