Οι μικροί αθλητές που συναντά ο «Ρ» είναι μέλη του Αθλητικού Συλλόγου (ΑΣ) «Σουρμένων». Το γήπεδο, όπου αθλούνται, είναι στα σύνορα του Ελληνικού με τη Γλυφάδα, πάνω στη λεωφόρο Βουλιαγμένης. Είναι δεκάδες οι ανήλικοι ποδοσφαιριστές. Εμφανώς λαχανιασμένοι, με πρόσωπα που αντανακλούν πηγαία ξενοιασιά. Την ώρα που η κυβέρνηση ετοιμάζεται να δωρίσει τις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις στους ιδιώτες και οι λαϊκές οικογένειες πρέπει να δίνουν όλο και περισσότερα χρήματα - συν τοις άλλοις - και για την άθληση, τα παιδιά αυτά απαιτούν το δικαίωμά τους στη σωματική άσκηση.

«Ας "κόψουν" από κάπου αλλού. Γίνονται τόσες σπατάλες... Εδώ μιλάμε για αθλητισμό. Δηλαδή για ζωή...», σημειώνει στο «Ρ» ο Παν. Θεμελίδης. Τα λόγια του, απαντούν στα προσχηματικά επιχειρήματα που χρησιμοποιεί η κυβέρνηση για να δρομολογήσει το ξεπούλημα των ολυμπιακών εγκαταστάσεων. Το επιχείρημα των - δήθεν - «άδειων ταμείων» δεν πείθει τους εργαζόμενους. Οι απαιτήσεις τους, εξάλλου, είναι λογικές. Γιατί, όλα είναι θέμα πολιτικών προτεραιοτήτων: Τι, δηλαδή, όταν το ΠΑΣΟΚ κι η ΝΔ ψηφίζουν νέες φοροαπαλλαγές για τους επιχειρηματίες, σταματά ο προβληματισμός για το άδειασμα των κρατικών ταμείων;..

Ο Παν. Θεμελίδης κοιτά τους πιτσιρικάδες που τρέχουν, και αναρωτιέται: «Αυτά τα παιδιά, αν δεν ήταν εδώ, θα ήταν μπροστά σε μια τηλεόραση, ή σε ένα play station. Αυτό θέλουμε για τα παιδιά μας;..». Οι δυο του γιοι, 11 και 12 χρόνων, αθλούνται εδώ και χρόνια. «Επειτα θα τελειώσουν το σχολείο, πού θα πάνε; Στα κομπιούτερς και στα μπαράκια; Εδώ απαιτούμε τους χώρους των Ολυμπιακών Αγώνων, δεν τους θέλουμε για να τους κάνουμε "δικούς μας", θέλουμε να αθλούνται τα παιδιά μας...».

Οπως κάθε Ελληνας γονιός, προσδοκούσε στην αξιοποίηση των ολυμπιακών εγκαταστάσεων, ώστε να έχουν τα παιδιά του δωρεάν πρόσβαση σε ασφαλείς και με τις απαραίτητες προδιαγραφές αθλητικές υποδομές. «Είναι αυτονόητο ότι αυτές οι εγκαταστάσεις πρέπει να παραχωρηθούν στις επόμενες γενιές. Για να γίνουν, φορολογηθήκαμε άγρια και θα πληρώνουμε για χρόνια, θα πληρώνουμε πάλι για να αθλούνται τα παιδιά μας;..».

Στα «Σούρμενα» αθλούνται σήμερα 200 - 250 παιδιά από 8 μέχρι 18 χρόνων. Για κάθε ένα, η οικογένειά του πρέπει να βρίσκει το μήνα 25 ευρώ. Οι επιλογές για όσους δεν έχουν οικονομικά περιθώρια δεν είναι και πολλές. Είναι λιγοστά τα γήπεδα, στα οποία μπορεί κάποιος να παίξει χωρίς να πληρώσει. Οι ανάγκες του κόσμου δεν καλύπτονται ούτε στο ελάχιστο: Πάνω από 10.000 κόσμος στο Ελληνικό, 85.000 κάτοικοι στην Καλλιθέα, περίπου 57.000 στη Γλυφάδα, 3.000.000 ο συνολικός πληθυσμός στην Αττική. Πολλοί οι υποψήφιοι πελάτες εκείνων, στους οποίους η κυβέρνηση ετοιμάζεται να χαρίσει την ολυμπιακή περιουσία. Τεράστια τα κέρδη που θα τσεπώσουν.

Η εξασφάλιση των υλικών προϋποθέσεων για την άθληση καθίσταται ακόμα πιο επιτακτική, όταν ακόμα και μέσα στα σχολεία «ο αθλητισμός είναι ένα μάθημα, που απλά λέμε ότι υπάρχει. Οι γυμναστές για να κάνουν τη δουλιά τους χρειάζονται και υποδομές. Δηλαδή, στο τσιμέντο μπορείς να μάθεις στα παιδιά ποδόσφαιρο, ή να ασχοληθούν με το στίβο; Λείπουν τα βασικά. Δεν υπάρχουν μπάλες, κάτσε έξω από ένα σχολείο να δεις κάθε παιδί που φέρνει μαζί του και μια μπάλα», επισημαίνει ο Π. Θεμελίδης.

Χρειάζονται επίμονοι αγώνες, για να υπάρξουν αποτελέσματα. «Εχουν γίνει σοβαρές κινητοποιήσεις. Θα πουν αύριο τα παιδιά μας, "οι γονείς μας είχαν μια σημαντική ευκαιρία να μας δώσουν χώρους να αθληθούμε", θα με ρωτήσει ο γιος "εσύ, πατέρα, τι έκανες γι' αυτούς τους χώρους στο Ελληνικό που σήμερα έγιναν βίλες;"...».

Ο μαζικός αθλητισμός «βουλιάζει» στην κρατική αδιαφορία. Και τα κενά της κρατικής μέριμνας γεμίζουν μόνο, και αν, υπάρχει το «μεράκι» ορισμένων πολιτών. «Ολα εξαρτώνται πλέον από την "καλή θέληση" κάποιων», επισημαίνει στο «Ρ» ο προπονητής του ΑΣ «Σούρμενα», Γ. Λιαγκάκης. Η πολιτεία θα έπρεπε να υπολογίζει ποιες είναι οι ανάγκες κάθε σωματείου, κάθε περιοχής, θα έπρεπε να εξασφαλίζει καθετί απαραίτητο για την ασφαλή άθληση των παιδιών, τονίζει. Και, ανάλογα, να ορίζεται το ύψος της κρατικής χρηματοδότησης. Αντί γι' αυτό όμως, η επιχορήγηση εξαρτάται ιδιαίτερα από την «κατηγορία που είναι η ομάδα του κάθε σωματείου». Ακόμα και η πενιχρή οικονομική στήριξη καταβάλλεται με καθυστέρηση, «ακόμα και ενός έτους», σημειώνει ο προπονητής.

Η κρατική παρέμβαση για μόνιμη παρουσία γιατρού στους χώρους άθλησης είναι ανύπαρκτη. Οταν ένα παιδί τραυματίζεται, βγαίνουν στα κανάλια «οι διάφοροι μεγαλοσχήμονες» για να δηλώσουν το προβληματισμό τους, συμπληρώνει στην κουβέντα μας ο Π. Θεμελίδης. Κανείς τους, όμως, δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για το ότι, «αν πάθει ένα παιδί κάτι, αν πέσει, αν "γυρίσει" τη γλώσσα του, δεν υπάρχει ένας γιατρός...».