Χαράματα, λίγο μετά τις τέσσερις, μέρα απεργίας. Στην πύλη του εργοστασίου. Κάτω από κάμερες ασφαλείας, μπροστά στην πόρτα του γκαράζ και ανάμεσα σε προϊστάμενους και «συνδικαλιστές» που τραβάνε τους εργαζόμενους από το μανίκι για να περάσουν τη μάντρα, να μπουν στο εργοστάσιο. Φωνές και συνθήματα. Μια μέρα πριν, παραμονές του Πρωτομαγιάτικου γιορτασμού, ένα τηλέφωνο χτυπάει... «Είμαι εργάτρια στην ΙΟΝ. Μας είπαν αύριο να πάμε στο εργοστάσιο μια ώρα νωρίτερα. Θα μας βάλουν από την πίσω πόρτα του γκαράζ. Είναι κόσμος που θέλει να απεργήσει. Κάντε κάτι...». «Και το σωματείο;». «Λέει πως, αφού κήρυξε απεργία, πρέπει να μείνει απ' έξω. Και πως αν ήταν στη θέση μας, δε θα έκανε το ίδιο...».

Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, ξημερώματα, μισή ώρα μετά τις πέντε. Στο εργοστάσιο που οι απολύσεις θέριεψαν τον τελευταίο χρόνο. Ολες οι πύλες κλειστές. «Αν δεν μπω, μέχρι το μεσημέρι θα μ' έχει στείλει σπίτι μου». Ο εργοδότης σουλατσάρει περιμετρικά στο εργοστάσιο ανήσυχος και διερευνητικός. Καταγράφει πρόσωπα, μετράει χαμένη υπεραξία, ψάχνει τρόπους να βάλει τις μηχανές σε κίνηση. Τίποτα όμως δεν του βγαίνει. Απεργοί εργάτες και νεολαίοι κρατούν τα πόστα τους.

Η κάτω πύλη «γειτονεύει» με κάποια εταιρία φύλαξης. Κι εκεί περιφρούρηση. Μέχρι που φτάνει ο πρόεδρος του σωματείου, δηλωμένος ΔΑΚίτης, για να καλέσει από το κινητό του την Αστυνομία. Το συνδικαλιστικό του καθήκον τελείωσε όταν πριν από δυο μέρες καρφίτσωσε στον πίνακα των ανακοινώσεων την απόφαση για απεργία. Από κει και έπειτα, ανέλαβε με θέρμη τον πραγματικό του ρόλο: «Υπεύθυνος ασφάλειας» συστήνεται, όταν ρωτάς την ιδιότητά του. Μέσα στο περιπολικό διαπραγματεύεται το σπάσιμο της περιφρούρησης. Μιλάει αδιάκοπα στο τηλέφωνο, μάλλον παίρνει εντολές. Κανείς δεν περνάει, παρά τις απειλές και την τρομοκρατία.

Κάνεις μια βόλτα, εκεί γύρω στις 12, στο κέντρο της Αθήνας. Βλέπεις στο Σύνταγμα χιλιάδες απεργούς να έχουν ήδη βάλει «μέτωπο» στη Β. Σοφίας, με τα πανό και τα λάβαρα του ΠΑΜΕ. Ο καθένας τους έδωσε από το ξημέρωμα το «παρών» έξω από κάποιο εργοστάσιο, υπερασπίστηκε την απεργία της τάξης του. Φεύγεις στα γρήγορα και φτάνεις στο Πεδίον του Αρεως. Βλέπεις τον Μεϊμαράκη μαζί με τον Βενιζέλο και τον Πρωτόπαππα. Τον Αλαβάνο μαζί με τον Μανώλη. Τον Πολυζωγόπουλο μαζί με τον Πουπάκη, να εξαπολύουν μύδρους κατά της πολιτικής που χτυπάει τα δικαιώματα των εργαζομένων. Ψάξε καλά. Ανάμεσα σε δυο χιλιάδες το πολύ νοματαίους, δεν είναι δύσκολο σε κάποια σκιά να ανακαλύψεις σύσσωμο το σωματείο της ΙΟΝ και στα σίγουρα, τον «υπεύθυνο ασφάλειας» στην εταιρίας φύλαξης. Για εργάτες μην ψάξεις. Εχουν ήδη βάλει μέτωπο στη Β. Σοφίας και ξεκινάνε για την αμερικάνικη πρεσβεία...