Χρειάζεται, όμως, να πούμε κάτι γενικότερο. Πίσω από την πολιτική της πολύμορφης ιδιωτικοποίησης της Παιδείας και όχι μόνον αυτής, αλλά και της δημόσιας Υγείας, της Πρόνοιας και, ουσιαστικά, όλων των κρίσιμων και κοινωνικού χαρακτήρα τομέων, κρύβεται μια τεράστια επιχείρηση βίαιης ανατροπής μιας σειράς μεγάλων κατακτήσεων του λαού και των εργαζομένων.

Αυτό είναι το πρώτο μεγάλο ζήτημα. Το δεύτερο είναι πως την ίδια στιγμή, οι κάθε λογής φόροι, που πληρώνουν οι εργαζόμενοι και θα 'πρεπε να αντιμετωπίζουν, πρώτα και κύρια, τις προαναφερόμενες ανάγκες, όχι μόνο δε μειώνονται, αλλά γίνονται κάθε χρόνο και περισσότεροι. Εύλογο το συμπέρασμα: Τεράστια και όλο και μεγαλύτερα ποσά «οδεύουν» καθημερινά και κάθε χρόνο από τις τσέπες των εργαζομένων και του λαού, στα θησαυροφυλάκια της ολιγαρχίας, με το κράτος να παίζει το ρόλο του ενδιάμεσου.

Αυτή είναι η πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα, που χειροτερεύει ραγδαία τα τελευταία χρόνια, καθώς οι συνθήκες της «απελευθέρωσης» και του ανταγωνισμού αυξάνουν συνεχώς και περισσότερο τις ανάγκες των μονοπωλίων και των μεγάλων επιχειρήσεων για συγκέντρωση δύναμης και εξουσίας. Μια πραγματικότητα που θα αλλάξει μόνον όταν η μεγάλη πλειοψηφία του λαού καταδικάσει αποφασιστικά και ουσιαστικά την πολιτική των δήθεν «μονόδρομων» και τους φορείς της. Μόνον όταν το Μέτωπο του λαού πάρει την υπόθεση της χώρας στα δικά του χέρια.