«Ούτε εμείς, σύντροφοι, ούτε εσείς, ούτε κανένας άλλος έχει δικαίωμα να διαλύσει ένα κόμμα που δεν ίδρυσε. Το ΚΚΕ το ίδρυσε η πρωτοπορία του ελληνικού λαού. Η πρωτοπορία της εργατικής τάξης. Οι μπροστάρηδες του εργατικού κινήματος. Και από τότε - το 1918 - στηρίχτηκε και στηρίζεται πάνω σε αίμα, σε κόκαλα, σε κορμιά και σε ψυχές αγωνιστών. Ολοι αυτοί μας εξουσιοδότησαν να το διαλύσουμε;».

Αυτά έγραφε το καλοκαίρι του 1990 ο Χαρίλαος Φλωράκης, σχετικά με όσους επιχείρησαν τη διάλυση του ΚΚΕ - με μοχλό τον τότε ΣΥΝ - και συμπλήρωνε στις αρχές του 1992:

«Τι είναι αυτά που λέτε, σύντροφοι; Επειδή, δηλαδή, διαλύθηκε η Σοβιετική Ενωση, και σαν καθεστώς και σαν κρατική υπόσταση, εμείς οι υπόλοιποι κομμουνιστές θα πρέπει να αυτοκτονήσουμε; Αντί να μας ατσαλώσει το πισωγύρισμα, προτείνετε αβασάνιστα να ρίξουμε κι εμείς νερό στο μύλο του ιμπεριαλισμού - αλλάζοντας την ιδεολογία μας, την πολιτική μας, τα οράματά μας, την ιστορία μας, τη διεθνιστική αλληλεγγύη, την επαναστατικότητά μας, ακόμη και τ' όνομά μας;...».

Κι όμως, περισσεύει το θράσος σε ορισμένους, αθεράπευτα «ανανεωτές». Τρεις μόλις μέρες μετά το θάνατο του Χαρίλαου Φλωράκη και παρά τις όσες αποδείξεις έχει προσφέρει απλόχερα η ζωή τα 15 αυτά χρόνια, θέλουν να φέρουν τα πάνω κάτω, λασπολογώντας σε βάρος του ΚΚΕ.