Οταν, ως δημοσιογράφος, κάνεις ρεπορτάζ λένε πως πρέπει να 'σαι ψύχραιμος και ψυχρός. Αλλά πώς να κρατηθείς απερίσπαστος στο καθήκον μπροστά στο φέρετρο του Χαρίλαου; Πώς να συγκρατήσεις τα δάκρυα βλέποντας την Αλέκα να τραγουδάει, μαζί με χιλιάδες άλλους τ' Αντάρτικα; Οταν ακούς τη φωνή του Καζάκου να βγαίνει απ' τα κατάβαθα της ψυχής, απαγγέλλοντας τους στίχους του Ρίτσου και τη γριούλα να του δίνει ένα μαντίλι για να σκουπίσει το ιδρωμένο πρόσωπό του; Οταν δίπλα σου οι σύντροφοί σου στο δημοσιογραφικό μετερίζι κλαίνε με λυγμούς και οι συνάδελφοί σου από τα αστικά ΜΜΕ, παρατηρούν μαρμαρωμένοι και βουρκώνουν; Οταν βλέπεις τον Μπούτα να λυγάει και τον «Κούκο» να θρηνεί; Δεν πάει στο διάολο και η δημοσιογραφία. Αλλωστε, στην αιώνια διαπάλη μεταξύ λογικής και συναισθήματος, ελάχιστες φορές το δεύτερο νικήθηκε...