Η ιαχή «ΑΘΑΝΑΤΟΣ» που διαπέρασε τα αγραφιώτικα λημέρια και που αντήχησε σε όλη την Ελλάδα τη στιγμή που η γενέθλια γη άνοιγε την αγκαλιά της για να δεχτεί τον λεβέντη γιο της, τον κομμουνιστή ηγέτη Χαρίλαο Φλωράκη, δεν ήταν παρά μια δέσμευση απέναντί του, μια δέσμευση που αυθόρμητα συνομολόγησαν οι χιλιάδες που συντρόφεψαν τον καπετάνιο και σ' αυτό το ταξίδι. Πρόσω ολοταχώς, καπετάνιο! Ρότα μας η ρότα σου. Πυξίδα μας η πυξίδα σου. Προορισμός μας ο προορισμός που δεν πρόλαβες να δεις. Συνεχίζουμε μαζί σου. Συνεχίζουμε να κατακτήσουμε εκείνα τα σπουδαία που σε έπλασαν, ώστε «εμείς» να γίνουμε «εσύ» κι εσύ να ζεις μέσα από μας.

Συνεχίζουμε, καπετάνιο! Θα μας λείπει το στοργικό χαμόγελο, το σπινθηροβόλο σοφό βλέμμα. Ομως εσύ ήσουν κάτι περισσότερο από ένα σώμα. Ησουν ιδανικά, οράματα, αγώνες, το Κόμμα. Το ξέρουμε, καπετάνιο, όσο αυτά ζουν, δικαιώνονται, δυναμώνουν με τη δική μας προσπάθεια, τόσο κι εσύ θα ζεις ανάμεσά μας και θα μας χαμογελάς που δε λησμονήσαμε, δε σε γελάσαμε, αλλά τηρήσαμε το λόγο που σου δώσαμε στη συντροφική τιμή μας.

Εσύ έφυγες. Εμείς μένουμε. Θα το τιμάμε το «ΚουΚουΕδικο», να 'σαι σίγουρος. Θα το τιμάμε «το ΚΚΕ με τα γνωστά σύμβολά του, τη Μαρξιστική - Λενινιστική ιδεολογία του, το πρόγραμμά του και τις αρχές του». Πώς; Δίνοντας τον καλύτερό μας εαυτό για το δυνάμωμά του, για να απλώσει βαθιά τις ρίζες του μέσα στο σώμα του ελληνικού λαού, της εργατικής τάξης. Να τους συνεγείρει στην προοπτική που εσύ υπηρέτησες όσο λίγοι, πόθησες όσο τίποτα άλλο: Τη σοσιαλιστική προοπτική. Κι ακόμα δίνοντας ό,τι περισσότερο και ό,τι καλύτερο μπορούμε στους σύγχρονους αγώνες, αυτούς που γίνονται, αυτούς που πρέπει να γίνουν, αυτούς που πρέπει να οργανώσουμε. Καθένας θα αποτελεί κι ένα σκαλοπάτι για την έφοδό μας στα ουράνια.

Ολοι εμείς, σύντροφοι και συναγωνιστές, δεν έχουμε παρά να διδαχτούμε από τα δικά σου λόγια: «Πολιτικά δεν έχω επίσης τίποτα να αφήσω. O,τι είχα το έδωσα με τη συγκεκριμένη δράση μου». Η συγκεκριμένη δράση σου δείχνει τι πρέπει, αλλά και τι θες να κάνουμε: Να ανεβάζουμε τον πήχη ψηλά και να ψηλώνουμε κι εμείς για να τον ακουμπάμε. Δεν είναι δύσκολο, αρκεί να σκεφτούμε πως έτσι προσεγγίζουμε κάπως το δικό σου μπόι.