Είναι κιόλας χτες. Ο θάνατος. Το προσκύνημα από το λαό. Τα δεκάδες συλλυπητήρια τηλεγραφήματα από αδελφά κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα του εξωτερικού, που υπογράμμιζαν την καθοριστική προσφορά του Χαρίλαου Φλωράκη, στη συνεπή ανάπτυξη τόσο του ελληνικού όσο και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Σε στιγμές ιδιαίτερα δύσκολες, όταν ιμπεριαλιστές και οπορτουνιστές μαζί προπαγάνδιζαν πως το όραμα και η πάλη για την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Για μας όλους, τους Ελληνες κομμουνιστές, η συμβολή αυτή του σ. Χαρίλαου δεν ήταν «ακόμα ένα στοιχείο». Ηταν συνειδητή επιλογή όχι μόνο ενός κομμουνιστή ηγέτη, αλλά όλων, όσοι την κρίσιμη ώρα δεν υπέστειλαν τη σημαία του αγώνα για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Οσων αντίκρισαν με θάρρος την ιστορική αλήθεια, τάχθηκαν στην υπηρεσία της εξέλιξης της ανθρώπινης κοινωνίας προς τα εμπρός, στην εποχή του περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό.

Είναι το σήμερα ακόμα πλημμυρισμένο από εικόνες. Χαράχτηκε παντοτινά στο νου, η κόκκινη διαδήλωση έξω από την έδρα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Αλλά και το κόκκινο ποτάμι που ανηφόρισε τα Αγραφα της Θεσσαλίας, για να συντροφέψει το νεκρό μας σύντροφο στην τελευταία ανηφοριά της ζωής του. Και η βοή των συνθημάτων. Που δεν ήταν τυχαία. Και δεν υπενθύμιζαν μονάχα αυτό που έχει γίνει ως τα σήμερα. Αλλά, κυρίως, δέσμευαν τους ίδιους που τα φωνάζαμε για το χρέος που μένει πίσω. Για τις «εννιά δεκαετίες αγώνα και θυσίας» που θα συνεχιστούν με συνέπεια στο δίκιο του αγώνα. Για «το δίκιο του εργάτη» που μένει άξονας τακτικής και στρατηγικής του Κόμματός μας, του Κόμματος των προλετάριων.

Σε αυτές τις εικόνες, στους στίχους που καλούσαν «έλα και πάρ' τη μόνος σου τη λευτεριά, με τραγούδια, όπλα και σπαθιά!», ζωγραφίσαμε τη δύναμή μας. Στα βουρκωμένα μάτια του παππού, πλέον, αντάρτη, στη σφιγμένη γροθιά του εργάτη, στην κόκκινη σημαία του νέου που τη βαστούσε γερά, να μην τύχει και χαμηλώσει.

Δύναμή μας είναι και η πειθαρχία, η αξιοπρέπεια, η αυθεντικότητα με την οποία πορευτήκαμε δίπλα στη σορό του συντρόφου μας. Και η ομοβροντία από τις βολές των όπλων που αντήχησαν στα παλιά λημέρια των ανταρτών του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, κι ο μελαγχολικός αλλά μαζί λεβέντικος αχός του κλαρίνου, και τα δάκρυα ακόμα που κύλησαν από ανθρώπους με μπέσα, κι ο λυγμός που σφραγίστηκε στο περήφανο σπασμό του προσώπου, κι η σιωπηλή υπόσχεση του καθενός, όλα, τη δύναμή μας αυτή έδειξαν. Την πίστη μας στην οργανωμένη δράση, την υποταγή του ατομικού στο συλλογικό αγώνα. Για να γίνεται η γροθιά του ενός, γροθιά όλων μας. Κι ούτε να πει κανείς πως, όλα όσα είπαμε και εκφράσαμε ήταν έπαινος για τον έναν. Γιατί, αυτό που παινεύουμε είναι πρώτα και κύρια, η «πάστα» του ανθρώπου που γαλουχεί το Κομμουνιστικό Κόμμα.

Οσο για το αύριο, έχουμε κιόλας διαβεί το κατώφλι του. Απ' την ώρα που εμπιστευτήκαμε το νεκρό κορμί του συντρόφου μας στο βρεγμένο χώμα του τόπου του. Το κενό που απέμεινε δεν το εννοούμε αναντικατάστατο. Οχι ασφαλώς γιατί ο σύντροφος Χαρίλαος δε μεγαλούργησε. Αλλά γιατί, ακριβώς, η δική του η πορεία και το δικό του το έργο, είναι ξάστερη απόδειξη για το ποιος είναι ο άνθρωπος που μπορεί να γαλουχηθεί μέσα από τη μελέτη και δράση με άξονα τη μαρξιστική -λενινιστική θεωρία, την πάλη με καθοδηγητή το Κομμουνιστικό Κόμμα, την πρωτοπορία της εργατικής τάξης.

Τώρα στένεψαν κι άλλο τα περιθώρια για ανάπαυση. Τώρα είναι που ο όρκος που δώσαμε εκεί στην κορφή του Αη Λιά, πρέπει να γίνει ακόμα πιο αμείλικτη κριτική και αυτοκριτική, στη συνεδρίαση της ΚΟΒ, στην περιφρούρηση του συνεπούς ταξικού αγώνα, να γίνει πιο θαρρετή αποκάλυψη του ταξικού αντιπάλου στη συνέλευση του συνδικάτου, να γίνει μελέτη της θεωρίας μας, μελέτη της ιστορίας του κινήματος. Να γίνει αυτό που υποσχεθήκαμε στον Καπετάνιο ξανά και ξανά και ξανά: Δουλιά για το Μέτωπο. ΚΚΕ ισχυρό, για το λαό. ΚΚΕ ισχυρό, για την οικοδόμηση της λαϊκής εξουσίας και της λαϊκής οικονομίας. Με τα χείλη, το συλλογισμό, μα πάνω απ' όλα με την καθημερινή μας δράση, λεπτό το λεπτό, να ακολουθούν πιστά το ίδιο σύνθημα: