ΗΤΑΝ μια δεξίωση της ΕΣΗΕΑ, το καλοκαίρι του 1976, στην Κηφισιά. Προσκαλεσμένοι όλοι οι δημοσιογράφοι κι ο πολιτικός κόσμος και φυσικά κι ο Χαρίλαος Φλωράκης, ΓΓ του ΚΚΕ, που τότε γνώριζε και πολλούς από τους νέους συναδέλφους που είχαν μπει στο επάγγελμα.

ΜΑΖΙ μας μερικοί αγαπητοί σύντροφοι γνωστοί του από τα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης και τα κατοπινά του Εμφυλίου: Ο Β. Γεωργίου, ο Γ. Κορωναίος, ο Κ. Στούρνας σε μια κουβέντα γύρω από τα δημοσιογραφικά όπως είχαν διαμορφωθεί ύστερα από τη μεγάλη και νικηφόρα απεργία Τύπου.

ΕΚΕΙ πάνω στη συζήτηση γύρεψε να μάθει αν βρισκόταν εκεί ο Κυριάκος Σιμόπουλος, δημοσιογράφος και ιστορικός, που ακριβώς τότε είχε παρουσιάσει μια σημαντική εκδοτική σειρά.

ΤΟΤΕ μαθαίναμε από τον ίδιο πως λίγο πριν από τον πόλεμο είχαν βρεθεί συμμαθητές στη Σχολή ΤΤΤ και μαζί επίσης στους πρώτους απεργιακούς αγώνες της Κατοχής, στους οποίους οι τριατατικοί έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο. Από κει κι έπειτα ο Χαρίλαος στα βουνά της Ρούμελης με τον ΕΛΑΣ κι έπειτα με τον ΔΣΕ στης Πίνδου τις βουνοκορφές κι ο συναγωνιστής και άλλοτε συμμαθητής του στο αγκαθερό εκείνο σύρμα της απομόνωσης, που θα έμενε στο Μακρονήσι, στο ελληνικό Μπούχενβαλντ, χρόνια.

ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΟΣ ο λόγος του, που τον στολίζει με τρόπο μοναδικό, ο παροιμιακός που μοιάζει σαν λαμπερό αστέρι που αστράφτει μέσα στα κρυστάλλινα νερά. Ο Φλωράκης με μοναδική άνεση μπαίνει στο λόγο χρησιμοποιώντας μια φράση παροιμιακή, ακόμη και μια - δυο άλλες λέξεις που ταιριάζουν.

ΔΕΝ είναι από τα εύκολα να μπορείς να τρέχεις στον παροιμιακό λόγο στην πρεπούμενη περίπτωση. Να τρέχεις στα παροιμιακά. Δεν είναι κάτι σαν να ανοίγεις κάποιο «κουτάκι» για να βρεις εκείνο που ταιριάζει.

Ο ΧΑΡΙΛΑΟΣ Φλωράκης είχε ζεστασιά. Είχε χαμόγελο που προσφερόταν μ' απλοχεριά, σ' όλους εκείνους, που μαζί τους είχε περπατήσει σε βουνοκορφές και σε κάμπους, μ' αυτούς που αντάμα είχε ζήσει χρόνια πολλά σε φυλακές, στρατόπεδα, εξορίες, χρόνια μακριά από την πατρίδα το Ζογλώτι (Ραχούλα) στα αγαπημένα του Αγραφα.

ΚΑΘΩΣ η πομπή την περασμένη Πέμπτη, μαγιάτικη ώρα, έτρεχε για στερνή φορά τη θεσσαλική γη, θυμάμαι στην εφημερίδα μας το Δεκαπενταύγουστο του 1996 να υποδέχεται και να τιμά τον Φλωράκη ο τόπος που εκεί είδε το πρώτο φως της ζωής.

«ΠΑΛΙΚΑΡΙ καλώς ήρθες», ο χαιρετισμός του χωριού εκεί στα αιωνόβια ελάτια και πλατάνια. Με τις ιστορίες και διηγήσεις που ξετυλίγονται για τον «πέρα μαχαλά εκεί που τράνεψε», για τη μανιά Σουλτάνα, που τον πρόσεχε σαν τα μάτια της.

ΜΠΡΟΣΤΑ στη μάχη των δημοτικών εκλογών, μιλώντας ο Χαρίλαος Φλωράκης στο 11ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» έλεγε: «Ο λαός στις εκλογές αυτές θ' αγωνιστεί για δήμους και κοινότητες φρούρια για τα λαϊκά προβλήματα της ανεργίας, της ακρίβειας, της προστασίας του περιβάλλοντος...

ΚΙ ΟΧΙ για δήμους χειροκροτητές της κυβερνητικής πολιτικής ή οργανωτές δημαγωγίας της δεξιάς. Ο λαός λέει μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις του νοικοκύρη... τούτη τη φορά μπορεί να δώσει ένα καταλυτικό χτύπημα στους εκβιασμούς, στα πλαστά διλήμματα και στην προσπάθεια να θαφτούν τα προοδευτικά μηνύματα της Αντίστασης. Το ΕΑΜ το αποτελούσαν συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις, είχε συγκεκριμένο πρόγραμμα, συγκεκριμένους στόχους και οράματα για μια νέα Ελλάδα, ανεξάρτητη, με το λαό κυρίαρχο στον τόπο του...

ΓΙΑΤΙ αποσιωπώνται όλα αυτά; Στο όνομα της μη κομματικοποίησης δήθεν; Αλλά αυτή η τακτική της αποσιώπησης της αλήθειας δεν είναι κομματικοποίηση; Δεν είναι κομματικοποίηση για λογαριασμό εκείνων των πολιτικών δυνάμεων που αντιπάλεψαν το ΕΑΜ και που αντιπαλεύουν και σήμερα τα επίκαιρα ιδανικά της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης; Τέλος πάντων, γιατί αναγνωρίστηκε η Αντίσταση; Για να κηδευτεί το περιεχόμενό της με όλες τις τιμές;».

ΧΑΡΑ σ' εκείνον οπόχει τέτοιον πλούτο γλώσσας και μια τέτοια ανατροφή με τα παροιμιακά. Είναι λόγος που δε μαθαίνεται στα θρανία. Μαθαίνεται στη ζωή εκεί που βγαίνει το μεροκάματο, το ψωμί.

ΠΡΙΝ από μερικά χρόνια ο συμμαθητής και σ. Κυριάκος Σιμόπουλος του έστελνε φρεσκοτυπωμένο το βιβλίο του «Διδάγματα κοινωνικοπολιτικά των παροιμιών όλων των εθνών». Ενα βιβλίο που άνοιγε το πεδίο για πολλές συγκρίσεις και παρατηρήσεις, που συχνά ο αγαπημένος μας σύντροφος, ο Χαρίλαος, διατύπωνε στο συγγραφέα, αλλά και σε άλλους, που δούλευαν πάνω σ' αυτά τα θησαυρίσματα της γλώσσας μας.