«...Η λεγόμενη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου σημαίνει γενίκευση της κατάργησης του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας και του 8ωρου, υπονόμευση των Συλλογικών Συμβάσεων, επέκταση των ελαστικών μορφών εργασίας. Οι αλλαγές στο χρόνο εργασίας συμβαδίζουν με την πλήρη απελευθέρωση του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων, με την κατάργηση της Κυριακής αργίας. Η επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα συμβαδίζει με την καθήλωση των μισθών και τη σύνδεσή τους, σε μια πορεία με την παραγωγικότητα. Ο κανονισμός της ΕΕ για τη βδομάδα των 65 ωρών, ο διαχωρισμός σε ενεργό - ανενεργό χρόνο, δείχνουν πού οδηγούνται τα πράγματα.

Ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός για τη μεγαλύτερη συγκέντρωση της παραγωγής και του κεφαλαίου επιβάλλει την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας, η οποία αυξάνεται μόνο μέσα από την ένταση της ταξικής εκμετάλλευσης. Βασική επιδίωξη των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων είναι να γίνει η εργατική δύναμη ακόμα πιο φτηνή, με την αύξηση του απλήρωτου μέρους της εργασίας, όπου ο εργαζόμενος δε δουλεύει για την αναπαραγωγή και συντήρηση της εργατικής του δύναμης, αλλά για την αύξηση των κερδών του κεφαλαιοκράτη...».

Αυτά τόνιζε - ανάμεσα σε άλλα - η ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ («Ριζοσπάστης» 1/6/2005). Και τις αμέσως επόμενες μέρες μια σειρά γεγονότα (ανακοίνωση Κομισιόν, Ευρωσυμβούλιο υπουργών Απασχόλησης, παρέμβαση Καραμανλή, κλπ.) δικαίωσαν πλήρως την επιτακτική ανάγκη της «λαϊκής απάντησης, τώρα!», όπως έλεγε ο πρωτοσέλιδος τίτλος του «Ρ» εκείνης της μέρας.