«Ενα συγκλονιστικό ντοκουμέντο της γαλλικής επιθεώρησης "Le Nouvel Observateur" μας πληροφορεί ότι επαγγελματίες της επανάστασης κρύβονται πίσω από τις λαϊκές εξεγέρσεις στη Γεωργία, στην Ουκρανία, στο Κιργιζιστάν. Πολίτες αυτών των προβληματικών χωρών, που δεν έχουν κλείσει ακόμη τα 30, απόφοιτοι πανεπιστημίων, γλωσσομαθείς που όμως χρησιμοποιούν τα αγγλικά ως lingua franca. Παίζουν στα δάχτυλα τους κανόνες του μάρκετινγκ και είναι άσοι στην τέχνη του Fund raising (συγκέντρωση κονδυλίων για καλούς σκοπούς). Θεωρούν την εισαγωγή της δημοκρατίας στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες ιερή υπόθεση για την οποία προσφέρονται να εργαστούν με το αζημίωτο. Με την υποστήριξη μη κυβερνητικών οργανώσεων, συνήθως αμερικανικών, και μεγάλων ιδρυμάτων, οι μάνατζερ της επανάστασης δουλεύουν εφαρμόζοντας τους κανόνες του μάρκετινγκ στη διαχείριση μιας λαϊκής εξέγερσης (...) στην αρχή αρκετούς μήνες πριν από τις προγραμματισμένες εκλογές οι "διαχειριστές" συγκεντρώνουν τους φοιτητές και τους ακτιβιστές που θα αποτελέσουν την αιχμή του δόρατος της εξέγερσης. Καθιερώνουν το σλόγκαν του επαναστατικού κινήματος, κατά προτίμηση δισύλλαβο, ώστε να το θυμούνται εύκολα οι πάντες. Κατόπιν αναζητούν κεφάλαια. Εδώ συνήθως το χέρι που μπαίνει στην τσέπη είναι αμερικανικό» (η Μαριλία Παπαθανασίου στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«Ενα πρωί το κύμα της ελευθερίας θα ξεσπάσει στις ακτές της Κούβας» (η δήλωση του Τζορτζ Μπους / ΕΘΝΟΣ).

«Ναι, οι ευρωπαίοι στρατιώτες θα πέθαιναν για την Ευρώπη. Αυτή τη στιγμή ευρωπαίοι στρατιώτες χύνουν το αίμα τους στο Αφγανιστάν, στη Βοσνία, στο Κοσσυφοπέδιο. Βρίσκονται εκεί ως μέλη εθνικών ειρηνευτικών αποστολών αλλά υπηρετούν ένα ευρύτερο συμφέρον: το συμφέρον της Ευρώπης» (ο Γιόσκα Φίσερ /ΤΟ ΒΗΜΑ).

«Υπάρχουν μουσικές, τραγούδια, γεύσεις που σου θυμίζουν άξαφνα πως είσαι εξόριστος, είτε επειδή είναι πολύ κοντά στις ρίζες σου, είτε επειδή είναι πολύ απομακρυσμένα από αυτές. Τέτοιες στιγμές, επειδή θέλω να παραμείνω ήρεμη, μεταβάλλομαι σε υπέρμαχο της παγκοσμιοποίησης, γιατί μας τρέφει με πράγματα δίχως ταυτότητα, δίχως ψυχή, πράγματα υπερβολικά γλυκερά για να ξυπνήσουν έστω μια ελάχιστη συγκίνηση μέσα μας» (προδημοσίευση από το βιβλίο της Φατού Ντιομέ /ΤΑ ΝΕΑ).