Το... «πες πες κάτι θα μείνει» είναι μια πασίγνωστη προπαγανδιστική μέθοδος που έχει αναφορές στο πολύ μαύρο παρελθόν του φασισμού και της χιτλερικής θηριωδίας. Ωστόσο, αν το καλοσκεφτούμε χωρίς μελοδραματισμούς και υστερίες, όλοι θα συμφωνήσουμε πως και η προπαγάνδιση των σύγχρονων στοχεύσεων της άρχουσας τάξης στηρίζεται στο «πες πες» και στη μαζική πλύση εγκεφάλου. Κι όποιος έχει αντίρρηση, δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά σε «δεδομένα», «ιδεολογήματα» και «θεωριούλες», που όχι μόνο τρέχουν δίπλα μας, αλλά έχουν αγκαλιάσει σχεδόν ολόκληρο το σώμα της κοινωνίας, και σε κοιτάνε περίεργα όταν προσπαθείς να πείσεις για το αντίθετο.

Ο κατάλογος της διαστροφής της αλήθειας δεν έχει τέλος. Εχουμε φτάσει στο σημείο να προβάλλεται ως «αναγκαίο» ότι οι εργαζόμενοι δε χρειάζεται να αντιδρούν, να έχουν αιτήματα, να διεκδικούν. Θεωρείται «κατανοητό» να λένε «ναι» στη συγκράτηση των αποδοχών τους. «Πρέπει» να αγωνίζονται για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων. «Οφείλουν» να συμφωνούν με την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και με τη μείωση των συντάξεων. Οι ιδιαίτερα προχωρημένοι θα πρέπει να υπερθεματίζουν και για την ανάπτυξη των τριών πυλώνων ασφάλισης. Οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα έχουν χρέος να πρωτοστατούν για την κατάργηση της μονιμότητας των απασχολούμενων στο δημόσιο. Η πρόοδος, λόγω των συνθηκών, απαιτεί να συμφωνούν όλοι οι εργαζόμενοι με το στραπατσάρισμα των εργασιακών σχέσεων κλπ., κλπ., κλπ. Οσοι, βεβαίως, δε συμφωνούν με τα παραπάνω κι άλλα τόσα, είναι «ξεπερασμένοι», «δογματικοί», «αντιδραστικοί», «μιάσματα» και βάλε. Κι όλα αυτά σε μια κοινωνία και σε μια περίοδο που ο παραγόμενος από τον καθένα μας πλούτος είναι πολλαπλάσια περισσότερος από ό,τι παρήγαν οι πατεράδες μας και οι παππούδες μας.

Η άλλη όψη του ίδιου (κάλπικου) νομίσματος περί της «προόδου» και των «προοδευτικών» είναι να προβάλλονται προς παραδειγματισμό όποιοι στηρίζουν την επιχειρηματική δραστηριότητα και τα ακόμα μεγαλύτερα κέρδη των αφεντικών, τις πολιτικές που υλοποιούνται κατά παραγγελία του μεγάλου κεφαλαίου, όποιοι πασχίζουν για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, όσοι επιχειρηματολογούν για τους απαράβατους νόμους της αγοράς, για τα δικαιώματα του κεφαλαίου στους μηχανισμούς διαμόρφωσης των τιμών, όποιος χειροκροτεί την πολιτική παραφιλολογία των μονόδρομων της υποταγής και του ραγιαδισμού και πάει λέγοντας.

Το αναποδογύρισμα της πραγματικότητας ως τακτική των κρατούντων, για να περάσουν τα αντιδραστικά σχέδιά τους, είναι παλιά ιστορία, που την ξέρουν όλοι. Και εκείνοι και εμείς, δηλαδή, και οι θύτες και τα θύματα. Το κακό είναι πως τώρα, που ΝΔ και ΠΑΣΟΚ φαίνεται πως πήραν για τα καλά φόρα ενάντια στο λαό και στα δίκια του, δε χρειάζονται πολλά λόγια. Γιατί, μερικές φορές αυτή η γνωστή μέθοδος αποπροσανατολισμού και αλλοίωσης της αλήθειας, αυτή η εξαχρείωση και η απάτη δε γίνεται αντιληπτή αμέσως. Συνειδητοποιείται αφού περάσει κάποιος χρόνος, ενδεχόμενα αρκετός για να μπουν στη μέγκενη για μια ακόμα φορά τα λαϊκά συμφέροντα...