Το διαψεύδουν κατηγορηματικά και μετά βδελυγμίας. «Δεν είμαι κρατικιστής», δηλώνει ο Παπανδρέου, «ούτε κι εγώ», λέει ο Καραμανλής. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ απεκδύονται κάθε σχέσης με το κράτος και κάθε ευθύνης για τα «κακά» του. Και τότε ποιανού είναι το «δοβλέτι»; Ποιος διαχειρίζεται την εξουσία και υπηρετεί τα συμφέροντά της; Ποιος κυβέρνησε και κυβερνά αυτόν τον τόπο; Τα αστικά κόμματα είναι οι στυλοβάτες του αστικού κράτους και οι εκάστοτε κυβερνητικοί εκπρόσωποί τους το διαχειρίζονται. Αυτοί το «διογκώνουν» και το «μικραίνουν», αναλόγως κατά πώς τους βολεύει κάθε φορά. Αυτοί διορίζουν τα στελέχη του, αυτοί συγκροτούν τους μηχανισμούς του, αυτοί καθορίζουν τις προτεραιότητες και ιεραρχούν τις δράσεις του. Επομένως, αυτοί έχουν και την αποκλειστική ευθύνη για τα πεπραγμένα του.

Κι αυτά δεν τα λέμε μόνο από θεωρητικής και ιδεολογικής άποψης. Εχουμε αποδείξεις πολλές και χειροπιαστές για του λόγου το αληθές. Λένε, τώρα, ότι το κράτος δεν πρέπει να είναι επιχειρηματίας, αλλά ρόλος του είναι να θέτει τους κανόνες του «παιχνιδιού», αφήνοντας την «ελεύθερη αγορά» να κάνει τη «δουλιά» της. Αλλά, είναι δυνατόν το αστικό κράτος να μην είναι και επιχειρηματίας; Δεν έχουν ακούσει τίποτα για τον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό; Αλλωστε, για να έχουμε το καλό ρώτημα: ποιος, αλήθεια, μετέτρεψε το κράτος σε «μεγάλο επιχειρηματία»; Δεν ήταν οι κυβερνήσεις Καραμανλή, (του «θείου»), που κρατικοποίησαν την «Ολυμπιακή», τα ναυπηγεία, τις τράπεζες; Δεν ήταν οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, (του «πατρός»), που έμπασε στο Δημόσιο τις «προβληματικές» επιχειρήσεις, για να τις «εξυγιάνει», όταν οι ιδιώτες ιδιοκτήτες τους, αφού τα κονόμησαν, τις «φαλίρισαν»; Μήπως και τότε δεν ήταν «οικονομία της αγοράς»; Είχε εκλείψει ο καπιταλισμός;

Λένε, ακόμα, ότι το Δημόσιο είναι υπερφορτωμένο με υπαλλήλους, γραφειοκρατικό, διεφθαρμένο και σπάταλο. Μα, αν είναι έτσι, ποιος ευθύνεται; Οι κυβερνήσεις των αστικών κομμάτων δεν το «φόρτωσαν» μέσα από τις πελατειακές και ρουσφετολογικές σχέσεις; Αυτές δεν το κατέστησαν γραφειοκρατικό για να μην εξυπηρετούνται οι πολίτες; Αυτές δεν κανονίζουν πόσα θα ξοδεύει και πού θα τα «ακουμπάει»; Δεν είναι αλήθεια ότι τη μονιμότητα στο Δημόσιο την επέβαλε κατ' αρχήν ο Βενιζέλος, για να έχει μόνιμο κι «ετοιμοπόλεμο» προσωπικό το αστικό κράτος; Δεν είναι αλήθεια ότι η συντριπτική πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων είναι οπαδοί και ψηφοφόροι των κυβερνητικών κομμάτων και, μέχρι πρόσφατα, για να πάρουν κάποιον στο Δημόσιο τού ζητούσαν πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων;

Οι μόνοι, πάντως, που δεν ευθύνονται για το κράτος είναι οι κομμουνιστές. Οχι μόνο γιατί αυτοί ποτέ δε διαχειρίστηκαν την κυβερνητική εξουσία και, μέχρι και σήμερα, ελάχιστοι βρίσκονται στους κρατικούς μηχανισμούς, αλλά και γιατί ιδεολογικά είναι αντίθετοι και πολιτικά αντιμάχονται το αστικό κράτος. Δεν κρύβουν, δε, ότι στόχος της πάλης τους είναι η ανατροπή της εξουσίας της αστικής τάξης και η κατάργηση του κράτους της. Αυτό, βεβαίως, δε σημαίνει ότι οι κομμουνιστές συμφωνούν με το ξεπούλημα του δημόσιου τομέα και με την αφαίρεση των κατακτήσεων των εργαζομένων σ' αυτόν. Μάλιστα, είναι πρωτοπόροι σε αυτόν τον αγώνα, τη στιγμή που άλλοι καλοβολεμένοι και συμβιβασμένοι παίζουν το παιγνίδι του κεφαλαίου και των εκάστοτε κυβερνήσεών του. Και είναι πρωτοπόροι, όχι μόνο γιατί αυτή η εξέλιξη αποβαίνει σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων, αλλά και γιατί η πάλη αυτή, συμβάλλει στην αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών, αναπτύσσεται το έδαφος για να τεθεί ολοκληρωμένα η πρόταση των κομμουνιστών μέσα στο λαό, για τη λαϊκή οικονομία, για την πραγματική εξουσία του λαού, για το σοσιαλισμό.