Για να πάρετε, πάντως, μια ελάχιστη γεύση του τι σημαίνει «ιμπεριαλιστική καταλήστευση», σημειώνουμε τα εξής: Οι φτωχές χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου (π.χ. Αφρική) είναι παγιδευμένες και αλυσοδεμένες στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Παράγουν ό,τι θέλουν οι πολυεθνικές και όχι ό,τι έχουν ανάγκη. Πουλάνε σε εξευτελιστικές τιμές στα μονοπώλια, αφού αυτά ελέγχουν το διεθνές εμπόριο, ενώ αγοράζουν ό,τι έχουν ανάγκη πολύ ακριβότερα. Κι έτσι, η φτώχεια τους συνεχώς ανακυκλώνεται και βαθαίνει, ενώ οι πολυεθνικές συσσωρεύουν αμύθητα πλούτη.

Για παράδειγμα, η Αιθιοπία εξάγει μεγάλες ποσότητες καφέ. Αυτό έκανε ακόμη και στην περίοδο του τρομερού λιμού (1981-82). Τα καλύτερα εδάφη της χρησιμοποιούνταν για εξαγωγικούς σκοπούς και όχι για την καλλιέργεια αγαθών που είχε και έχει ανάγκη η χώρα, όπως σιτάρι ή καλαμπόκι. Ο καφές, όμως, αγοράζεται από τις πολυεθνικές με 1 ευρώ το κιλό και φτάνει στον καταναλωτή, καβουρντισμένος και αλεσμένος, στην τιμή των 15 ευρώ και ακόμη περισσότερο. ΄Η πουλιέται με 3 ευρώ το φλιτζάνι και, επομένως, 600 ευρώ το κιλό, αφού το τελευταίο «βγάζει» 200 φλιτζάνια καφέ. Το ίδιο συμβαίνει με το χρυσό, τα διαμάντια, το κοβάλτιο, το χαλκό, το σίδηρο, τον κασσίτερο, το μαγγάνιο, το πετρέλαιο, το κακάο, την ξυλεία κι ένα σωρό άλλες πρώτες ύλες και προϊόντα, που εξάγονται από τις χώρες της Αφρικής.