Στρατηγικής σημασίας επιδίωξη της καθολικής επίθεσης είναι το φτήναιμα της εργατικής δύναμης, που επιτυγχάνεται με πολλαπλούς στόχους:

• Στόχος πρώτος η μονιμότητα, η σταθερή μόνιμη εργασία (και άλλα δικαιώματα) των εργαζομένων σε πολλούς χώρους και βασικό αίτημα διεκδίκησης από το σύνολο της εργατικής τάξης. Ταυτόχρονα η επέκταση και σταδιακή επικράτηση της μερικής απασχόλησης, η επιβολή του εργοδοτικού δικαιώματος στις απολύσεις.
• Στόχος δεύτερος η κατάργηση - κατ' αρχήν για τους νέους - των κατακτημένων συστημάτων αμοιβών (ενιαίο, σταθερό μισθολόγιο), που εξασφαλίζουν ένα σχετικά αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο. Κάτι που όμως στην εποχή του ανταγωνισμού ήταν εμπόδιο στην ξέφρενη κούρσα για εξασφάλιση όλο και περισσότερων κερδών του ιδιωτικοποιημένου πλέον ΟΤΕ και ενόψει της έλευσης του στρατηγικού επενδυτή. Δεμένη και η αντικατάσταση των συλλογικών συμβάσεων με τις ατομικές και η σύνδεση μισθού - παραγωγικότητας.
• Στόχος τρίτος η άμεση μείωση του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους», δηλ. των εργοδοτικών εισφορών στο ΤΑΠ-ΟΤΕ, αλλά ταυτόχρονα η οριστική χρεοκοπία των ταμείων των εργαζομένων (κύριας ασφάλισης, Αρωγής και Επικουρίας), ώστε να ενταχθούν στο ΙΚΑ και στο ιδιωτικό Ταμείο επαγγελματικής ασφάλισης, για το οποίο η πλειοψηφία στο συνδικαλιστικό κίνημα των εργαζομένων έχει ήδη συμφωνήσει με την εργοδοσία.

• Ιδεολογική επίθεση με την προβολή της απαίτησης οι εργαζόμενοι να αποδεχτούν ότι αυτοί και τα δικαιώματά τους ευθύνονται για την «κακή» κατάσταση του ΟΤΕ. Να συναισθανθούν την υπεράσπιση της ανταγωνιστικότητας της εταιρίας σαν δικό τους αποκλειστικό καθήκον, σ' αυτό να υποτάξουν την εργασιακή υπόστασή τους. Αυτά τα ιδεολογήματα συνοδεύτηκαν από μια τρομοκρατική πλύση εγκεφάλου ότι οι εργαζόμενοι θα φταίνε που δεν εξασφαλίζεται η αναγκαία κερδοφορία, ώστε ο Οργανισμός να μην καταντήσει σαν την «Ολυμπιακή Αεροπορία» (ΟΑ). Και για να πειστούν οι εργαζόμενοι διατυπώθηκε η ανοιχτή απειλή ότι αν δε δεχτούν τις απαιτήσεις της διοίκησης, τους περιμένουν οι απολύσεις και τα νέα αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης!!!
• Διάσπαση της ενότητας των εργαζομένων με το διαχωρισμό τους σε «αποχωρούντες» και «παραμένοντες». Η διάσπαση βασίστηκε στην «εθελούσια» - με το πιστόλι στον κρόταφο - συνταξιοδότηση του 40% περίπου του προσωπικού, με κύριο «δώρο» την αναγνώριση πλασματικής υπηρεσίας και την παροχή πλήρους σύνταξης.
• Το κύριο όμως όπλο τους ήταν η πλειοψηφία που συγκροτούσαν στο συνδικαλιστικό κίνημα, στην ΟΜΕ-ΟΤΕ οι συνδικαλιστικές τους εκφράσεις, δηλ. οι ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ, και ο «διάλογος» μαζί τους. Οι παρατάξεις αυτές, με άνωθεν εντολές και προσυνεννόηση, χωρίς κανένα δισταγμό «άρπαξαν τον ταύρο από τα κέρατα». Καταγγέλλοντας τη διοίκηση και την κυβέρνηση (!), προχωρώντας ακόμη και σε «απεργίες» (!!!) πέτυχαν να βάλουν την υπογραφή τους στην επαίσχυντη σύμβαση για την κατάργηση της μονιμότητας. Προηγούμενα φρόντισαν να διαμορφώσουν κλίμα πανικού, αποπροσανατολισμού και απογοήτευσης μέσα στους εργαζόμενους, αφού αυτοί κυκλοφορούσαν και σε ανυπόγραφα κείμενα τις τρομοκρατικές απειλές της εργοδοσίας.

Στην τακτική τους αυτή είχαν ενεργό συμπαραστάτη και συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΝ. Κι αυτές, αφού κατάγγειλαν τον Βουρλούμη, πήραν μέρος στο «διάλογο», έδωσαν ιδεολογική και πολιτική στήριξη στις άλλες δύο παρατάξεις, βοήθησαν στη δημιουργία κλίματος σύγχυσης και διάσπασης στους εργαζόμενους. Την τελική κατάπτυστη σύμβαση τη χαρακτήρισαν «συμβιβαστική λύση, που θα κριθεί στο μέλλον», αλλά την καταψήφισαν, προσπαθώντας να αποσείσουν τις ευθύνες τους.

Σε ανακοίνωση της ΚΟΒ ΟΤΕ του ΚΚΕ τον Οκτώβρη 2004 τονιζόταν ότι: «Με την κυβερνητική κάλυψη της ΝΔ και σε αγαστή σύμπνοια με τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ που παραμένουν στη διοίκηση, ο κ. Βουρλούμης ανακοίνωσε την απόφασή του να προχωρήσει σε απολύσεις 6.200 μονίμων εργαζομένων στον ΟΤΕ, παράλληλα με την ανατροπή του ΓΚΠ, της μονιμότητας. Ολα αυτά δήθεν για να μη γίνει ο ΟΤΕ προβληματική επιχείρηση σαν την ΟΑ. Ο πραγματικός στόχος, να παραδοθεί στον στρατηγικό επενδυτή όσο γίνεται πιο "καθαρός" και κερδοφόρος».

Η κρισιμότητα και σοβαρότητα του ζητήματος φάνηκαν ακόμα πιο έντονα από τρία άμεσα γεγονότα:

• το έντονο ενδιαφέρον και την προβολή του θέματος από όλα τα μέσα ενημέρωσης,
• τους πανηγυρισμούς του ΣΕΒ και της κυβέρνησης, που χαρακτήρισαν τη σύμβαση πιλότο και για τον υπόλοιπο ευρύτερο δημόσιο τομέα,
• την οξύτατη αντίδραση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος και των εργαζομένων.

Κατάσταση που υποχρέωσε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ να προχωρήσει σε ελιγμούς αποποίησης ευθυνών, παραπλάνησης των εργαζομένων, χωρίς όμως να ξεφεύγει από τη βασική γραμμή της στήριξης των αντεργατικών επιλογών και του ανταγωνισμού (δηλώσεις Γ. Παπανδρέου, Χρυσοχοΐδη και άλλων). Ελιγμοί που φτάνουν μέχρι τη θυσία των «αποδιοπομπαίων τράγων» της ΠΑΣΚΕ στον ΟΤΕ, καθώς και στην «αγωνιστική αφύπνιση» των παρακοιμώμενων ΠΑΣΚΕ στις άλλες ΔΕΚΟ και πρώην ΔΕΚΟ.

Από την άλλη, η ΝΔ έδωσε εντολή στη ΔΑΚΕ να υπερασπιστεί τη σύμβαση και την ηγεσία της ΠΑΣΚΕ ΟΤΕ!!

«Το ΚΚΕ καταγγέλλει την αντεργατική "επιχειρησιακή Σύμβαση" που υπέγραψαν η διοίκηση του ΟΤΕ με τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ και απαιτεί την ακύρωσή της». Με τη Σύμβαση «επιδιώκεται η διάσπαση των εργαζομένων και η εξαγορά συνειδήσεων. Τα μέτρα αυτά θα οδηγήσουν σε συνθήκες πιο άγριας εκμετάλλευσης, σε εντατικοποίηση της δουλιάς, σε εκτίναξη των ελλειμμάτων του ασφαλιστικού ταμείου (ΤΑΠ-ΟΤΕ), που οδηγείται σε ενοποίηση με το ΙΚΑ με όρους κατάργησης των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Η δημαγωγία του ΠΑΣΟΚ, η προσπάθεια να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα κάτω από τη λαϊκή κατακραυγή, δεν πρέπει να ξεγελάσει κανέναν εργαζόμενο. Ευθύνες έχει και ο ΣΥΝ, γιατί οι δυνάμεις του συμμετείχαν στον "κοινωνικό διάλογο" που οδήγησε στην αντεργατική συμφωνία». Και καταλήγει η ανακοίνωση του Κόμματος για το ζήτημα αυτό:

«Το ΚΚΕ προειδοποιεί το σύνολο των εργαζομένων στις πρώην ΔΕΚΟ και στο Δημόσιο, ότι η σύμβαση αυτή αποτελεί πιλότο για την επέκταση των αντιδραστικών αλλαγών. Καλεί τους εργαζόμενους στον ΟΤΕ να σκεφτούν πολύ σοβαρά για το αν πρέπει να γίνει χρήση της λεγόμενης "εθελούσιας" εξόδου. Πάνω απ' όλα μπαίνει υπό κρίση το συμφέρον της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων, σε μια περίοδο, που με μοχλό τον ΟΤΕ, επιταχύνεται η αντεργατική πολιτική. Στο κέντρο της προσοχής πρέπει να είναι το συμφέρον των νέων εργαζομένων και των ερχόμενων γενεών, για πλήρη και σταθερή εργασία με δικαιώματα. Το συμφέρον των παιδιών μας».

Τονίζει, τέλος, το ΠΓ της ΚΕ στην ανακοίνωσή του: «Το ΚΚΕ υπογραμμίζει την ανάγκη ενιαίας δράσης με βάση τις σύγχρονες ανάγκες. Υπογραμμίζει, ότι το θέμα είναι να έχουν τα ίδια δικαιώματα, με κορυφαίο τη σταθερή δουλιά και τον ελεύθερο χρόνο για όλους και για όλες, ανεξάρτητα αν εργάζονται στο δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα».

Η ακύρωση της σύμβασης, η παρεμπόδιση της εφαρμογής της περνάει μέσα από την οργάνωση ενός μαζικού, ταξικού αγωνιστικού κύματος αντίδρασης και αντίστασης όλων των εργαζομένων. Ταυτόχρονα είναι και ευθύνη των κομμουνιστών στον ΟΤΕ, που πρωτοστάτησαν στον αγώνα για την αποτροπή της, να συνεχίσουν αποφασιστικά, αταλάντευτα, ανυποχώρητα στην κατεύθυνση της ανακοίνωσης του ΠΓ και στην ίδια γραμμή αντιπαλέματος της πολιτικής της κυβέρνησης και της ΕΕ.

Να πρωτοστατήσουν στον ΟΤΕ για την ανάπτυξη της ταξικής διαπάλης, για την ενότητα των εργαζομένων, παλιών και νέων, τη συνειδητοποίηση από αυτούς πως η μόνη πολιτική δύναμη που εκφράζει τα συμφέροντα και τις ανάγκες τους είναι το ΚΚΕ. Πως μόνο οι θέσεις και προτάσεις του ΚΚΕ δίνουν λύσεις στα εργασιακά και κοινωνικά προβλήματά τους, ανοίγουν προοπτική για τη γενιά που αυτοί δημιουργούν. Πως ισχυρό ΚΚΕ σημαίνει άνοιγμα του δρόμου για τη δημιουργία του Μετώπου των λαϊκών δυνάμεων, για την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας.

Πως άμεσο καθήκον είναι να αλλάξουν οι συσχετισμοί δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα υπέρ των ταξικών δυνάμεων, του ΠΑΜΕ, να φύγουν από την ηγεσία των συνδικάτων οι συμβιβασμένες δυνάμεις των άλλων κομμάτων.

Οι εργαζόμενοι στον ΟΤΕ, όλοι οι εργαζόμενοι, μαζί με τους κομμουνιστές, το ΚΚΕ, να παλέψουν για κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής, άρα και για κοινωνικοποιημένες τηλεπικοινωνίες, που θα ανήκουν στο λαό, στο πλαίσιο της λαϊκής οικονομίας και εξουσίας, θα εξασφαλίζουν μόνιμη, σταθερή εργασία και ασφάλιση, πλήρη δημοκρατικά και εργασιακά δικαιώματα.