Παρουσιάζοντας τις θέσεις του ΚΚΕ, ο Μ. Παπαδόπουλος τόνισε:

«Μπορούμε και πρέπει να βαδίσουμε με το βλέμμα στο μέλλον. Εχουν ωριμάσει οι αντικειμενικές προϋποθέσεις πολιτικής διεξόδου με γνώμονα τις ανάγκες των εργαζομένων και όχι το καπιταλιστικό κέρδος. Καλούμε το λαό να προβληματιστεί και να απαντήσει: Ποιοι είναι οι πολιτικοί όροι που μπορούν να διασφαλίσουν την ικανοποίηση του συνόλου των στόχων:

• για μείωση του βαθμού ενεργειακής εξάρτησης της χώρας
• για εξασφάλιση επαρκούς και φτηνής λαϊκής κατανάλωσης που θα κατοχυρώνει στην πράξη το ενεργειακό προϊόν ως κοινωνικό αγαθό και όχι σαν εμπόρευμα
• για ασφάλεια των εργαζομένων και προστασία του περιβάλλοντος
• για σχεδιασμένη ανάπτυξη περιοχών και κλάδων και για τη διασφάλιση της υποδομής για τη μελλοντική κάλυψη των αναγκών της κεντρικά σχεδιασμένης βιομηχανίας.

Για την πραγματοποίηση του συνόλου των στόχων που προαναφέραμε, είναι αναγκαίο οι πρώτες ύλες, τα μέσα παραγωγής, τα δίκτυα μεταφοράς και διανομής του ενεργειακού τομέα να αποτελούν κρατική κοινωνική ιδιοκτησία. Ο σχεδιασμός και η διαχείρισή τους να ανήκει σε έναν αποκλειστικά κρατικό ενιαίο φορέα ενέργειας που θα αποτελεί λαϊκή περιουσία, μηχανισμό της λαϊκής οικονομίας που θα λειτουργεί με κίνητρο την ικανοποίηση των διευρυνόμενων λαϊκών αναγκών. Αυτός ο τρόπος παραγωγής και λειτουργίας της οικονομίας απαιτεί ριζική ανατροπή στο χαρακτήρα της ιδιοκτησίας και στο επίπεδο της εξουσίας. Μόνο σε αυτές τις συνθήκες μπορεί να αποκτήσει ουσιαστικό ρόλο ο εργατικός έλεγχος και να υλοποιηθεί ο κεντρικός ενεργειακός σχεδιασμός, συνδυάζοντας αρμονικά όλους τους στόχους που προαναφέραμε.

Στο πλαίσιο του καπιταλισμού ο αρμονικός συνδυασμός του συνόλου των στόχων που θέσαμε δεν μπορεί να υλοποιηθεί, αφού οι εκάστοτε επιλογές διαμορφώνονται σύμφωνα με τους νόμους του καπιταλιστικού κέρδους και στο πλαίσιο των αντιθέσεων που αυτοί γεννούν αντικειμενικά.

Ο ενιαίος κρατικός φορέας ενέργειας, απαλλαγμένος απ' τους σκληρούς νόμους του καπιταλιστικού κέρδους και τις αναπόφευκτες κρίσεις, θα επεξεργάζεται λοιπόν την ενεργειακή πολιτική με άξονες:

1. Την αξιοποίηση των εγχώριων πηγών (π.χ. λιγνιτικοί, αιολικοί και υδροηλεκτρικοί σταθμοί παραγωγής) προσδιορίζοντας τις κατάλληλες περιοχές και χρήσεις με γνώμονα τα προαναφερόμενα κριτήρια.

Ετσι, για παράδειγμα, η χώρα θα μπορούσε να αυξήσει το ποσοστό ηλεκτροπαραγωγής από μεγάλους υδροηλεκτρικούς σταθμούς, να αξιοποιήσει τα λιγνιτικά αποθέματα στην Πτολεμαΐδα και στο Αμύνταιο, να ενεργοποιήσει νέες λιγνιτικές μονάδες στη Δράμα, στη Φλώρινα, στην Ελασσόνα, αξιοποιώντας τεχνολογίες πιο φιλικές προς το περιβάλλον.

2. Τη συστηματική έρευνα για εξεύρεση νέων πηγών και την εξοικονόμηση ενέργειας (π.χ. θερμική χρήση φυσικού αερίου στις πόλεις για εξοικονόμηση ηλεκτρικής ενέργειας).

3. Τη διακρατική αμοιβαία επωφελή συνεργασία σε τομείς όπως τα δίκτυα μεταφοράς ενεργειακού προϊόντος, η ερευνητική δραστηριότητα και η ανταλλαγή τεχνογνωσίας».