Μεγάλη η δημοσιότητα. Χιλιάδες οι θεατές. Εκατοντάδες χιλιάδες οι τηλεθεατές. Και καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο. Που τραγούδησαν «ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και τη φτώχεια στην Αφρική». Μόνο, που, στον κόσμο της (καπιταλιστικής) παγκοσμιοποίησης, η διαπλοκή μεταξύ των πολυεθνικών, που, από τη μια μεριά, ρημάζουν την Αφρική και, από την άλλη, των πολυεθνικών του θεάματος (μεταξύ αυτών και των εταιριών δίσκων που διακινούν τις δημιουργίες των εν λόγω καλλιτεχνών, όπως φυσικά και των ΜΜΕ που πρόβαλαν τις συναυλίες) είναι αυτονόητη.

Κάποιο λάκκο έχει η φάβα...

***

Κανείς δεν έχει δικαίωμα να αμφισβητεί την καλή προαίρεση των καλλιτεχνών (ας προσπεράσουμε εδώ τη φιλοτέχνηση του πρεστίζ που υπηρετεί η δημοσιοποίηση της «φιλανθρωπίας») και πολύ περισσότερο του κόσμου, που σπεύδει να ανταποκριθεί σε τέτοιες πρωτοβουλίες. Εχει, όμως, ο καθένας το δικαίωμα να σκέφτεται και να κρίνει: Η απλοϊκότητα του να «προσεύχεσαι» (να «τραγουδάς», να αγοράζεις φτηνά βραχιόλια κλπ.) για την τύχη του κόσμου, μήπως είναι, τελικά, μια επικίνδυνη απλοϊκότητα; Μήπως ότι οι 300 πολυεθνικές, που τα κέρδη τους από την εκμετάλλευση του πλανήτη ισοδυναμούν με το 50% του παγκόσμιου ΑΕΠ, φιγουράρουν ως χορηγοί τέτοιων «πρωτοβουλιών» πρέπει να μας βάλει σε σκέψεις; Μήπως όλα αυτά είναι μια εξαιρετικά ανώδυνη και εκ τούτου επιδοτούμενη από τους ενόχους δαπάνη, που ξεστρατίζει σε ελεγχόμενα πλαίσια τη δυναμική που θα μπορούσε να γεννήσει το (πολιτικά αδιαμόρφωτο) πάθος των απλών ανθρώπων για έναν καλύτερο κόσμο;

***

Ας προσπαθήσουμε να γίνουμε συγκεκριμένοι.

Η Αφρική λιμοκτονεί. Κι όμως! Η Αφρική παρουσιάζει τη μεγαλύτερη οικονομική ανάπτυξη της τελευταίας δεκαετίας (5% μετρήθηκε το 2004). Γιατί, τότε, όλες οι εκτιμήσεις θεωρούν σαν όνειρο θερινής νυκτός το στόχο να μειωθεί η σημερινή φτώχεια στο μισό μέχρι το 2015;

*

Ενα παράδειγμα, που ενώνει σαν κλωστή την εποχή του δουλεμπορίου με την εποχή της αποικιοκρατίας ως τη σημερινή εποχή του ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού και της συνακόλουθης ιμπεριαλιστικής εκμετάλλευσης του πλανήτη, είναι τούτο:

Η Αγκόλα είναι μια χώρα που στα χαρτιά εμφανίζει εκρηκτικούς ρυθμούς ανάπτυξης (μέχρι και 11%!). Κάτι που οφείλεται στα σημαντικά κοιτάσματα πετρελαίου του εδάφους της. Κι όμως: Πάνω από το 70% των κατοίκων της χώρας ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Σε κάθε 1.000 παιδιά που γεννιούνται, τα 250 πεθαίνουν από τον υποσιτισμό και τις ασθένειες. Γιατί; Πού πάει ο πετρελαϊκός πλούτος της χώρας; Πώς διανέμεται; Είναι απλό: Πάει στις πολυεθνικές. Την «Chevron - Texaco» και την «Total». Η ληστεία, δε, διεξάγεται νομιμότατα. Οι εταιρίες, αφ' ενός, έχουν απαλλαγεί από τη φορολογία και οι κυβερνώντες, αφ' ετέρου, δεν εγγράφουν στον κρατικό προϋπολογισμό τα έσοδα από το πετρέλαιο! Ούτε, φυσικά, τα ποσά με τα οποία δωροδοκούνται από τις εταιρίες...

***

Το φαινόμενο της εκμετάλλευσης της Αφρικής δεν περιορίζεται στο πετρέλαιο. Τα στοιχεία είναι φοβερά: «Το 80% των παιδιών που υποσιτίζονται ζουν σε χώρες που έχουν πλεόνασμα γεωργικών προϊόντων»! Μόνο που η φτηνή σε κόστος παραγωγή δεν ανήκει στους λαούς της Αφρικής και δε διατίθεται για την αντιμετώπιση της πείνας. Ανήκει στις πολυεθνικές τροφίμων...

*

Αν τα πράγματα ήταν ηθικά και αγγελικά, η ανθρωπότητα θα ζούσε από καιρό στον Κήπο της Εδέμ.

Την τελευταία 50ετία, το διεθνές εμπόριο έχει αυξηθεί κατά 20 φορές. Συνεπώς, η φτώχεια θα έπρεπε να αποτελεί - από καιρό - θλιβερή ανάμνηση. Αλλά η φτώχεια είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Οσο ακριβώς και το χάσμα ανάμεσα στον πλούτο των λίγων και την ανέχεια των πολλών...

***

Είναι προφανές, λοιπόν, ότι και στην Αφρική και σε όλο τον κόσμο των δισεκατομμυρίων φτωχών, που «ζουν» με ένα δολάριο τη μέρα, διεξάγεται ένας πόλεμος. Είναι ένας πόλεμος ταξικός και άδικος από μια χούφτα πολυεθνικές εναντίον της ανθρωπότητας. Και στον πόλεμο δεν αρκεί να «τραγουδάμε». Ούτε να επιτρέπουμε οι ήχοι των τραγουδιών να καλύπτουν τις κλαγγές του πολέμου. Στον πόλεμο, για να έχουν νόημα οι μάχες που δίνουμε, υπάρχει ελπίδα, αλλά μόνο όπως την περιέγραψε η ΕΠΟΝ στο σύνθημά της: «Πολεμάμε και τραγουδάμε».