Και το όνομα αυτού «Φρύνιχος», προς τιμήν του αρχαίου τραγικού ποιητή, ο οποίος συγκλόνισε τους θεατές του καιρού του με τη χαμένη αντιπολεμική του τραγωδία «Μηλίτου Αλωσις». Το όνομα του Φρυνίχου, του αδικημένου τραγικού ποιητή - αδικημένου γιατί δε σώθηκε κανένα έργο του - πήρε το νεόδμητο υπαίθριο θέατρο του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών (ΕΠΚΔ), στο οποίο θα δίνονται στο εξής όλες οι παραστάσεις που πλαισιώνουν και τη φετινή και τις επόμενες Διεθνείς Συναντήσεις Αρχαίου Δράματος, που οργανώνει το ΕΠΚΔ. Η ονοματοδοσία του θεάτρου «Φρυνίχου», έγινε το περασμένο Σάββατο το βράδυ, από την πρόεδρο του ΕΠΚΔ, Ελένη Γλύκατζη - Αρβελέρ, παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας, Κ. Παπούλια, υπουργών, εκπροσώπων φορέων του νομού Φωκίδας, των Ελλήνων και ξένων συνέδρων της φετινής «Συνάντησης», δεκάδων καλλιτεχνών του θεάτρου μας και χιλίων περίπου θεατρόφιλων, που αδημονούσαν να δουν την παράσταση της ευριπιδικής «Εκάβης» από το περίφημο «Βασιλικό Σαιξπηρικό Θέατρο» του Λονδίνου και με ερμηνεύτρια τη σπουδαία ηθοποιό Βανέσα Ρεντγκρέιβ, στην οποία το δημοτικό συμβούλιο Δελφών απένειμε το μετάλλιο των Αμφικτιόνων, για την πολιτιστική προσφορά της.

Το όνομα του Φρυνίχου, το διαχρονικό αντιπολεμικό μήνυμα και πνεύμα και η οικουμενική ποίηση του Ευριπίδη, δικαιώθηκαν απόλυτα με την παράσταση της «Εκάβης», σε απόδοση και σκηνοθεσία του Τόνι Χάρισον και την αλησμόνητη ερμηνεία της Βανέσα Ρεντγκρέιβ. Μια παράσταση και μια ερμηνεία μεγάλο «μάθημα» για τους ασχολούμενους με το αρχαίο δράμα Ελληνες καλλιτέχνες. Μια παράσταση υποδειγματικού σεβασμού στην αρχαία ποίηση. Μια παράσταση καθάριου, απέριττου, ουσιώδους, επίκαιρου ρεαλισμού, χωρίς ίχνος εντυπωσιοθηρίας, που άφησε το λόγο να καταγγείλει τη γενοκτονία των λαών από τους κατακτητικούς πολέμους κάθε εποχής, αλλά και να μιλήσει για τα πάθη, την οδύνη των κατακτημένων, αλλά και τη δίκαιη τιμωρία των προδοτών από τους προδομένους λαούς, που σήμερα οι ιμπεριαλιστές τους αποκαλούν «τρομοκράτες».

Με τρεις - τέσσερις αυθεντικές στρατιωτικές σκηνές, που έφεραν τα αρχικά των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου και με αριθμούς γραμμένους στις παλάμες του Χορού των σκλάβων Τρωαδιτισσών (στο Χορό περιλαμβάνονταν σκόπιμα αφρικανικής και μεσανατολικής καταγωγής γυναίκες ηθοποιοί), σηματοδότησε η σκηνοθεσία τους πάσχοντες από τους σημερινούς ιμπεριαλιστικούς πολέμους λαούς. Με αυτόν και μόνο το συμβολισμό, ο Χάρισον ζήτησε από τους καλοασκημένους ηθοποιούς στους ρόλους και στα Χορικά να πουν σαν άνθρωποι, απλά, αληθινά, φυσικά, καθημερινά, χωρίς ίχνος μελοδραματισμού και υποκριτικής πόζας, τα πάθη των ηττημένων, τη δολιότητα και έπαρση των κατακτητών, την αθλιότητα των προδοτών. Κορυφαίο, κρυστάλλινης καθαρότητας, επίτευγμα του απέριττου σκηνοθετικού ρεαλισμού, ήταν η ερμηνεία της Ρεντγκρέιβ. Μια ερμηνεία μεγαλειώδους λιτότητας, που «μνημείωσε» όλες τις χαροκαμένες από τους εκάστοτε πολέμους μανάδες.