Η «Νύχτα δολοφόνων» (1966), είναι η μια από τις τρεις ταινίες, που γύρισε ο Ρομάν Πολάνσκι στην Αγγλία, πριν «πετάξει» για το Χόλιγουντ, όπου γυρίζει «Το μωρό της Ρόζμαρι», 1968, με το οποίο, πια, καθιερώνεται παγκόσμια. Οι άλλες δυο ταινίες, που προαναφέραμε, είναι η «Repulsion», 1965, και οι «The fearless vampire killers», 1967.

Και οι τρεις ταινίες, που γύρισε στην Αγγλία, εκείνη την περίοδο ο Πολάνσκι (1965 - 1967), μοιάζουν με αγγλότροπα θεατρικά έργα, απομονωμένα και κλειστά, γεμάτα μυστήριο, φόβο και απρόοπτα. Μοιάζουν ψυχογραφικές πραγματείες. Αφού και οι τρεις, όπως και μεγάλο μέρος, από το υπόλοιπο έργο του, άλλωστε, ερευνούν, τις «ψυχικές» αντιδράσεις ανθρώπων, που βρίσκονται κάτω από πίεση.

Στη «Νύχτα δολοφόνων» παρακολουθούμε την άφιξη δυο παράξενων γκάνγκστερ, σε έναν ξεχασμένο και απομονωμένο πύργο, όπου ζει ευτυχισμένο (εξωτερικά) ένα αταίριαστο (εσωτερικά) ζευγάρι. Η παρουσία των δυο παράνομων, θα ελευθερώσει τον καταπιεσμένο εσωτερικό κόσμο του ζευγαριού, το οποίο, τελικά, θα κάνει πράγματα, που ίσως να μην έκανε ποτέ, κάτω από άλλες συνθήκες. Πράγματα, ωστόσο, που βρίσκονταν κλεισμένα στο εσωτερικό τους. Και που, με την πρώτη «γερή» ευκαιρία, ελευθερώνονται και ξεχύνονται με τεράστια δύναμη έξω. Και τα άτομα αποκαλύπτονται σε όλο τους το μεγαλείο.

Η παραπάνω παράγραφος μη θεωρηθεί δεδομένη. Σε καμία περίπτωση ο κόσμος του Ρομάν Πολάνσκι, δεν είναι ο πραγματικός κόσμος. Δε συμφωνούμε, πως όλοι μας κλείνουμε μέσα μας ένα δολοφόνο! Αν ήταν έτσι, και με δεδομένη την πίεση, την ποικιλόμορφη πίεση, που βιώνουμε, θα έπρεπε η Γη να ήταν σπαρμένη με πτώματα! Ο Ρομάν Πολάνσκι, παρότι γενικεύει -και γενικεύει λάθος- μιλάει, για άρρωστες, και μόνον άρρωστες, καταστάσεις.

Παρακολουθώντας, λοιπόν, την ταινία, σαν μια «άρρωστη -και μόνον- κατάσταση», μπορείς να ευχαριστηθείς εξαιρετικές ερμηνείες, από το σύνολο των ηθοποιών, μια θαυμάσια ασπρόμαυρη φωτογραφία και, πάνω απ' όλα, μια «σατανική» και ευρηματική σκηνοθεσία. Είναι κρίμα, που αυτό το ταλέντο, ο Ρομάν Πολάνσκι, σπατάλησε το μεγαλύτερο μέρος της σκηνοθετικής ευφυΐας του, για να κατασκευάσει «μικρές» ταινίες! Γιατί, τελικά, η «Νύχτα δολοφόνων», πέρα από τη δεξιοτεχνία, και αυτή, από τα πράγματα και από το θέμα, περιορισμένη, δεν προσφέρει τίποτα στον αγώνα του ανθρώπου να γίνει καλύτερος άνθρωπος. Τρέχω να διευκρινίσω, για να προλάβω τυχόν αντιρρήσεις, πως οι ήρωες του Πολάνσκι, δεν έχουν σε τίποτα να κάνουν με αντίστοιχους κλασικούς ήρωες της αρχαίας τραγωδίας ή των σαιξπηρικών έργων. Και εκεί γίνεται «σφαγή», όμως, εκεί οι ήρωες «διαπραγματεύονται» υψηλότερες αξίες. Αυτές οι υψηλότερες αξίες είναι που κάνουν τα άτομα πραγματικά τραγικά άτομα! Στον Πολάνσκι τα άτομα είναι τόσο «μικρά» και τόσο «καθημερινά», που δεν παθιάζεσαι μαζί τους.

Παίζουν: Ντόναλντ Πλέζανς, Φρανσουάζ Ντορλεάκ, Λάιονελ Στάντερ.