Ολοι οι κινηματογραφιστές, ιδιαίτερα με τις μικρού μήκους ταινίες τους, όσοι γύρισαν μικρού μήκους ταινίες, πέρασαν από την «αναρχία στην εικόνα και στην αφήγηση». Χαρούμενοι, που ανακάλυψαν τη γλώσσα του κινηματογράφου και μην έχοντας την πείρα και τη γνώση να σκεφτούν τη σοβαρότητα της γλώσσας και της τέχνης, άρχισαν να βγάζουν άναρθρες κινηματογραφικές κραυγές. Κάποιοι απ' αυτούς τους δημιουργούς συνέχισαν να κραυγάζουν άναρθρα και όταν, ακόμα, πέρασαν στις μεγάλου μήκους ταινίες. Μια τέτοια περίπτωση είναι, κατά τη γνώμη μου, και ο Αλέν Γκιροντί.

Η ταινία, «Καμία ανάπαυση για τους γενναίους», έχει όλα τα χαρίσματα και όλα τα ελαττώματα της πρώτης (μεγάλου μήκους) ταινίας του. Ο σκηνοθέτης αποκαλύπτει όλες τις επιρροές του και, ταυτόχρονα, όλα τα χαρίσματά του. Αλλού σε κερδίζει, αλλού σε κουράζει. Αλλού σε παρασύρει μαζί του και αλλού στέκεσαι αδιάφορος στις αγωνίες του. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ο θεατής παθαίνει μια μικρή σύγχυση!

Μια σύγχυση, που προέρχεται, τόσο από τη γραφή όσο και, κυρίως, από το περιεχόμενο. Η ταινία αλλιώς ξεκινάει και αλλιώς καταλήγει. Ξεκινάει σαν μια κλασική μικροαστική στη γραφή της ταινία και καταλήγει σε μια επαγγελματικού ύφους αστυνομική ταινία. Παράλληλα με τη γραφή, το περιεχόμενο, ξεκινάει σαν μια καταλυτική σάτιρα και καταλήγει σε ένα άτονο αστυνομικό θρίλερ. Και σε όλη τη διαδρομή, και στις δυο γραφές της, η ταινία «φιλοσοφεί» ασταμάτητα. Κάπου - κάπου με έξυπνους διαλόγους, είναι αλήθεια!

Φιλοσοφεί με έναν τρόπο ξεπερασμένο. Στο ξεκίνημα του 21ου αιώνα, (ξανα)βάζει ζητήματα, τα οποία είχε λύσει, από τις αρχές του ακόμα, ο περασμένος αιώνας! Ζητήματα υπαρξιακά, ας πούμε. Ζητήματα ανόητα, του τύπου, «γιατί ζούμε»;

Ενας νεαρός δε θέλει να κοιμηθεί, γιατί «κάποιος» του είπε, πως αν κοιμηθεί δε θα ξυπνήσει ποτέ. Στέκεται, λοιπόν, άγρυπνος. Μπλέκεται σε μια σειρά παράξενα εγκλήματα. Συναντάει μια σειρά παράξενους ανθρώπους. Και παράλληλα, στις αναζητήσεις του, παρασύρει το θεατή στην παρατημένη γαλλική επαρχία. Οπου, τοπίο και άνθρωποι, είναι ένας διαφορετικός κόσμος, από τον υπόλοιπο γνωστό κόσμο της Γαλλίας.

Κάποιοι συσχετίζουν το νεαρό σκηνοθέτη με τον Ζακ Τατί! Συσχετίζονται μόνον, και αυτό έως ένα σημείο, στην «παλαβομάρα». Οχι, όμως, στους στόχους και στη σαφήνεια! Ο Ζακ Τατί έκανε τη μεσοαστική και μικροαστική τάξη με τα... κρεμμυδάκια. Ο Γκιροντί δεν έχει καθαρούς στόχους. Δεν ξέρει ποιον βαράει. Με αποτέλεσμα το έργο του να απομακρύνεται από κάθε σαφές ιδεολογικό στίγμα. Και, μοιραία, να παραπαίει ανάμεσα στο σουρεαλισμό και το ρεαλισμό. Ανάμεσα στη σοβαρότητα και την πλάκα.

Παρ' όλα αυτά δε στέκεσαι αδιάφορος στο «πείραμα». Βλέπεις, ότι κάτι υπάρχει υπογείως! Και, με τη δική σου συνδρομή, η ταινία μπορεί να προκαλέσει κάποια συζήτηση.

Παίζουν: Τομάς Σουίρ, Τομάς Μπλανσάρ, Λοράν Σοφιατί, Βενσάν Μαρτέν, Πιερ - Μορίς Νουβέλ, Ροζέ Γκιντόν, Νικόλ Υκ.