Είναι κρίμα κάποιες απ' τις παλιές ταινίες να είναι καλύτερες από τις σημερινές! Οι τέσσερις νέες ταινίες της εβδομάδας «Καμιά Ανάπαυση Για Τους Γενναίους», «Η Πρώην Γυναίκα Της Ζωής Μου», «Σχεδόν Ερωτας», «Το Απίθανο Ξωτικό και Η Μικρή Συμμορία» απέχουν παρασάγγας από τις παλιές,«Εντιμότατοι Φίλοι» (1975) και «Νύχτα Δολοφόνων» (1966).

Αυτό το «σύμπτωμα» δεν είναι καθόλου τυχαίο. Η τέχνη, πια, έχει περάσει, σχεδόν στο σύνολό της, στα ασύδοτα εμπορικά χέρια της παγκοσμιοποίησης και έγινε προϊόν για τα σούπερ μάρκετ. Κάποιες εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν, απλώς, τον κανόνα.

Εμείς, όμως, γνωρίζουμε πως «Η Τέχνη Ποτέ Δεν Πεθαίνει»! Φτάνει να το πιστέψει και η ίδια, βέβαια. Και, κυρίως, να το πιστέψουν οι καλλιτέχνες και να συμμαχήσουν με τους αποδέκτες τους, τους θεατές. Κοινοί είναι οι αγώνες: Οι αίθουσες πρέπει να γεμίζουν με «χαρούμενες, καλαίσθητες και κατανοητές, εικόνες». Εικόνες, που θα βοηθάνε τον άνθρωπο «να κατανοήσει τον κόσμο, για να τον αλλάξει, σύμφωνα με τα γούστα του και τις ανάγκες του».

Και βάζουμε ένα ερώτημα, για να προβληματίσει: Τι έγινε ο ιταλικός κινηματογράφος, ας πούμε; Πού είναι οι συνεχιστές του Φελίνι, του Βισκόντι, του Αντονιόνι, του Πέτρι, του Ροσελίνι, του Ντε Σίκα, του Μονιτσέλι; Είναι φυσιολογικό να μην υπάρχει εξέλιξη; Τι έγινε αυτή η γνώση, αυτή η παράδοση; Φταίει μόνον ο Μπερλουσκόνι ή φταίνε και οι καλλιτέχνες που ενέδωσαν στον μπερλουσκονισμό; Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του...