«

Οχι άλλο αίμα», βροντοφώναξαν προχθές οι οικοδόμοι, αφού τα στοιχεία από τα εργατικά ατυχήματα στον κλάδο δείχνουν ότι η αδίστακτη εργοδοσία δεν υπολογίζει τη ζωή του εργάτη. Ενα νεκρό οικοδόμο κάθε 6 μέρες θρηνεί ο κλάδος μέσα στο 1999, το οποίο ακόμα δεν έχει εκπνεύσει. Δηλαδή σχεδόν κάθε μια εργάσιμη βδομάδα αυτού του χρόνου ένας οικοδόμος άφηνε την τελευταία του πνοή στα εργοτάξια και τα γιαπιά, τα οποία έχουν μετατραπεί σε εκατόμβες θυμάτων.

Α πό τα μακάβρια στοιχεία και μόνο στον κλάδο των οικοδόμων προκύπτει ότι το θλιβερό ρεκόρ των 40 νεκρών μέσα στο 1999 έχει άμεση σχέση με την εντατικοποίηση της δουλιάς, με την παντελή έλλειψη μέτρων προστασίας για τη ζωή τους και κανόνων υγιεινής και ασφάλειας, με την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων. Στα χέρια του εργοδότη ο εργάτης και η ζωή του μετατρέπεται σε αναλώσιμο εξάρτημα χωρίς δικαιώματα, ενώ τα κέρδη της εργοδοσίας είναι βουτηγμένα στο αίμα. Αυτό βέβαια δεν εμποδίζει την κυβέρνηση να προχωρά στη συνολική ανατροπή του ασφαλιστικού συστήματος, επιδιώκοντας επίσης και τον αποχαρακτηρισμό των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων, γεγονός που για τον κλάδο, και όχι μόνο βέβαια, σημαίνει μεταξύ άλλων αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 58 στα 65 έτη.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΙΚΑ από το 1964 μέχρι το 1979, η τεχνολογία, τα μέτρα προστασίας ήταν σχεδόν σε νηπιακή μορφή, όπως επίσης οι συνθήκες εργασίας πολύ πιο δύσκολες, βαριές και ανθυγιεινές, είχαμε στη χώρα μας 1.434 θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα. Από το 1980 μέχρι το 1996 οπότε και έχουμε την τελευταία καταγραφή από το ΙΚΑ, είχαμε 1.593 θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα. Δηλαδή 159 περισσότεροι νεκροί εργάτες αυτή τη νέα εργασιακή περίοδο σε σχέση με την παλαιότερη. Αρα αποδείχτηκαν θανατηφόρες για τη ζωή του εργάτη οι σταδιακές καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, οι οποίες επιβάλλονται στο όνομα της προσαρμογής στην ΟΝΕ, αλλά και στις απαιτήσεις του κεφαλαίου, για να μπορεί να ανταποκριθεί στη διαβόητη «ανταγωνιστικότητα» και την «παγκοσμιοποίηση». Συνθέτουν έτσι όλο το πλαίσιο ξεζουμίσματος μέχρι θανάτου των εργατών, αφού συμβαδίζουν με την ανεργία, τη λιτότητα, την εξαθλίωση, την υπερεντατικοποίηση της δουλιάς, γεγονός που τροφοδοτεί την αύξηση των θανατηφόρων εργατικών ατυχημάτων.

Οι πιέσεις των εργοδοτών πατούν στην ταξική υπέρ του κεφαλαίου πολιτική της κυβέρνησης, αλλά βρίσκουν έδαφος και γιατί οι ξεπουλημένες στους επιχειρηματίες συνδικαλιστικές πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, όχι μόνο αρνούνται την πάλη της εργατικής τάξης, αλλά την υπονομεύουν ασύστολα. Αυτές οι πλειοψηφίες μαζί με το Ινστιτούτο Υγιεινής και Ασφάλειας μπορεί να κάνουν διαπιστώσεις για τα εργατικά ατυχήματα, αλλά αφήνουν ανοιχτό το δρόμο της εργοδοτικής ασυδοσίας. Οι εργοδότες δεν πληρώνουν τίποτα για τον τραυματισμό ή το θάνατο των εργατών. Τα πληρώνουν τα ασφαλιστικά ταμεία, δηλαδή τα ίδια τα θύματα, οι εργάτες.

Ο ι τεράστιες κυβερνητικές ευθύνες δε συγκαλύπτονται, αφού η ανεξέλεγκτη εργοδοτική δράση ενισχύεται με τους νόμους για την ευέλικτη εργασία, τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, που κάνουν ακόμη πιο βάρβαρο το καπιταλιστικό σύστημα που υπηρετεί και που στο όνομα του εργοδοτικού κέρδους δε λογαριάζει την ανθρώπινη ζωή. Μόνο η οργανωμένη ενωμένη ταξική πάλη μπορεί να βάλει φραγμό στην ασυδοσία κυβέρνησης -εργοδοτών.