Ω τι κόσμος μπαμπά! | ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ | ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ

ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ

Ω τι κόσμος μπαμπά!

Ξεκινώ να διαμαρτυρηθώ δημοσίως ως πολίτης, ως Ελληνίδα, ως άνθρωπος που ζει σ' αυτόν τον πλανήτη. Και δεν ξέρω πώς ν' αρχίσω. Μπουκώνουν οι λέξεις και ζητούν να βγουν όλες μαζί. Ισως γιατί δεν πρέπει να σιωπά κανείς για καιρό. Οπως εγώ και τόσοι άλλοι... Ζούμε σε έναν σύγχρονο παράλογο κόσμο, που υπάρχει, αναπτύσσεται, αναπνέει μέσα σε ένα ολοφάνερο ψέμα. Ενα ψέμα, που μπορεί να το αναγνωρίσει και ο πλέον αδαής. Ο πλέον ανόητος.

Θαυμάζουμε τους αρχαίους μας φιλοσόφους, που εξυμνούσαν την ελευθερία της σκέψης και ταυτοχρόνως δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα την απόλυτη καθοδήγηση της σκέψης μας από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, με αποτέλεσμα να γινόμαστε πειθήνια όργανα που υπηρετούν έναν και μόνο σκοπό. Το εύκολο κέρδος των ολίγων. Είμαστε καταναλωτές. Καταξιωνόμαστε κοινωνικά μόνο αν είμαστε νέοι, ωραίοι και πλούσιοι. Καμιά άλλη εκδοχή δεν είναι αποδεκτή. Και, βέβαια, είναι πολύ λίγοι οι νέοι, ωραίοι και πλούσιοι. Ολοι οι άλλοι εξουθενώνονται σ' έναν καταδικασμένο αγώνα αποδοχής, θλιβερό και μπερδεμένο, που χρεώνονται στις τράπεζες για να αγοράζουν όλο και περισσότερα υλικά αγαθά, να κάνουν πλαστικές εγχειρήσεις για να φαίνονται νεότεροι, και ν' ανταγωνιστούν τον αδελφό τους. Να του κλέψουν τη θέση στην εταιρία, τη γυναίκα, την περιουσία... Κι αν δεν τους πάρει το σπίτι ή το αυτοκίνητο η τράπεζα, που έτσι κι αλλιώς τους κλέβει, ο φόβος και η ανασφάλεια, τους έχει ήδη οδηγήσει στον ψυχίατρο. Και ένας άνθρωπος, που νοσεί ψυχικά, είναι δυστυχής και αδύναμος να αντιδράσει. Νιώθει την ανάγκη κάποιος να τον σώσει. Κάπου εκεί καραδοκεί και η Εκκλησία. Πρόθυμη να τον φέρει στο δρόμο του Θεού, παραδομένη η ίδια στα χρυσά στολίδια των ιεραρχών της. Λες κι ο Χριστός δίδαξε την αφοσίωση στη χλιδή.

Κλεινόμαστε στο σπίτι μας, στους φόβους μας, κι όταν έρθει η ώρα να ψηφίσουμε, γινόμαστε τόσο εγκληματικά εύπιστοι και αθώοι, που επευφημούμε ως σωτήρα τον δήμιό μας, επειδή δήλωσε στην τηλεόραση πως μας αγαπάει. Και γι' αυτήν την «αγάπη» είμαστε έτοιμοι να τον ξαναψηφίσουμε, παρόλο που μας λέει ότι τρομοκράτης είναι αυτός, που προσπαθεί να σώσει τη ζωή του και την αξιοπρέπειά του με τον μοναδικό τρόπο που διαθέτει. Παρόλο που επιτρέπει να καταστρέφεται ο πλανήτης για το κέρδος. Και ο πολιτισμός; Είναι δυνατόν να καμαρώνουμε για τον πολιτισμό μας, όταν δε σεβόμαστε τον ανήμπορο, τον ηλικιωμένο, τα παιδιά; Τι είναι, τελικά, πολιτισμός; Να παρκάρουμε μπροστά στις ράμπες των πεζοδρομίων, που υπάρχουν για να εξυπηρετούνται τα άτομα με ειδικές ανάγκες, για να πάμε σε φιλανθρωπική συναυλία; Και οι καλλιτέχνες, οι επιστήμονες πού είναι; Παραδομένοι στην πλειοψηφία τους στη σύγχρονη αντίληψη για το τι είναι επιτυχία, γίνονται τα υπάκουα παιδιά του συστήματος, γιατί γνωρίζουν καλά πως η αντίσταση έχει ανεπιθύμητες επιπτώσεις.

Ετσι κι αλλιώς, οτιδήποτε αγγίζει τα συλλογικά, αληθινά προβλήματα, ποτέ δε θα βρει χρηματοδότη, ώστε να γίνει σίριαλ, ταινία, επίσημη επιστημονική έρευνα. Ποτέ δε θα φτάσει στον απλό καθημερινό άνθρωπο για να τον αφυπνίσει. Και κάποιοι λίγοι διανοούμενοι που νομίζουν ότι κρατάνε απόσταση, μη συμμετέχοντας σ' αυτήν την παρωδία, μένουν αυτάρεσκα στο καβούκι τους, σίγουροι ότι τίποτα δεν αλλάζει... Αποποιούνται την ευθύνη τους. Γιατί έχει μεγάλη ευθύνη όποιος βλέπει την αλήθεια και δεν τη λέει. Δεν τη βροντοφωνάζει.

Ποια, όμως, μπορεί να είναι πραγματική αντίσταση σήμερα; Είμαστε σε θέση να κάνουμε κάτι; Ισως. Αν, ας πούμε, αρχίσουμε να εκτιμάμε την ανθρώπινη ύπαρξη. Αν σταματήσουμε να αγοράζουμε απελπισμένα οτιδήποτε νέο βγαίνει στην αγορά, για να υποστηρίξουμε το «φαίνεσθαι» και όχι το «είναι». Αν θελήσουμε να δούμε ότι δικαιούμαστε να μη ζούμε με την αγωνία να γίνουμε αποδεκτοί από ανθρώπους που δεν έχουμε λόγο να εκτιμάμε.

Ο Πλάτωνας είχε πει ότι μια καλοκυβερνημένη πολιτεία θα πρέπει να κυβερνάται από άρχοντες πραγματικά πλούσιους, όχι σε χρυσάφι, αλλά σε αρετή και σοφία, που είναι ο αληθινός πλούτος για τον ευδαίμονα άνθρωπο. Ισως, λοιπόν, κάποια στιγμή να νιώσουμε αρκετά δυνατοί, να ενώσουμε τις φωνές μας και να αλλάξουμε τα πράγματα. Να γίνουμε οι «άρχοντες», που θα θέλουμε να ζούμε σε μια κοινωνία με αληθινά πλούσιους ανθρώπους.

Λίλα ΚΑΦΑΝΤΑΡΗ
Ηθοποιός