«Διανύουμε μια περίοδο που χρειάζεται να γραφτεί το σύγχρονο έπος της εργατικής λαϊκής αντίστασης. Αν δε γίνει αυτό έρχονται -κυριολεκτικά - μαύρες μέρες. Εμείς πιστεύουμε ότι η δυσαρέσκεια που υπάρχει σήμερα για τα μέτρα που πάρθηκαν στο παρελθόν και γι' αυτά που παίρνονται σήμερα θα μετατραπεί σε ένα ρωμαλέο ταξικό αγωνιστικό κίνημα που όχι μόνο θα αποκρούσει τα επόμενα μέτρα, αλλά θα ανοίξει το δρόμο για μια διαφορετική πια οργάνωση της ελληνικής κοινωνίας».

Με τη δήλωση αυτή έκλεισε το μεσημέρι της Δευτέρας την περιοδεία της στα δύο εργοστάσια της ΒΙΑΝΕΞ στην Παλλήνη, η Γενική Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα.

Αναφερόμενη ειδικότερα στο χώρο του Φαρμάκου, συμπλήρωσε: «Αυτό που έχει πολύ μεγάλη σημασία και γι' αυτό αγωνιζόμαστε είναι για 100% δωρεάν υπηρεσίες Υγείας για το λαό και μέσα στα πλαίσια αυτής της συνολικής αντίληψης υποστηρίζουμε την έρευνα από τα επιστημονικά κρατικά ιδρύματα γύρω από το φάρμακο και την αντίστοιχη διεθνή συνεργασία και τέλος υποστηρίζουμε την αναγκαιότητα να υπάρξει τελικά κρατική φαρμακοβιομηχανία και η παροχή των φαρμάκων να γίνεται μέσα από ένα 100% δημόσιο σύστημα».

Η υποδοχή και στα δύο εργοστάσια, που κυριαρχούνται από νέους εργαζόμενους, ήταν εξαιρετικά θερμή, γεγονός που οδήγησε την Αλ. Παπαρήγα να δηλώσει: «Το ΚΚΕ ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για τους ανθρώπους που δουλεύουν στον παραγωγικό τομέα, συνολικά τους εργαζόμενους. Θεωρούμε την εργατική τάξη την ανώτερη τάξη, γιατί χωρίς αυτήν δε θα μπορούσε να υπάρχει τίποτα. Η εργατική τάξη παράγει τον πλούτο. Είμαστε το μόνο κόμμα που στο καταστατικό μας οριζόμαστε σαν κόμμα της εργατικής τάξης και με αυτήν την έννοια αισθανόμαστε σαν στο σπίτι μας όταν βρισκόμαστε ανάμεσα στους εργάτες».

«Μας ενδιαφέρει, συνέχισε, το γεγονός ότι εδώ παράγεται φάρμακο. Αυτό αναφέρεται κατευθείαν στον άνθρωπο. Διαχωρίζουμε τον παραγωγό φαρμάκου από την ιδιοκτησία της επιχείρησης. Θα πείτε καπιταλισμός είναι, θα υπάρχουν και ιδιωτικές επιχειρήσεις. Αλλά θα το επαναλάβουμε: Παραγωγή δίχως εργάτη δεν υπάρχει. Παραγωγή δίχως ιδιοκτήτη μπορεί να υπάρχει. Είμαστε υπέρ του να υπάρχουν εργοστάσια. Στεναχωριόμαστε όταν κλείνει ένα εργοστάσιο, είμαστε κατά των καπιταλιστών, αλλά δεν είμαστε υπέρ της καταστροφής των παραγωγικών χώρων και των εργοστασίων. Παλεύουμε για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις αφεντικά σ' αυτόν τον τόπο να γίνουν οι εργάτες και οι υπάλληλοι. Αυτό, βέβαια, δεν είναι ένα θέμα που θα κριθεί αυτές τις μέρες, αύριο - μεθαύριο. Αλλά, ιδιαίτερα εσείς οι νεότεροι πρέπει να σκεφτείτε ότι τελικά πρέπει να παλέψουμε για μια διαφορετικά οργανωμένη κοινωνία. Οπου αφεντικό θα είναι οι εργαζόμενοι. Ναι, υπήρχαν χώρες όπου αφεντικά ήταν οι λαοί, αλλά σήμερα έπαψαν να είναι αφεντικά οι λαοί κι έγιναν αφεντικά οι διάφοροι Πούτιν κλπ. Είναι πράγματι τραγωδία».

«Η ανθρωπότητα έζησε μια φάση όπου νίκησαν οι εργαζόμενοι, αλλά, ξέρετε, ένα καινούριο κοινωνικό σύστημα για να εδραιωθεί και μάλιστα όταν είναι για πρώτη φορά είναι δύσκολο. Κι όταν όλα τ' άλλα κράτη, τα καπιταλιστικά, πέφτουν πάνω να το φάνε... Εγιναν και λάθη τα αναγνωρίζουμε διότι ήταν ένα πρώτο πείραμα. Σαν ΚΚΕ προσπαθούμε να δούμε τη μεγάλη προσφορά των σοσιαλιστικών χωρών και στις κατακτήσεις των εργαζομένων (πολλές από τις κατακτήσεις στην Ευρώπη έγιναν κάτω από την πίεση και την άμιλλα που υπήρχε με τους εργαζόμενους των σοσιαλιστικών χωρών), θέλουμε να διδαχτούμε από τα λάθη και δεν παραιτούμαστε από μια τέτοια προοπτική. Χωρίς να χάνουμε την προοπτική από μπροστά, μας ενδιαφέρει τι γίνεται κάθε μέρα πώς ζουν οι εργαζόμενοι, τι προβλήματα έχουν. Και προσπαθούμε να συνδυάσουμε και τα δύο. Και το σήμερα και το αύριο.

Κοιτάξτε πόσος είναι σήμερα ο μέσος όρος ζωής του ανθρώπου. Επισήμως είναι 75 - 77 χρόνια. Σαν χθες θυμάμαι τις μικρότερες ηλικίες, φτάνεις στο σήμερα και δεν το καταλαβαίνεις. Δένεται, λοιπόν το σήμερα και το αύριο. Το κύριο, λοιπόν, είναι τα παιδιά μας. Κανένας δεν ήρθε να ζήσει ολομόναχος.

Κυρίως, θέλω, να συγκεντρώσω την προσοχή σας σε ένα πράγμα: Τα τελευταία 15 χρόνια για διάφορους λόγους, ένας είναι οι ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες, κατακτήσεις που είχαν οι εργαζόμενοι μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τις οποίες εσείς δεν τις γνωρίσατε βήμα το βήμα, αλλά πάντως υπήρξαν, αυτές παίρνονται πίσω. Ορισμένες τις έχει ξεπεράσει η ζωή. Για παράδειγμα: Το να παίρνεις σύνταξη στα 65 ήταν κατάκτηση, ξεπεράστηκε γιατί με τα σημερινά δεδομένα μπορεί ο άνθρωπος να παίρνει σύνταξη στα 60 ο άντρας και στα 55 η γυναίκα και να έχει προοπτική να μειώνεται ο εργάσιμος χρόνος.

Μεγάλη κατάκτηση το 8ωρο, χύθηκε πολύ αίμα. Είμαστε υπέρ του να "καταργηθεί", γιατί με τα σημερινά δεδομένα της επιστήμης και της τεχνικής μπορούν να δουλεύουν όλοι 7 ώρες και λιγότερο. Στην ΕΣΣΔ από το 1952 είχαν 7ωρο.

Δεν είναι άπιαστο να πάμε και στο 6ωρο, διότι η επιστήμη και η τεχνική απελευθερώνουν χρόνο για τον άνθρωπο».

«Οι κατακτήσεις παίρνονται πίσω, όμως, όχι για να μπουν στη θέση τους κάποιες καινούριες σύγχρονες που ανταποκρίνονται στις ανάγκες του ανθρώπου, αλλά για να πάμε πολύ χειρότερα. Τώρα πια έχει καταργηθεί το 8ωρο, λένε υπάρχει και το 4ωρο. Αυτό όμως δεν είναι κανονικός χρόνος απασχόλησης, είναι μισή δουλιά, μισό μεροκάματο, μισή ζωή, μισή ασφάλιση. Μπορεί ο εργαζόμενος να δουλεύει και 4 και 5 μήνες το χρόνο. Τους υπόλοιπους να μπαίνει στην κατάψυξη για να μην τρώει, αφού τρώμε 12 μήνες το χρόνο κι όχι 4-5;

Εγινε, λοιπόν, το ελαστικό ωράριο και το δείχνουν σα να μπορείς να το επιλέγεις. Λένε: "Μια μάνα που έχει παιδιά επιλέγει να δουλέψει λιγότερες ώρες". Δεν είναι επιλογή. Είναι εκβιασμός. Διότι μια μάνα που έχει παιδιά μπορεί να δουλέψει 6 ώρες και να πάρει και τα δίωρά της όταν θηλάζει και την άδειά της και μια χαρά μπορεί να δουλέψει όταν υπάρχει και ένα δίκτυο σύγχρονων - ανεβασμένων βρεφονηπιακών σταθμών. Και δυστυχώς δεν καταργήθηκε μόνο το 8ωρο, αλλά κι αυτό που λέμε κανονικός χρόνος εργασίας.

Θα δουλεύεις πότε 4 ώρες, πότε 12 ώρες, ανάλογα, λέει, με την παραγωγή της επιχείρησης.

Κοιτάξτε, κι ένας απλός παθολόγος θα σας πει ότι την ημέρα πρέπει να κοιμάσαι τόσες ώρες, τόσες να εργάζεσαι, τόσες να ξεκουράζεσαι. Δε λένε να κοιμάσαι το εξάμηνο τόσες ώρες και το χρόνο τόσες ώρες, ούτε το μήνα, ούτε καν τη βδομάδα δε λένε.

Ο άνθρωπος κάθε μέρα πρέπει να κοιμάται 7 - 8 ώρες ανάλογα και με την ηλικία του.

Αυτά καταργούνται. Οταν δουλεύει 12 ώρες μια μέρα και μετά 4 δεν αναπληρώνεται το ξόδεμα της σωματικής και πνευματικής κούρασης και δύναμης που καταβλήθηκε. Αυτό το βλέπουμε στην καθημερινή ζωή και σε ποιο απλά πράγματα. Δεν αναπληρώνεται.

Αυτές οι ελαστικές μορφές δουλιάς, τα 4ωρα - 5ωρα, η μερική απασχόληση και η ελαστικοποίηση γενικά αφορά σε όλους τους χώρους, και την παραγωγή και τις υπηρεσίες. Παλιότερα αφορούσε μόνο τις εποχιακές εργασίες. Αυτό το καταλαβαίνουμε. Στον Τουρισμό κάποιους μήνες δεν έχεις δουλιά. Οπως και ο αγρότης και ο οικοδόμος. Αλλά είναι λίγα αυτά τα επαγγέλματα.

Τώρα, η εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης θα φτάσει στο έπακρο, με την εντατικοποίηση, τις λιγότερες αμοιβές, γιατί όλα γίνονται για να πληρωθεί λιγότερο η εργατική δύναμη, δε θα πληρώνονται οι υπερωρίες... Και δω, να πω ότι δεν είμαστε υπέρ της υπερωρίας. Οι άνθρωποι πρέπει να δουλεύουν κανονικά με έναν κανονικό μισθό και μόνο σε μερικές περιπτώσεις, σε μια μεγάλη ιδιομορφία, μόνο τότε κάποιες υπερωρίες. Εμείς λέμε: 7 ώρες δουλιά, καλή αμοιβή, διακοπές, κανονικό ωράριο. Αυτό πρέπει να γίνεται.

Με τις νέες τεχνολογίες γίνεται εφικτή η πλήρης ελαστικοποίηση. Κι αυτό γίνεται για μικρότερους μισθούς, μεγαλύτερη εκμετάλλευση, εντατικοποίηση της δουλιάς και ο ελεύθερος χρόνος, ο οποίος και τώρα έχει μείνει πολύ λίγος, θα είναι ανύπαρκτος. Σκεφτείτε ότι πλέον ελεύθερο χρόνο δεν έχουν ούτε τα παιδιά μας. Ακόμα και στο δημοτικό δεν έχουν ελεύθερο χρόνο. Τότε παίζαμε στα χρόνια του σχολείου, τώρα με τα παραμάγαζα των φροντιστηρίων, το άγχος του εξεταστικού, με το διαχωρισμό της Παιδείας από τις εξετάσεις, το παιδί δεν έχει ελεύθερο χρόνο. Σε λίγο 18 χρόνων παιδιά θα γίνονται γέροντες, θα σιχαθούν τη μόρφωση.

Ολη η ζωή γίνεται ένας άνθρωπος που τρέχει από το πρωί μέχρι το βράδυ, χωρίς απολαβές, χωρίς σταθερότητα και χωρίς προοπτική για ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων να βγει στη σύνταξη. Πότε θα μαζευτούν όλα αυτά τα ένσημα, όταν δουλεύεις λίγους μήνες, όταν περνάς περιόδους ανεργίας;»