Αναφερόμενη ειδικότερα στους εργαζόμενους που έχουν ακόμα μια σταθερή δουλιά σε επιχειρήσεις, οι οποίες δεν παρουσιάζουν προβλήματα, η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε:

«Κανείς δεν είναι ασφαλής 100%, γιατί υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός ανάμεσα στις επιχειρήσεις, "τρώνε" οι μεγάλες πολυεθνικές τις μικρότερες. Κανένας δεν μπορεί να αισθάνεται ασφαλής. Ανταγωνισμός είναι το "μεγάλο ψάρι να φάει το μικρό".

Αυτός ο ανταγωνισμός έχει "θύματα". Και θύματα, είτε στις Ηνωμένες Πολιτείες είτε στη Γερμανία, είναι οι εργαζόμενοι. Δείτε τη "Χιούλετ Πάκαρτ" - την εταιρία που έχει γεμίσει τον κόσμο με εκτυπωτές - 22,5 χιλιάδες εργαζόμενους απολύει. Αυτός ο ανταγωνισμός, που γίνεται για το κέρδος, θα έχει θύματα τους εργαζόμενους.

Αρα, πρέπει να κρίνετε τα πράγματα συνολικά: από την πλευρά της μόνιμης και σταθερής δουλιάς, των συνθηκών δουλιάς, του ωραρίου, από την πλευρά της Κοινωνικής Ασφάλισης (πάμε για υποβάθμιση όλων των κοινωνικών υπηρεσιών), από την πλευρά της Παιδείας (εμπορευματοποιείται και ιδιωτικοποιείται υποβαθμίζεται και το περιεχόμενο της Εκπαίδευσης, τα πανεπιστήμια έχουν γίνει μαγαζάκια των επιχειρηματιών, μπαίνουν στη διαδικασία του ανταγωνισμού και θα έχουμε κι εκεί σχολές - επιχειρήσεις που θα κλείνουν)».

«Απ' όπου κι αν πάρετε τα πράγματα, βλέπετε τι γίνεται. Λένε: "Οι τρομοκράτες φταίνε". Την τρομοκρατία τη γέννησαν αυτοί που μοιράζουν τις αγορές κι αλλάζουν τα σύνορα. Είτε την οργάνωσαν φτιάχνοντας δικές τους ομάδες (ο Μπιν Λάντεν είναι παιδάκι τους) ή προκαλούν λαούς να αντιδρούν μ' αυτόν τον τρόπο. Δεν είμαστε υπέρ της ατομικής τρομοκρατίας και της βόμβας που σκοτώνει αθώους. Αλλα όταν φτάνουν ορισμένοι στην απόγνωση, νομίζουν ότι μ' αυτές τις ενέργειες μπορούν να εκβιάσουν κι αυτά τα μέτρα γεννάνε χειρότερα μέτρα σε βάρος των λαών».

«Στο διά ταύτα», κατέληξε η Αλέκα Παπαρήγα: «Ερχονται χειρότερες μέρες, θα είναι δραματική η επόμενη δεκαετία, τα λέγαμε το '90-'91, δε μας πίστευαν...

Για μας μένει το εξής: Οι από πάνω έχουν απόφαση τι θα κάνουν.

Τώρα, μένει να αποφασίσουν οι από κάτω. Οι λαοί!

Πέρασαν μέτρα γιατί δεν υπήρχε ουσιαστική αντίσταση.

Κι εννούμε οργάνωση στα σωματεία, όχι ανάθεση σε κάποιους που παίρνουν εργολαβία το συνδικαλισμό (στην ουσία διαπραγματεύονται πόσα θα χάσουν οι εργαζόμενοι). Μιλάμε για συνδικαλιστικά στελέχη που θα υποστούν πρώτα τις θυσίες και την απόλυση και όλα τα άλλα. Μόνο αυτοί μπορούν να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των εργαζομένων, αλλά και πάλι αυτοί δεν μπορούν να το κάνουν αυτό εργολαβικά. Πρέπει να υπάρχει η δύναμη των πολλών.

Αν δεν υπάρξει αντίσταση και αντεπίθεση, τα πράγματα θα είναι πολύ δύσκολα. Θα φτάσουν τη σύνταξη στα 75 και μετά στα 77, ήδη δυνητικά είναι μέχρι τα 67. Θα φτάσουν τους εργαζόμενους να παρακαλούν να μετατεθεί το όριο, γιατί ή δε θα έχουν ένσημα ή θα έχουν συντάξεις πείνας, ένα βοήθημα.

Είναι μονόδρομος η ταξική πάλη, τα ταξικά σωματεία, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στην πρώτη γραμμή. Και σε πολιτικό επίπεδο καλούμε τους εργαζόμενους να βγουν από το κλουβί των δυο κομμάτων εξουσίας. Καθαρά πράγματα. Οι κυβερνήσεις αποφασίζουν, το Κοινοβούλιο αποφασίζει κι όταν ανέχεσαι ή στηρίζεις κόμματα τα οποία έχουν αποφασίσει μια δραματικά αντιλαϊκή πολιτική, τότε σου λένε ότι "ο λαός μάς δίνει την ευχέρεια"...

Αν έξω από τη Βουλή μαζεύεται ένα εκατομμύριο κόσμος, δε θα περνάνε οι νόμοι τους».

«Δεν πάει άλλο η κοκορομαχία. Ο ένας συνεχίζει την πολιτική του άλλου. Κριτής είναι ο λαός, και μέχρι τώρα έχει πει "ναι" τυπικά. Τώρα τρέχουν να πάρουν νέα μέτρα για να κερδίσουν χρόνο.

Το ΚΚΕ έχει προτάσσεις και για τα ειδικά (5ήμερο, 7ωρο, 1.200 κατώτερο μισθό κ.ά.). Εχουμε, όμως και γραμμή αντιπαράθεσης καθαρή με την κυρίαρχη πολιτική και με ό,τι αδειάζει τις τσέπες των εργαζομένων και γεμίζει τα ταμεία των λίγων και τους δίνει δικαιώματα σε βάρος του λαού, όποιοι κι αν είναι αυτοί. Δεν έχουμε προσωπικά εναντίον οποιουδήποτε ιδιοκτήτη επιχείρησης. Είμαστε εναντίον της τάξης των ιδιοκτητών.

Αν ανακαλύψετε τη δύναμή σας και όλοι οι εργαζόμενοι, τότε θα δείτε ότι δεν είναι τόσο δύσκολα τα πράγματα. Η απραξία πολλές φορές μεγαλώνει τα προβλήματα αντί να τα μειώνει».