«Η συζήτηση για τις ταυτότητες, γράφει στη χτεσινή "Ελευθεροτυπία" ο BAR, πρέπει να επικεντρωθεί στις διατάξεις του Νόμου 2472/1997: Προστασία του ατόμου από την επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα (ΦΕΚ 50). Εδώ ανήκουν, εκτός από τα πολιτικά φρονήματα και την ερωτική ζωή, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις, κ.ά. Η εκτροπή των συζητήσεων πότε στον ...666, πότε στην αντισυνταγματική "προαιρετική" αναγραφή του θρησκεύματος, πότε στον διακαή πόθο του "δημοψηφίσματος" ερήμην του άρθρου 44 του Συντάγματος, πότε στην εγκύκλιο του Ράιχ ή στην εμφυλιοπολεμική "περί αναγραφής θρησκεύματος στις αστυνομικές ταυτότητες", κλπ., κλπ. δεν ωφελεί, όταν το αιτούμενο είναι: νέες ταυτότητες επί τη βάσει του νόμου. Οπότε, το καίριο ερώτημα τίθεται ως εξής: τι προβλέπει ο 2472 και τι θα συμβεί όταν εφαρμοστεί; Ολα τα άλλα έρχονται εκ του πονηρού. Ο 2472 λ.χ. επιτρέπει την "επεξεργασία" των "ευαίσθητων δεδομένων", δηλαδή τη "συλλογή, καταχώριση, διατήρηση, αποθήκευση, εξαγωγή, χρήση, διαβίβαση και διάδοση" (άρθρο 2, δ) "χωρίς τη συγκατάθεση του ατόμου... για την εκπλήρωση έργου που εμπίπτει στην άσκηση δημόσιας εξουσίας" (άρθρο 5) ή... "για την εξυπηρέτηση των αναγκών της εθνικής ασφαλείας" (άρθρο 7, ε). Οπως, ακόμα, "την ελεύθερη διαβίβαση των δεδομένων αυτών σε χώρες της ΕΕ" (άρθρο 9), αλλά και "σε χώρες εκτός ΕΕ" (άρθρο 9, 2). Από δω πρέπει να ξεκινήσουμε. Τα υπόλοιπα διχάζουν και αποπροσανατολίζουν, χωρίς να προάγουν τον αναγκαίο διάλογο».

Τι λένε, αλήθεια, για όλ' αυτά, όλοι όσοι διαγκωνίζονται τις μέρες αυτές, για την αναγραφή ή μη του θρησκεύματος;