Αν ζούσε σήμερα ο Δανός παραμυθάς, ο Χανς Κρίστιαν Αντερσεν, θα είχε ομολογήσει με συντριβή: «Βρε, αυτοί του ελληνικού Κοινοβουλίου με ξεπέρασαν. Με επικαλούνται, αλλά για να ξεγελάσουν τον κόσμο, να τον "παραμυθιάσουν", να τον κοροϊδέψουν. Εγώ έγραφα μύθους, παραμύθια για παιδιά και μεγάλους, γιατί αυτό το είδος του παραμυθιού, της γιαγιάς και του παππού έχει όχι μόνο ψυχαγωγικό, αλλά και παιδαγωγικό χαρακτήρα». Αυτοί επικαλέστηκαν και τον Αντερσεν στην αντιπαράθεσή τους σχετικά με το παραμύθι του βασιλιά που ήταν γυμνός, για να χτυπήσουν τον πολιτικό αντίπαλο, δείχνοντας, ταυτόχρονα, ότι ξέρουν να χειρίζονται τα παραμύθια, αλλά για να παραπλανήσουν και να τροφοδοτήσουν το δικομματικό και το ενδοκομματικό τους παιχνίδι.

Δεν πρόφτασε, άλλωστε να τελειώσει ο ένας και ανταπάντησε ο άλλος, με το μύθο του Αισώπου για την αλεπού, τον κόρακα και το λελέκι.

Δεν πρόφτασαν να τελειώσουν τα παραμύθια των «ανταγωνιστών» και συνεχίστηκαν τα «παραμυθιάσματα» των δύο εκείνων που συνεργάστηκαν, όπως ομολόγησαν δημόσια, «προς ίδιον όφελος» με το ΠΑΣΟΚ, για να εκλεγούν δηλαδή με τη λίστα επικρατείας. Εμείς, είπαν, δε συνεργαστήκαμε για να ακολουθήσουμε την πολιτική τους αντίληψη... «Οπερ έδει δείξαι», όπως μας έλεγε συχνά ο Μανιάτης καθηγητής μας.

Μέσα στον καύσωνα και τη ραστώνη του κατακαλόκαιρου προσπαθούν να περάσουν με παραβολές, ασυναρτησίες, με τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα, τη νέα επίθεση κατά των εργαζομένων και δηλώνουν έτοιμοι για νέα «αντιτρομοκρατικά μέτρα», ενώ δε βρίσκουν λόγια για να αποδοκιμάσουν τους τρομοπολέμους, την εισβολή και κατοχή, των αδίκων εκείνων αμάχων, στην Παλαιστίνη, το Ιράκ και όπου αλλού εισβάλλουν οι «νεο-σταυροφόροι» της ιμπεριαλιστικής βίας. Πρόσφατο δείγμα η δολοφονία ενός αθώου, όπως αποδείχτηκε, από την ειδική ομάδα της Σκότλαντ Γιαρντ.