Οι προχτεσινές αποφάσεις της Κυβερνητικής Επιτροπής για τις επικείμενες αλλαγές στη φορολογία ακινήτων - όσες από αυτές παρουσιάστηκαν από τον αρμόδιο υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών - αποτελούν ένα ακόμη πλήγμα στην υπόθεση της λαϊκής κατοικίας. Οπως και αν διαβαστούν οι συγκεκριμένες ρυθμίσεις, το τελικό συμπέρασμα είναι πως από το Γενάρη του 2006 θα γίνουν ακόμη πιο ακριβά τα ήδη πανάκριβα διαμερίσματα, κάνοντας άπιαστο το όνειρο χιλιάδων εργαζόμενων νοικοκυριών που πασχίζουν να αποκτήσουν δικό τους σπίτι και να απαλλαγούν από το βραχνά του ενοικίου.

Η πρόθεση της κυβέρνησης για αυξήσεις των «αντικειμενικών αξιών» ώστε αυτές να «προσεγγίσουν τις «αγοραίες τιμές των ακινήτων» - όπως είπε και ο Γ. Αλογοσκούφης - είναι η καλύτερη απόδειξη ότι έρχονται νέες επιβαρύνσεις για την κατοικία. Οχι για τη δεύτερη ή τρίτη κατοικία, όπως διατείνονται οι κυβερνώντες, αλλά και για την πρώτη κατοικία, που αποτελεί όνειρο για εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά τα οποία ζουν στο νοίκι και κάθε μήνα ξοδεύουν - πολλοί - το μισό τους μισθό ή σύνταξη.

Το πόσο ακριβότερη θα γίνει η λαϊκή κατοικία (δηλαδή, το δικαίωμα κάθε εργαζόμενου νοικοκυριού να 'χει «κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του»), αυτό θα εξαρτηθεί από τους εξής τρεις, τουλάχιστον, παράγοντες. Πρώτον, το ποσοστό που θα αποφασίσει να αυξήσει η κυβέρνηση τις αντικειμενικές αξίες (με βάση τις οποίες φορολογείται η μεταβίβαση ακινήτων). Δεύτερον, το αν η κυβέρνηση θα αποφασίσει παράλληλα να αυξήσει και πόσο το αφορολόγητο όριο για την αγορά πρώτης κατοικίας. Τρίτον, από την κερδοσκοπία με τα ακίνητα, η οποία ευνοείται από την όλη κυβερνητική πολιτική.

Στα παραπάνω δεν περιλαμβάνουμε την ώθηση στην κερδοσκοπία που θα εκδηλωθεί με αφορμή την καθιέρωση του ΦΠΑ 19% στις νεόδμητες οικοδομές και του φόρου υπερτιμήματος. Γίνεται, στην ουσία, φανερό πως με τις επιβαρύνσεις αυτές, ούτε και το σπίτι από δεύτερο χέρι δε θα είναι προσιτό για τα εργαζόμενα νοικοκυριά με χαμηλά ή και μεσαία εισοδήματα. Ακόμη και αν καταχρεωθούν στις τράπεζες, τα χρήματα δε θα φτάνουν για την απόκτηση πρώτης κατοικίας και την απαλλαγή από το ενοίκιο.

Απέναντι στα νέα μέτρα, που αποτελούν έναν ακόμη κρίκο στην αλυσίδα των αντιλαϊκών φοροεισπρακτικών ρυθμίσεων που εφαρμόζονται τα τελευταία 15 χρόνια (με τις περικοπές επιδοτήσεων στα επιτόκια, των επιχορηγήσεων και φοροαπαλλαγών που ίσχυαν για την απόκτηση πρώτης κατοικίας), οι εργαζόμενοι και τα πλατιά λαϊκά στρώματα έχουν μόνο ένα όπλο: Τη συσπείρωση στο δικό τους κοινωνικοπολιτικό μέτωπο και τον αγώνα τους για τη ματαίωση αυτών των σχεδίων συνδέοντας αυτό τον αγώνα με την προοπτική της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας που θα εξασφαλίσει στη λαϊκή οικογένεια στέγη, αφού θα είναι κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα.