Ο θάνατος ενός 52χρονου σερβιτόρου στον «Αστέρα Βουλιαγμένης» την περασμένη Παρασκευή, επιβεβαιώνει με τον πιο τραγικό τρόπο τις τεράστιες ελλείψεις σε μέτρα υγιεινής και ασφάλειας στους τόπους δουλιάς. Τα εργοδοτικά εγκλήματα συνεχίζουν να θερίζουν ανθρώπινες ζωές. Το καπιταλιστικό κέρδος έχει βγάλει στη διατίμηση όχι μόνο την εργατική δύναμη, αλλά και την ίδια τη ζωή του εργάτη. Η ραγδαία εντατικοποίηση της δουλιάς, σε συνδυασμό με την απουσία μέτρων ασφάλειας, μετατρέπουν τους χώρους εργασίας σε παγίδες θανάτου για τους εργαζόμενους. Με τις ευλογίες, ή - στην καλύτερη περίπτωση - με την ανοχή της κυρίαρχης αντεργατικής πολιτικής, που αδιάλειπτα συνεχίζει η κυβέρνηση της ΝΔ, παίρνοντας τη σκυτάλη από το ΠΑΣΟΚ.

Το γεγονός ότι στα εκατομμύρια των εργαζόμενων στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα αναλογούν μόλις 100 γιατροί Εργασίας, είναι ενδεικτικό της «πρόνοιας» της κυβέρνησης και του κεφαλαίου για τη ζωή και την ασφάλεια των εργαζομένων. Ακολουθώντας το γενικό κανόνα που επιτάσσει την ιδιωτικοποίηση κάθε κερδοφόρας για το κεφάλαιο υπηρεσίας, με νόμο του κράτους η ασφάλεια στους χώρους δουλιάς γίνεται αντικείμενο εμπορικής εκμετάλλευσης από μεγαλοεταιρίες, που με ένα μόνο γιατρό Εργασίας καλύπτουν μέχρι και 300 επιχειρήσεις, όπως αποκάλυψε το ρεπορτάζ του «Ρ». Βάζουν το λύκο να φυλάξει τα πρόβατα. Με μοναδικά θύματα τους εργαζόμενους, που δεν ξέρουν αν στο τέλος της εξοντωτικής βάρδιας θα γυρίσουν αρτιμελείς, ή ακόμα και ζωντανοί στο σπίτι τους.

Το ίδιο το νομικό πλαίσιο, ακόμα και όταν εφαρμόζεται, είναι ξεπερασμένο, ελλιπές, κομμένο και ραμμένο στα εργοδοτικά συμφέροντα. Η εντατικοποίηση της εργασίας πολλαπλασιάζει τους κινδύνους «ατυχήματος» σε κάθε εργασιακό χώρο, από τις κατασκευές μέχρι τον τομέα των υπηρεσιών. Τα ωράρια της εξόντωσης, το άγχος για το λειψό μεροκάματο, η ίδια η αγωνία της επιβίωσης, σε συνδυασμό με την εργοδοτική τρομοκρατία και το φόβο της απόλυσης, επιβαρύνει τους εργαζόμενους σωματικά και ψυχολογικά, βάζει σε κίνδυνο την ίδια τους τη ζωή. Η κατάσταση θα γίνει ακόμα χειρότερη με την εφαρμογή της «διευθέτησης» που πρόσφατα δώρισε στο κεφάλαιο η κυβέρνηση. Η κατάργηση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας, η δουλιά ήλιο με ήλιο, σύμφωνα με τις ανάγκες της καπιταλιστικής κερδοφορίας, θα σημάνει περισσότερους νεκρούς και σακατεμένους εργάτες.

Η προστασία της ζωής και της ασφάλειας της εργατικής τάξης πρέπει να αποτελεί στόχο της καθημερινής πάλης των εργαζομένων στους χώρους δουλιάς. Είναι αίτημα αναπόσπαστο από τον αγώνα για την ικανοποίηση των πραγματικών και σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων, στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Προϋποθέτει την ανάπτυξη ενός ρωμαλέου ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, που θα επιβάλλει σε κάθε εργοτάξιο και γραφείο μέτρα για την ασφάλεια και τη ζωή των εργαζομένων. Αλλά θα αντιπαλεύει ταυτόχρονα και την πραγματική αιτία των εργοδοτικών εγκλημάτων, που δεν είναι άλλη από τη δίψα του κεφαλαίου να κερδίσει ακόμα περισσότερο από την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης.