Ο Αμερικανός Πρόεδρος, Μπιλ Κλίντον, ηγεμόνας της «Ατλαντικής Συμμαχίας», επισκέπτεται την Πορτογαλία, όπου τον περιμένει το «βραβείο Καρλομάγνου για τη συνεισφορά του στην ευρωπαϊκή ενοποίηση», το Βερολίνο, όπου θα επαναλάβει στους Ευρωπαίους «κεντροαριστερούς»-πρώην σοσιαλδημοκράτες, απουσία του Βρετανού Τ. Μπλερ, το αμερικανικό όνειρο του «νεοφιλελεύθερου σοσιαλισμού», και τη Μόσχα για να καθησυχάσει τη Ρωσία «εκτός» της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης».

Ο Γάλλος Πρόεδρος, Ζ. Σιράκ, επιμένει ότι η «ειρήνη» είναι έργο των «κρατών-εθνών», δηλαδή της Γαλλίας ως πυρηνικής υπερδύναμης στην ηπειρωτική Ευρώπη, δυσανασχετεί με τη γερμανική αντεπίθεση περί δήθεν «ομοσπονδιοποίησης» της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ) υποψιαζόμενος σχέδιο πολιτικο-στρατιωτικής υποταγής στη γερμανική οικονομική ηγεμονία, αντιδρά στο νέο αμερικανικό «πόλεμο των άστρων» γιατί περιορίζει το ρόλο της Γαλλίας ως Αμερικανού «λοχία» στην Ευρώπη και ζητά γαλλική επάνοδο στα Βαλκάνια για να κατοχυρώσει «ζώνη επιρροής» ενάντια στη ρωσική επάνοδο στα ευρωπαϊκά δρώμενα.

Η Γερμανία, χωρίς όπλα αλλά με πολλά λεφτά, αντεπιτίθεται απαιτώντας και πολιτική ηγεμονία στην ΕΕ, με την ίδια ως «βασιλιά» και τη Γαλλία ως «βασίλισσα», δυσανασχετεί με τις αξιώσεις του Λονδίνου για επάνοδο στην ηγεμονική τρόικα της ΕΕ με δικαιώματα χωρίς υποχρεώσεις, φλερτάρει με τις ΗΠΑ έχοντας την έμμεση στήριξη Κλίντον στις δηλώσεις του Γερμανού ΥΠΕΞ Γ. Φίσερ περί δήθεν «ομοσπονδιοποίησης» της ΕΕ και επιμένει στις ξεχωριστές, προνομιακές σχέσεις με τη Ρωσία για τη διαχείριση της ΚΑ Ευρώπης, τα Βαλκάνια, τη Μ. Ανατολή, την Κ. Ασία και την Ιαπωνία.

Η Ιταλία και η Ισπανία προσπαθούν να πλασαριστούν ως «κυρίες της ευρωπαϊκής αυλής». Η εκκωφαντική απουσία του Τ. Μπλερ από τη συνάντηση των «ρεφορμιστών» στο Βερολίνο, αύριο Παρασκευή, καταδείχνει την ενόχληση του Λονδίνου από την αντίδραση των άλλων ευρωπαϊκών «μεγάλων δυνάμεων» στις βρετανικές αξιώσεις, αλλά και αποδεικνύει, ταυτόχρονα, ότι όντως υπάρχει βρετανικό σχέδιο επανόδου στην ηγεμονία της ΕΕ, που θέλει να συμβιβάσει τον παραδοσιακό ρόλο του «αγαπημένου παιδιού» των ΗΠΑ στην Ευρώπη με τις ηγεμονικές διαθέσεις του γερμανο-γαλλικού άξονα.

Ο Κλίντον έρχεται στην Ευρώπη για να προλάβει εξελίξεις ενόψει και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου στη Φέιρα (19-20 Ιούνη), όπου θα συζητηθούν, εκτός των άλλων, οι σχέσεις ΕΕ-ΝΑΤΟ και τα στρατιωτικά, η πολιτική αναθεώρηση της ΕΕ (Διακυβερνητική Διάσκεψη) και η νέα γαλλική πρόταση για περισσότερο πολιτικό έλεγχο της ΟΝΕ του Μάαστριχτ.

Οι εξελίξεις αποδεικνύουν ότι οι δηλώσεις του Γ. Φίσερ στο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου την 12η Μάη δεν αποτελούσαν θεωρητικές «ανησυχίες», αλλά προπαγανδιστική αποκάλυψη της αυλαίας που πίσω από τον τίτλο περί δήθεν «ομοσπονδιοποίησης» της ΕΕ θα παίξει το έργο περί της ηγεμονίας στην Ευρώπη με Διευθυντήριο, «ζώνες επιρροής» γεω-στρατηγικές και ταξικές, και αναδιάρθρωση, προσαρμογή των σχέσεων με ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και Ρωσία, με δεδομένη την αμερικανική ηγεμονία στο ΝΑΤΟ και ενόψει διεύρυνσης προς την ΚΑ Ευρώπη.

Οσον αφορά το «σχέδιο», ο Γ. Φίσερ δήλωσε προχτές ότι: 1) «Ο καγκελάριος Γκ. Σρέντερ γνώριζε το κείμενο πριν από την ομιλία» στο Βερολίνο. 2) «Εμπνεύστηκα από τον τρόπο με τον οποίο ο Γερμανός ΥΠΕΞ Γκένσερ, το 1988, έδωσε μια νέα προώθηση στη Νομισματική Ενωση (ΟΝΕ) της ΕΕ».

Από την πλευρά του ο Αμερικανός Πρόεδρος Μπ. Κλίντον μόλις πάτησε το πόδι του στην Πορτογαλία δήλωσε ότι «μια δυνατή ΕΕ είναι προς το συμφέρον των ΗΠΑ», ενώ το περιβάλλον του διοχέτευσε στον ευρωπαϊκό Τύπο ότι «ο Πρόεδρος ενδιαφέρεται πολύ για την εξέλιξη της συζήτησης» περί ομοσπονδιοποίησης της ΕΕ, αλλά, «βεβαίως, δε θέλει να παρέμβει και πρέπει οι Ευρωπαίοι να διαλέξουν το δρόμο που θα ακολουθήσουν». Αρκεί βεβαίως να ακολουθεί τον ντορό των αμερικανικών συμφερόντων στην ευρωπαϊκή ήπειρο (...).

Γίνεται φανερό ότι το Βερολίνο είχε ενημερώσει εκ των προτέρων την Ουάσιγκτον. Αυτό, ενδεχομένως, να αποτελεί και μια εξήγηση της απουσίας του Τ. Μπλερ από τη συνάντηση του Βερολίνου. Υπενθυμίζεται ότι η συνάντηση αυτή αποτελεί συνέχεια της περσινής αντίστοιχης στη Φλωρεντία με τον ίδιο τίτλο «Διακυβέρνηση στον 21ο αιώνα» από τους Ευρωπαίους «σοσιαλδημοκράτες» υπό την ευλογία Κλίντον, ο οποίος φαίνεται ότι έχει και προσωπικές φιλοδοξίες σε σχέση με τη «σοσιαλιστική Διεθνή».