Μέσα σε 14 χρόνια, οι θάνατοι από ναρκωτικά αυξήθηκαν τουλάχιστον 3 φορές. Η συντριπτική πλειοψηφία των θανόντων, περίπου το 80%, ήταν άνεργοι και οι μισοί είχαν τελειώσει μόλις τη στοιχειώδη εκπαίδευση, ενώ μόνο το Α΄ εξάμηνο του 2005 κατασχέθηκαν 10.380 δισκία και 4.698 γραμμάρια μεθαδόνης. Το 1995 - 1997 αναφέρονται συνολικά 4 θάνατοι από παράλληλη χρήση χασίς - αλκοόλ. Είναι μερικά από τα στοιχεία που παρουσίασε πριν λίγες μέρες το υπουργείο Δημόσιας Τάξης.

Στοιχεία που έρχονται κι αυτά με τη σειρά τους να μαρτυρήσουν την αποτυχία της πολιτικής για τα ναρκωτικά που εφαρμόζεται και συνδέεται με την απουσία κάθε προσπάθειας ουσιαστικής πρόληψης και κάθε προσπάθειας ουσιαστικής αντιμετώπισης των τοξικομανών σε θεραπευτικό επίπεδο και κοινωνικής επανένταξής τους. Τα στοιχεία έρχονται τη στιγμή που αιχμή της επίσημης πολιτικής ενάντια στα ναρκωτικά αποτελεί η εμπορευματοποιημένη υποκατάσταση, όπως προβλέπει το σχέδιο του Προεδρικού Διατάγματος (ΠΔ) για τη χορήγηση σε ιδιώτες αδειών ίδρυσης και λειτουργίας θεραπευτικών κέντρων, βάζοντας στο περιθώριο τους ήδη υπάρχοντες και καταξιωμένους φορείς της απεξάρτησης. Ανατρέποντας επιστημονικά δεδομένα δεκαετιών, επιστρατεύοντας απόψεις για την εξάρτηση, του προηγούμενου αιώνα - προκειμένου να απαλλαχτεί το σύστημα απ' τις ευθύνες του - όπως ο ορισμός της εξάρτησης που δόθηκε από τον πρόεδρο της Διακομματικής Επιτροπής: «"Αυτοπροκαλούμενη νόσος με χαρακτηριστικά χρονιότητας και υποτροπής..."».

Ομως έρχονται με τη σειρά τους να ξεμπροστιάσουν και την εγκληματική υποκρισία της «αριστερής» συντήρησης. Ολους εκείνους που μιλούν για την πανάκεια των προγραμμάτων «μείωσης της βλάβης» και κόπτονται για το «δικαίωμα στην ελεύθερη χρήση» της «αθώας και ακίνδυνης» κάνναβης, κόπτονται δηλαδή για το «δικαίωμα» στη σιωπή, την υποταγή, για τη νομιμοποίηση στις συνειδήσεις των αιτιών που παράγουν και αναπαράγουν την τοξικοεξάρτηση.

Ναι, κάθε φορά τα νούμερα έρχονται να δώσουν την πραγματική διάσταση ενός κοινωνικοπολιτικού προβλήματος, στο οποίο έχει επιχειρηθεί να πάρει μέχρι και διάσταση φυσικών φαινομένων, κάτι σαν τους σεισμούς: «Τι να κάνουμε; Δε γίνεται αλλιώς. Πρέπει να ζήσουμε μ' αυτό».

Οχι. Οσο υπάρχει καπιταλισμός θα υπάρχει και τοξικομανία, γιατί και αυτό το πρόβλημα συνοδεύει το σύστημά τους όπως ο καπνός τη φωτιά. Και εκπτώσεις στο όνομα της «κοινωνικής συνοχής» δεν μπορεί να γίνουν στον αγώνα για μια ζωή χωρίς ναρκωτικά. Οταν διεξάγεται ένας αμείλικτος πόλεμος με ανέργους και νεκρούς εργάτες, με σχολικές διαρροές και ταξικούς φραγμούς στη μόρφωση, στην υγεία, με ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, με την κατάργηση του κράτους πρόνοιας. Καμιά υποταγή απέναντι σ' εκείνους που κατακτούν τις αγορές, σπαράζοντας τις σάρκες και τις συνειδήσεις μας, σ' εκείνους που ζητούν μόνο κομμάτια μας, τα χέρια μας.

Και ο «πόλεμος» αυτός πρέπει να σταματήσει. Η πρωτογενής πρόληψη είναι το ισχυρότερο όπλο, το ίδιο αναγκαίο με το δυνάμωμα ενός ευρύτατου λαϊκού κινήματος που θα διεκδικεί, για την αντιμετώπιση της τοξικοεξάρτησης, μια συγκεκριμένη πολιτική πρόληψης, θεραπείας και κοινωνικής επανένταξης. Γιατί, όπως είχε πει και ένα απ' τα εκατοντάδες παιδιά που αποφοίτησαν απ' τα «στεγνά» θεραπευτικά προγράμματα: «Υπάρχουν δύο δρόμοι να δώσεις τη ζωή σου. Στο δρόμο των ανεξήγητων θανάτων, όπου ανθεί ο τρόμος ή στο δρόμο των μεγάλων αγώνων όπου ανθούν τα ιδανικά. Υπάρχει η Ομόνοια της ηρωίνης και η Σταδίου αυτών των αγώνων. Η μια είναι κύκλος επ' άπειρον και η άλλη ευθύνη μέχρι το τέλος»...