Πολύς λόγος γίνεται για την αποχώρηση των Ισραηλινών εποίκων από τη Λωρίδα της Γάζας. Είναι όμως έτσι; Δηλαδή, κυριεύτηκε ξαφνικά η ισραηλινή κυβέρνηση Σαρόν από ανθρωπιστικά συναισθήματα υπέρ των Παλαιστινίων; Μια προσεκτική ματιά αποκαλύπτει ότι πρόκειται για ένα χιλιοπαιγμένο σίριαλ, που εδώ παρουσιάζεται ως φουσκωμένο μπαλόνι προς εντυπωσιασμό της διεθνούς κοινής γνώμης. Η γεωγραφική κατανομή στη Λωρίδα της Γάζας δεν αλλάζει επί της ουσίας την ισραηλινή κυριαρχία και τον ασφυκτικό έλεγχο εις βάρος των Παλαιστινίων.

Κάτι περίπου ανάλογο επιχειρήθηκε να γίνει και στο παρελθόν με τις λεγόμενες ελεύθερες ζώνες των Παλαιστινίων, που στην ουσία ήταν διάσπαρτες νησίδες υπό τη στρατοκρατική επίβλεψη και έλεγχο του Ισραήλ. Με αυτή τη φαινομενική απελευθέρωση παλαιστινιακών περιοχών επιχειρήθηκε να καταστεί η παλαιστινιακή αστυνομία ο διάδοχος της τήρησης της υποδουλωτικής τάξης που ασκούσε ο ισραηλίτικος στρατός. Εκείνο το σχέδιο κατέρρευσε τόσο από την αντίσταση παλαιστινιακών οργανώσεων όσο κι ακόμη κι από τις απαιτήσεις ακραίων ισραηλινών κύκλων εθισμένων από τη θεωρία της ολοκληρωτικής υποταγής και του κατοπινού αφανισμού. Προς τι λοιπόν η καινούρια προσπάθεια επανάληψης ενός κακόγουστου σίριαλ;

Η απάντηση βρίσκεται τόσο στην εξέλιξη της ισραηλινο-παλαιστινιακής διένεξης όσο και στις γενικότερες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή. Εδώ δεν πρέπει να ξεχνιέται ο ενιαίος πολιτικός δεσμός δυο αδελφών ψυχών, των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Η πεντηκονταετής τουλάχιστον βίαιη διένεξη στην Παλαιστίνη οδήγησε το Ισραήλ σε μια στρατιωτικοποιημένη εσωτερική οργάνωση. Η βιομηχανία του έχει πάνω από το μισό μιλιταριστικό χαρακτήρα δηλαδή είναι πολεμική βιομηχανία. Η θεωρία του «ζωτικού χώρου» αποτελεί την κύρια πολιτική θέση για να μην αναγνωριστεί ελεύθερο παλαιστινιακό κράτος σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΟΗΕ. Για την αιμορραγία αυτή δε θα άντεχε εάν δεν είχε τη στήριξη των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η στήριξη αυτή συνδέεται με τη γενικότερη εξέλιξη στη Μέση Ανατολή και τα συμφέροντα των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Το όλο, λοιπόν, εγχείρημα της λεγόμενης κατ' επιλογήν εκκένωσης της Λωρίδας της Γάζας είναι μια επιπλέον προσπάθεια να δικαιολογήσει τη συνεχιζόμενη κατοχή της Παλαιστίνης με ένα διάφανο πέπλο εξωραϊσμού. Ομως δε σταματά εδώ. Λαμβάνοντας υπόψη τις αμερικανικές, κυρίως, επιδιώξεις επέκτασης της πολεμικής κατοχής σε διπλανά κράτη, χρειάζονται αυτοί οι εξωραϊσμοί. Πολύ περισσότερο όταν το πολεμικό εγχείρημα κατοχής του Ιράκ δεν έχει τα προσδοκώμενα για τον ιμπεριαλισμό αποτελέσματα και η ιρακινή αντίσταση συνεχώς αυξάνει. Πρόκειται για τα επικίνδυνα στρατιωτικά σενάρια των ΗΠΑ και του ευρύτερου ευρωατλαντισμού που θέτουν τον κίνδυνο ενός γενικευμένου ολοκαυτώματος.

Οπως επανειλημμένα έχει αναφερθεί στη στήλη, το παλαιστινιακό πρόβλημα θα λυθεί μόνο με την αποχώρηση κάθε μορφής ξένου παράγοντα, τον σαφή προσδιορισμό των δυο γειτονικών κρατών, Ισραήλ και Παλαιστίνης, και την ολόπλευρη ανάπτυξη ενός προγράμματος συνεργασίας σε βάθος χρόνου που θα καταστήσει τους δυο λαούς, Ισραηλίτες και Παλαιστίνιους, σε παράδειγμα φιλίας και συνεργασίας. Αυτό ως πρώτο βήμα της γενικότερης διευθέτησης του προβλήματος της Μέσης Ανατολής.