Κάθε μέρα στο Καράκας της Βενεζουέλας μια νέα εμπειρία, μια νέα γιορτή. Η ανάμειξη, αυτό το «μπλέξιμο» τόσο διαφορετικών πολιτισμών και το μάζεμα νέων αγωνιστών από κάθε γωνιά της Γης, δημιουργεί μια εκρηκτική ατμόσφαιρα ενθουσιασμού και αισιοδοξίας.

Σε κάθε βήμα, μια νέα γνωριμία. Μια συνάντηση, μια κουβέντα με νέους από άλλες χώρες. Με ανθρώπους που μιλάμε διαφορετικές γλώσσες και σε πολλές των περιπτώσεων δε γνωρίζουμε κάποια κοινή γλώσσα για να συνεννοηθούμε. Και όμως, κανένα ουσιαστικό πρόβλημα επικοινωνίας δεν παρουσιάζεται. Η γλώσσα «λύνεται» και με μικρές, σπαστές κουβέντες η συζήτηση απλώνεται. Κυριαρχεί η κοινή γλώσσα του αγώνα, η γλώσσα της κοινής προοπτικής στην πάλη.

Κεντρικά κτίρια της πρωτεύουσας της Βενεζουέλας, που «επιτάχτηκαν» για τις ανάγκες του Φεστιβάλ, γεμίζουν με μια νότα διεθνιστική, πολύχρωμη από τις διαφορετικές παρουσίες και ηχηρή από τα συνθήματα που αντηχούσαν στους τοίχους. Ακόμα και το Μπολιβαριανό Πανεπιστήμιο, που έτσι κι αλλιώς είναι πάντα γεμάτο από νεολαία, πλημμυρίζει ακόμα περισσότερο από νέες νότες, διεθνιστικές.

Τα συνθήματα που μεταφέρονται στα σημεία συνάντησης δε μένουν εκεί κλεισμένα. Βρίσκουν διέξοδο στα στενά του Καράκας, στις αγορές, στο σπίτι του Σιμόν Μπολιβάρ, στα καταστήματα που μπαίνουμε για να πάρουμε ένα μπουκαλάκι νερό. Φωνές που διαπλέκονται σε διαφορετικές γλώσσες, αγωνιστικές προτάσεις που σιγοντάρουν οι ντόπιοι με χειροκροτήματα και χαμόγελα.

Ενας «χορός» που παρασέρνει στο πέρασμά του όποιον συναντά, νέο και γέρο, ντόπιο ή αντιπρόσωπο στο Φεστιβάλ, εθελοντή ή απλό κάτοικο που παίρνει μια γεύση από τη γιορτή της νεολαίας, του αγώνα, της αισιοδοξίας, της προοπτικής.

Σε κάθε χώρο που γίνονται συνεδριάσεις, στήνονται και αυτοσχέδιες συναυλίες, ενοποιώντας τα πάντα σε μια συνεχή γιορτή. Η λατινοαμερικάνικη μουσικοχορευτική κουλτούρα, η «ψυχή» ενός λαού που μετατρέπει την καταπίεση που υφίσταται σε χορούς και τους αγώνες του σε τραγούδια, διαπερνά και τους νέους που συμμετέχουν στο Φεστιβάλ. Τα συνθήματα μελοποιούνται και ο παλμός μιας πορείας μετατρέπεται σε ευκαιρία για χορό. Τα συνθήματα των Λατινοαμερικανών έχουν έτσι κι αλλιώς μουσικό σκοπό και έτσι βρισκόμαστε όλοι να γνωρίζουμε... τα βασικά στα ισπανικά.

Το σύνθημα που επικράτησε στο Φεστιβάλ («El Pueblo Unido Jamas Sera Vencido» - «Λαός ενωμένος ποτέ νικημένος»), εκείνα της ελληνικής αποστολής («Los Pueblos, los pueblos no son Terroristas, Terroristas son los Imperialistas» - «Δεν είναι τρομοκράτες οι λαοί, τρομοκράτες είναι οι ιμπεριαλιστές»), αλλά και εκείνο που φώναζαν τα μέλη της ΚΝΕ («Nuestro Futuro no es Capitalista, es el Mundo Nuevo el Mundo Socialista» - «Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός, είναι ο νέος κόσμος ο σοσιαλισμός»). Λέξεις - μηνύματα που ενώνουν τους λαούς.

Νέοι από κάθε γωνιά του κόσμου, από θερμά και ψυχρά κλίματα, γεμίζουν την καρδιά τους με τους ζεστούς λατινοαμερικάνικους ρυθμούς με ήχους από τύμπανα, ντέφια και μαράκες. Συνθήματα ενάντια στον ιμπεριαλισμό που τους πλήττει ασταμάτητα, που εκμεταλλεύεται το λαό τους, τη χώρα τους, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές τους. Και εκείνοι απαντούν με αγώνες. Και στους αγώνες είναι προσαρμοσμένες και οι διαθέσεις τους.

Η αγκαλιά από τους ντόπιους πάντα θερμή και η φιλοξενία ιδιαίτερα εντυπωσιακή. Σε κάθε στάση, σε πλατείες και γειτονιές, σπεύδουν παιδιά να φωτογραφηθούν μαζί μας, οι κάτοικοι να μας προσφέρουν ένα κομμάτι φαγητό. Ερχονται να μας υποδεχτούν έχοντας στην αγκαλιά τους ένα ντόμινο ή ένα σκάκι και να μας προσκαλέσουν σε παιχνίδι. Στο παιχνίδι στο οποίο κάτω από τις σκιές των δέντρων, σε παγκάκια, σε τραπεζάκια, οι νέοι αντιπρόσωποι από την Ελλάδα επιδόθηκαν πολλές φορές.