Βασικός σταθμός της ημέρας, η Διεθνούπολη, ένας χώρος που ήταν κάτι πολύ περισσότερο από τραπεζάκια με απλωμένο υλικό. Σημείο συνάντησης, σημείο αντάμωσης με συναγωνιστές από άλλες χώρες του κόσμου. Μια μοναδική ευκαιρία να μάθουμε, να γνωρίσουμε, να προβληματιστούμε για εξελίξεις σε άλλες χώρες. Να αποκτήσουμε μια εικόνα, όπως αυτή ξεδιπλωνόταν από τα χείλη ενός αντιπροσώπου, της κατάστασης σε μια μακρινή πατρίδα, των επιπτώσεων του ιμπεριαλισμού στη ζωή του λαού της. Ηταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να δούμε, μέσα από τα μάτια του συνομιλητή μας, τη ζωή της νεολαίας σε μια χώρα που μας χωρίζουν πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα. Να ρωτήσουμε και να ξεδιαλύνουμε στοιχεία που δεν προβάλλονται από τα αστικά ΜΜΕ, που δεν υπάρχουν σε ιστορικά βιβλία σε σχολεία και σχολές. Να καταλάβουμε τις διαφορετικές πλευρές των ίδιων προβλημάτων, τα διαφορετικά μεγέθη των επιδράσεων του ιμπεριαλισμού.

Τα «κλαμπ των ηπείρων», εκεί που τα περίπτερα των χωρών είναι συγκεντρωμένα, σχηματίζουν μια γερή γροθιά αγώνα ενάντια στον κοινό εχθρό. Για τον επισκέπτη είναι μια δυνατότητα να κάνει ένα ταξίδι στην Αφρική, την Ασία, την Αμερική, την Ευρώπη. Ενα ταξίδι στον πολιτισμό τους, στους αγώνες τους, στη δράση και τη ζωή τους. Και να φύγει από εκεί την ώρα που κλείνουν, τότε που οι ντόπιοι πρώτοι ξεχύνονται στους δρόμους παίζοντας μουσική και χορεύοντας στους δικούς τους ρυθμούς. Τότε που παίρνουν τη σκυτάλη και οι ξένοι αντιπρόσωποι, για να παρασύρουν σε ξέφρενους ρυθμούς... τους Λατινοαμερικανούς!

Οι «καταυλισμοί» των αντιπροσώπων είναι διακοσμημένοι με σημαίες και πανό, ενώ από μακριά ακούγονται οι φωνές και τα συνθήματα καλώντας κάθε περαστικό να κοντοσταθεί και να κουβεντιάσει. Η μέρα τελειώνει με ανταλλαγή συνθημάτων και τραγουδιών, με χαιρετισμούς αγωνιστικούς και μηνύματα συμπαράστασης στους αγωνιζόμενους λαούς. Τα βράδια, μόνο βράδια για ύπνο δεν είναι. Γύρω από τις καντίνες που έχουν στηθεί στο συνοικισμό «Μιράντα», εκεί όπου μεγάλο μέρος των αντιπροσώπων έχει κατακλύσει, στήνονται - σα να ξεκινάει καινούρια μέρα - κι άλλες νεολαιίστικες μαζώξεις.

Η αφορμή απλή. Δε χρειάζεται κάτι παραπάνω από την ερώτηση: «Από πού είσαι; Πώς είναι τα πράγματα εκεί;». Οι συστάσεις ακολουθούν. Δεν είναι και απαραίτητες για να συζητήσουν δύο άνθρωποι που τους ενώνουν τόσα κοινά. Ο συνομιλητής είναι κάτι πολύ παραπάνω από ένα όνομα. Είναι ο σύντροφος από την Κολομβία, την Κούβα, τη Γερμανία, την Πορτογαλία... Ο νέος που μοιραζόμαστε τις ίδιες αγωνίες και τους ίδιους στόχους. Ο συνομήλικος που βαδίζουμε στον ίδιο δρόμο κι ας μας χωρίζουν τα χιλιόμετρα. Ενας άνθρωπος που θα συναντηθούμε ξανά και ξανά στον αγώνα για τη ζωή όλων των λαών και θα είμαστε στο ίδιο στρατόπεδο. Και συμπαγείς θα συγκρουστούμε με τον κοινό μας εχθρό, τον ιμπεριαλισμό.

Ο ενθουσιασμός, συνώνυμο της νεολαίας και του αγώνα, κατακλύζει τις νύχτες μας, όταν γίνεται ο καθημερινός απολογισμός. Τη στιγμή που στις κουβέντες με τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής πολλαπλασιάζεται η εμπειρία μας μέσα από εκείνη των υπολοίπων. Και εκεί ζηλεύουμε που δεν μπορέσαμε να είμαστε όλοι ταυτόχρονα παρόντες σε όλες τις εκδηλώσεις, που δεν είδαμε και εμείς αυτοπροσώπως τον αντιπρόσωπο της Δυτικής Σαχάρας, ντυμένο στην μπλε κελεμπία του, να δακρύζει εξιστορώντας τους αγώνες του λαού του για εθνική ανεξαρτησία. Που δε μιλήσαμε εμείς οι ίδιοι με τον Αλεσάντρο από τη Βενεζουέλα, που ανησυχεί για τυχόν ιμπεριαλιστική επέμβαση στη χώρα του και δηλώνει ότι αγαπάει το λαό του και θα δώσει και τη ζωή του για να ζήσει ελεύθερος. Που δεν ήμασταν κι εμείς εκεί όταν ο Οσβάλντο, μικρό παιδάκι από το Καράκας, έλεγε σε άπταιστα ελληνικά, «καλημέρα συντρόφισσα, τι κάνεις;». Που δε χαιρετίσαμε τη μικρή Κουβανή που έχασε την όρασή της επειδή δεν μπορούσαν να εισάγουν φάρμακα από τις ΗΠΑ. Που δεν προλάβαμε να χορέψουμε αγκαλιά με τους Τούρκους του ΚΚΤ, ρυθμούς τόσο ελληνικούς όσο και ανατολίτικους, δείχνοντας τι θα πει φιλία στη γλώσσα των λαών.

Η συνάντηση στο Καράκας τέλειωσε. Το Παγκόσμιο Φεστιβάλ της Νεολαίας και των Φοιτητών συνεχίζεται στο δρόμο, για να κάνουμε πράξη ό,τι όλοι μαζί αποφασίσαμε.