Ως άλλο ένα κατασταλτικό σώμα, προσανατολισμένο στην αντιμετώπιση του «εχθρού λαού», στη σύγκρουση π.χ. με απεργούς ή διαδηλωτές, στήνεται μέρα με τη μέρα η λεγόμενη Δημοτική Αστυνομία. Τα βιβλία που διδάσκονται στις σχολές εκπαίδευσης των μελών της, δεν αφήνουν αμφιβολίες για τις κατευθύνσεις που δίνονται.

Οι σπουδαστές μαθαίνουν τις διατάξεις του «αντιτρομοκρατικού» νόμου και του «ευρωεντάλματος», ανακριτικές μεθόδους και τους τρόπους διενέργειας σωματικών ερευνών. Τους συνηθίζουν στην ιδέα της παρακολούθησης, ακόμα και της κινηματογράφησης απεργιών και διαδηλώσεων. Τους εντυπώνουν στο μυαλό τη φασιστική έννοια της «συλλογικής ευθύνης» που διευκολύνει τη διάλυση απεργιακών συγκεντρώσεων με βάση τις συμπεριφορές των «γνωστών» (ίσως στην Ασφάλεια) «αγνώστων».

Φέρνοντάς τους συγκεκριμένα παραδείγματα, τους προετοιμάζουν για το μπουζούριασμα απεργών που αντιτίθενται στις ιδιωτικοποιήσεις και «καταλαμβάνουν οδόστρωμα» ή μαθητών που μετέχουν σε πορείες, διεκδικώντας ένα καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα. Παρουσιάζουν τους απεργούς και τους διαδηλωτές ως άτομα έξαλλα και εμπαθή, από τα οποία οι αστυνομικοί κινδυνεύουν άμεσα. Γι' αυτό και πρέπει να τους φερθούν αναλόγως...