Οι μαύροι του Μισισιπή συνήθιζαν να γυρνούν στο ξύλινο και υγρό σπίτι μετά από ατέλειωτες ώρες δουλιάς και εκμετάλλευσης από τους λευκούς - αφεντικά και εκεί ακριβώς να «γεννούν» το μπλουζ της μέρας.

Πότε για τα παπούτσια που δεν είχαν να φορέσουν και τα πόδια τους έσταζαν αίμα από το άγριο περπάτημα. ΄Η για τις λάσπες στα μούτρα που τους έριχναν οι λευκοί αφεντικοί, όταν η κούραση τους «έσπαζε» και γονάτιζαν στο χωράφι. Αλλά και για την όμορφη μικρή που τους χαμογέλασε και «γαργάλησε» τον έρωτά τους. Μα και για την απενταρία τους που τους «έδερνε» και για αυτό η γυναίκα τους τους παρατούσε ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή.

Επαιρναν την κιθάρα - πολλές φορές ραγισμένη, με μια ή δύο χορδές λιγότερες - και έδιναν ρυθμό στη δυστυχία τους ή την ευτυχία τους. Και μερικές φορές οι μελωδίες αυτές ξεσήκωναν τους αδερφούς και τρόμαζαν τα λευκά αφεντικά.

Μπορεί τα αφεντικά να άλλαξαν και χρώμα - άλλωστε η εκμετάλλευση δεν έχει χρώμα «αδελφέ Πάουελ» - αλλά η λάσπη έχει γίνει σφαίρα και σε σημαδεύει αν θες νερό. Και φαγητό. Για το παιδί σου. Μετά απ' την «Κατρίνα», που σε ξεσπίτωσε και σε τσάκισε. Και οι άνθρωποι με τις στολές είναι έτοιμοι να στη φυτέψουν αν ξεγελαστείς.

Εκατομμύρια χάθηκαν. Χίλιοι, δέκα χιλιάδες, εκατό χιλιάδες; Ποιος ξέρει; Εκεί κάτω στο Μισισιπή τα δάκρυα δε στεγνώνουν. Ποτέ δεν είχαν στεγνώσει. Μα, τώρα, έφεραν στο νου των μικρών παιδιών κάτι από τα χρόνια του '50 και του '60. Και ένα τραγούδι που είχε γραφτεί τότε, μα και σήμερα θα μπορούσαν τα εκατομμύρια των ξεριζωμένων να τραγουδούν, καθώς τους δέρνουν οι κυκλώνες. Γιατί, όπως τότε, έτσι και τώρα το τραγούδι του Μισισιπή, μπορεί να τρομάξει όλους τους «κυκλώνες».

Είναι δύσκολο να κρατήσεις τη δουλιά

λένε ότι μπορείς να το κάνεις αν προσπαθήσεις.

Ναι, σε αυτή τη γενιά των εκατομμυριούχων που λένε τα δικά τους

για μένα είναι δύσκολο να βρω καθαρά ρούχα να φορέσω

γελάς που δεν έχω πού να πάω

η ατυχία και η σκοτούρα με πήραν μακριά...»

Otis Rush, δεκαετία '60