«Περπατήσαμε 2-3 μίλια, ανεβήκαμε την πλαγιά. Πριν καν φθάσουμε στους αστυνομικούς που μπλόκαραν την είσοδο της γέφυρας, άρχισαν να πυροβολούν πάνω από τα κεφάλια μας. Λεωφορεία δεν υπήρχαν. Μας είπαν ότι απαγορευόταν να διασχίσουμε τη γέφυρα γιατί, όπως είπαν, η Δυτική Οχθη του Μισισιπή δεν ήταν Νέα Ορλεάνη και δεν ήθελαν "αθλητικά κέντρα" στην πόλη τους. Εννοούσαν ότι αν είσαι φτωχός και μαύρος δεν περνάς. Μόνο όσοι είχαν αυτοκίνητα επιτρεπόταν να φύγουν (...) από το ραδιόφωνο μάθαμε ότι οι αρχές υποσχέθηκαν να μας "φροντίσουν". Δυστυχώς το έκαναν. Καθώς βράδιαζε, ήρθε ο σερίφης της Γκρέτνα και με την απειλή του όπλου μας είπε να τσακιστούμε να φύγουμε. Το ελικόπτερο με τον αέρα από τον έλικά του, κατέστρεψε τα παραπήγματά μας και καθώς τρέχαμε προς όλες τις κατευθύνσεις ο σερίφης φόρτωσε τα τρόφιμα και το νερό μας στο φορτηγάκι του» (η αφήγηση του Λάρι Μπράντσοου και της Λόρι Μπεθ Σλόνσκι, νοσηλευτών από το Σαν Φραντζίσκο που βρέθηκαν στη Νέα Ορλεάνη για ένα συνέδριο/ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«Η "Κατρίνα" εκτός από το Νότο της Αμερικής σκούπισε και παρέσυρε στο βούρκο του βυθού και τους ιθαγενείς πλασιέ του American dream. Βρε, άθλιε, πού είναι το χωνευτήρι των φυλών του Ισραήλ; Πού είναι οι μηχανισμοί που λειτουργούν σαν ηλεκτρονικοί χειρούργοι; Και πού το κράτος της υπερδύναμης και της ολοκληρωτικής ισχύος; Βρε, ρεμπεσκέ, τόσα χρόνια, τόσα μικρόφωνα, τόσους τεμενάδες, τόσα γλειφιτζούρια για να αποδειχτεί ότι η πανίσχυρη πατρίδα "σου" και ο επίγειος παράδεισός σου δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια παράγκα, μια κόλαση, μια αμερικανική Ρουάντα κολλημένη στη ρουφήχτρα της Γουόλ Στριτ. Αλλά τι να περιμένει κανείς από τα τρισέγγονα κατσικοκλεφτών και κλεφτοκοτάδων; Κομπάρσοι το πολύ πολύ στη θρυλική ιταλική σάτιρα του Ετορε Σκόλα: "Brutti, sporchi e cattivi" - Βίαιοι, βρώμικοι και κακοί!» (ο Δ. Δανίκας στα ΝΕΑ).