«Πρόκειται για τα σημαντικότερα πρόσωπα του νεότερου ελληνικού τραγουδιού των πόλεων» αναφέρει ο Π. Κουνάδης. «Ο πρώτος δημιούργησε τη μεγάλη ανατροπή, όταν το 1932-'33 επέβαλε το μπουζούκι, για να εκφράσει με αυτό και τα τραγούδια του την κοινωνική σκληρότητα του μεσοπολέμου. Με τραγούδια ιδιαίτερα επιθετικά προς τους διευθύνοντες την κοινωνία, παρέσυρε όλους σχεδόν τους εκπροσώπους της μικρασιατικής παράδοσης του ρεμπέτικου σε νέους δρόμους, που την πορεία σ' αυτούς δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει λόγω της μεταξικής λογοκρισίας. Ο δεύτερος εμπνευσμένος από τον πρώτο και έχοντάς τον συμπαραστάτη στο ξεκίνημά του, κατόρθωσε κινούμενος στο κλίμα "ανελεύθερης δημιουργίας" που επέβαλε η λογοκριτική μηχανή της μεταξικής δικτατορίας, να διασώσει το ρεμπέτικο».