ΣΙΓΑ ΜΗ ΧΑΣΟΥΝ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ: «η "υπερθέρμανση" της αγοράς των στεγαστικών και καταναλωτικών δανείων δεν προοιωνίζεται τίποτε καλό, ούτε για τα ίδια τα νοικοκυριά (ήδη 200.000 από αυτά αδυνατούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους) ούτε για τις τράπεζες (400.000 είναι τα δάνεια που δεν εξυπηρετούνται κανονικά) αλλά ούτε και για την ελληνική οικονομία. Τα χρέη γίνονται πια θηριώδη για το μέγεθος του τραπεζικού μας συστήματος, συνολικά έχουν φτάσει τα 127,2 δισ. ευρώ» (από το κύριο άρθρο στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ).

ΔΕΝ ΕΞΑΝΘΡΩΠΙΖΕΤΑΙ: «Πληρώνουν και οι Ελληνες εργαζόμενοι την ανεπαρκή και αναποτελεσματική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης την πολιτική του νεοφιλελευθερισμού που αφήνει στην αγορά να λύσει προβλήματα που δεν τα λύνει διότι ενδιαφέρεται μόνο για το κέρδος και αδιαφορεί πλήρως για την ανθρώπινη αξία. Αυτή όμως η περιφρόνηση οδηγεί με βεβαιότητα σε λαϊκές εξεγέρσεις οι οποίες έρχονται όπως ο τυφώνας. Τις προκαλεί η άγρια καπιταλιστική λαίλαπα» (από το κύριο άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

ΥΠΗΡΕΤΕΣ ΕΝΟΣ ΑΦΕΝΤΗ: «ο καθηγητής Φρανκ Φιουρέντι περιγράφει την εξής κατάσταση: Η Δεξιά δεν έχει πια δεξιό περιεχόμενο, αφού έχει χάσει τη συντηρητική πεποίθησή της στην παράδοση και στο παρελθόν. Και η Αριστερά δεν έχει πια αληθινό αριστερό περιεχόμενο, αφού έχει εγκαταλείψει την πίστη της στο μέλλον και στην πρόοδο. Στο παρόν, τόσο η Δεξιά όσο και η Αριστερά βρίσκονται σε κατάσταση παράλυσης» (η περιγραφή στα ΝΕΑ).

ΠΙΚΡΟ ΠΟΤΗΡΙ: «πολλοί παγκόσμιοι επιχειρηματικοί κύκλοι θέλουν διακαώς να νομιμοποιήσουν τη θολή λογική του "μεγάλου Συνασπισμού", δηλαδή την αφύσικη κυβερνητική συμμαχία μεταξύ των Σοσιαλδημοκρατών και των Χριστιανοδημοκρατών (...) όμως είναι δυνατόν να υπάρχουν ταυτόσημες προσεγγίσεις στα βασικά ζητήματα ανάμεσα στους δύο παραπάνω κομματικούς πόλους; (...) μπορεί μεν να υπάρχουν παρόμοιες αντιλήψεις σε αρκετά θέματα αλλά υφίστανται και υπολογίσιμες διαφορές (...) η αφύσικη κυβερνητική συμμαχία ανάμεσα στους σοσιαλδημοκράτες και τους χριστιανοδημοκράτες θα ενσπείρει στην Ευρώπη τη σύγχυση και την παράλυση. Ισως οι νέες εκλογές θα είναι η προτιμότερη λύση, αφού με αυτόν τον τρόπο θα καταστεί σαφές "ότι η θεοποίηση της συναίνεσης οδηγεί στην καταστροφή της δημοκρατίας"» (ο Γρηγόρης Καλφέλης στα ΝΕΑ).